The Sub Rosa [Completed]

Chapter 24

It's been five days since I was abducted—almost a week. The person who brought me here was a psychopath for putting metal shackles on my ankles.

I couldn't escape!
 
Nagising na lamang ako sa hindi pamilyar na malaking kwarto. Takot na takot ako habang hinahaplos ang aking tiyan. Kahit anong ganda ng pinaglagyan sa akin, hindi ko maapresya pagka't nasa panganib ang buhay naming mag-iina.

Pinipilit kong makalas ang mahigpit na bakal sa aking paa. Ayaw matanggal kahit ilang beses ko nang pinukpok sa dingding at sahig. Pero walang nangyari bukod sa sumakit na ang aking paa at kamay, nakagapos parin ang dalawa kong paa.

Hindi kona na pigilang umiyak dala ng inis, galit at kawalan ng pag-asa para makatakas.

Pinagdarasal ko na sana ay mahanap na ako ng aking mga asawa.

It makes me sick that I'm in the middle of nowhere. Surrounded by people that I don't even know. Muling pumasok ang mga kababaihang pare-parehas ang itim na itim na unipormeng suot.

Inilapag nila ang aking mga pagkain sa lamesa bago nagsiyukuan.

"Help me, Please."

Para silang mga bato na walang naririnig mula sa akin. Nagbibingihan sa aking pagmamakaawa.

May nabuong plano sa aking utak, hinintay kong makalapit ang isa sa kanila para mai-sakatuparan iyon.

Mabilis kong hinablot ang tinidor bago ko hinila ang isang sa mga babae. Nakitaan ko ng gulat sa mukha nito nang tinaas ko ang tinidor at kunwaring itatarak sa leeg niya.

Nagulat ako nang sabay-sabay silang sumigaw pero halos walang lumalabas na tunog dahil kita mismo ng aking mga mata ang mga putol nilang dila!

Nahulog mula sa aking mahigpit na pagkakahawak ang tinidor sa gimbal. Napatakip ako sa aking bibig nang may mapagtanto. H-hindi sila pipi na pinanganak dahil sinadyang pinutolan sila ng karapatang magsalita.

Mabilis silang kumilos para muli akong iwanan mag-isa. Kinilabutan ako. Hindi tao ang gagawa sa kaniyang kapwa ng ganuong kasamang bagay.

I was so scared and horrified even more when a man introduce himself as my husband. The last time I checked I don't have amnesia. I could vividly remember who am I, my spouses name, the fathers of my triplets babies.   
 
Bawling out my eyes for so many times while telling him that I'm not supposedly here, that I had my own life of where I live. 

He wouldn't listen to me, he kept on insisting that I was just having an illusion, that the men I'm with was just created by my mind. He also told me that I became like this after giving to to twins.

Nanindig ang aking balahibo nang hinarap nito sa akin ang dalawang batang lalaki na sa aking tingin sila ay isang taong gulang. Hindi maipagkakaila ang wangis nilang tila sa akin kinuha.

Tila pinagbiyak na bunga at ako ang kamukha! Pero hindi iyon pwedeng mangyari lalo pa't malinaw sa aking puso at isipan ang buong pagkatao ko. Ang mga asawa ko na mga ama ng aking pinagbubuntis.

"I-I'm not their mother." Tumayo ako para tumakbo ngunit pumigil sa akin ang kadena.

Tumingin ito sa akin, walang kasing lamig ang mga mata nito. Natatakot ako sa kaniya, hindi nga ako nito sinasaktan pero ang presensya ay madilim, nakakapangilabot ang tahimik nito.

"I'm your husband, Eraus Becerril. We were married in Mexico three years ago. You suffered from severe postpartum depression after giving birth to Amadeo and Ambrose."

Mariin na nakakuyom ang dalawang palad sa aking hita. Gusto ko itong suntukin ng ilang beses dahil pinagpipilitan niyang Asawa ko siya at anak namin ang dalawang bata.