Donderdag ochtend, 19 maart 2015; de dag dat heel mijn wereld op zijn kop gezet werd, en daarna rond bleef draaien tot dat ik er misselijk van werd. Het leek niet te stoppen, en het maakte me gek.
Ik klopte op de deur van Zayn's hotelkamer. Er kwam geen antwoord, maar ik dacht dat hij misschien wel door mijn geklop heen zou slapen dus ik riep zijn naam, maar het bleef nog steeds verrassend stil aan de andere kant van de deur. Ik fronste, zou hij al wakker zijn?
Ik liep een deur verder, waar Liam's hotelkamer was. Daar klopte ik ook op de deur en binnen een paar seconden werd er opengedaan.
'Hey Liam.' Zei ik met een klein glimlachje.
Liam wreef slaperig in zijn ogen en gaapte. 'Waar is Zayn?' Vroeg hij en ik grinnikte. 'Dat wilde ik net aan jou vragen.'
'In dat geval, heb ik geen idee.'
Alles bij elkaar opgeteld, was het vreemd. Hoe Zayn zo afwezig was tijdens het optreden de avond hiervoor, hoe hij niet bij mij wilde slapen, voor het eerst in tijden omdat hij zich zogenaamd ziek voelde en mij niet wilde aansteken en nu was hij nergens te bekennen.
Geen van de jongens wist waar hij was, en niemand van de crew leek het ook te weten. Tot dat Liam's mobiel af ging en het Zayn bleek te zijn.
'Jongens hij komt niet meer terug.' Zei ik een klein beetje in paniek. Louis rolde met zijn ogen. 'Niall, doe niet zo belachelijk. Hij is gewoon gestrest, hij komt heus weer terug.' Ik schudde hevig mijn hoofd. 'Hij liegt.' Mompelde ik.
'Natuurlijk liegt hij niet, hij laat ons echt niet de rest van de tour zitten.' Harry probeerde me te kalmeren maar het lukte niet, ik wist gewoon zeker dat hij niet meer terug kwam, ik voelde het gewoon.
Ik liep snel weg van de jongens, terug naar mijn hotelkamer. Ik ging op mijn bed zitten, pakte mijn mobiel en belde snel Zayn.
'Niall? Liam heeft toch alles uitgelegd?' Hoorde ik zijn stem door mijn mobiel zeggen. 'Waarom wil je stoppen met de band?' Vroeg ik gelijk. 'Hoe kom je daar nou bij? Ik kom weer terug voor de shows in Zuid-Afrika.' Ik hoorde in zijn stem hoe hij loog, waarom loog hij zo gemakkelijk tegen me? Maakte het hem niks uit? 'Kom alsjeblieft terug.' Fluisterde ik. 'Ik kom echt weer terug, oké?' Ik nam een diepe hap lucht. 'Beloofd?' Vroeg ik. 'Beloofd, ik hou van je Niall.'
En ik wist dat het gelogen was, en ik wist op dat moment dat alles wat hij ooit tegen me zei gelogen was. Ik betekende niks voor hem, ik was niet meer dan een speeltje tegen verveling. Hoe kon ik ooit denken, dat hij even veel van mij hield als ik van hem? Hoe kon ik ooit denken dat hij op een dag tegen me zou zeggen dat hij voor mij koos, en niet voor haar?
Hij kwam niet terug, en ik wist het. Toch kon ik mezelf er niet van weerhouden om mezelf te blijven vertellen dat hij de waarheid sprak, en dat hij zielsveel van me hield.
Want wat moest ik anders? Ik moest mezelf zo lang mogelijk voor de gek houden, want ik wist zeker dat als ik dat niet deed, ik zelf gek werd.
~the brightest stars are those who shine for the benefit of others~
Halloooooo! Even een kort hoofdstukje om mee te beginnen, wat vinden jullie er van? Stel je dit hele verhaal voor, jij bent Niall en Zayn is uh... ja.. Zayn.
Het wordt misschien een heel heel heel klein beetje gebaseerd op het liedje hier bij, want ja ik hou gewoon van coldplay.
Comment/vote/follow xxx Nadia
