Luchtweginfectie? Vergeet het. Ik voelde me gewoon zo vreselijk, dat ik het eigenlijk niet kon opbrengen om het podium op te gaan die avond, ik dacht door en door aan Zayn en wist zeker dat het enige wat ik die avond zou zien, Zayn was.
'Je ziet er niet zo ziek uit.' Zei Louis. 'Maar ik voel me heel slecht.' Het was niet eens gelogen, ik voelde me echt slecht. De reden hoefde hij alleen niet te weten. Onze manager Marco, schudde voor de tiende keer zijn hoofd. 'Het kan echt niet, Niall. Je krijgt gewoon een berg medicijnen en daar moet je het mee doen. Je kan niet met z'n drieën liedjes zingen die gemaakt zijn voor vijf personen.' Ik haalde mijn schouders op. 'Ik ga vanavond niet optreden.' Ik probeerde mijn stem schor te laten klinken, maar volgens mij leek het nogal nep. Ik wist dat ik slecht kon liegen, maar ik wist gewoon geen andere manier om er voor te zorgen dat ik vanavond niet dat podium op hoefde.
Ik had zo het gevoel dat vanavond één van de momenten kon zijn dat ik het niet meer aan kon om mijn gevoelens te verbergen, en dat mocht niet gebeuren.
'Niall, je moet optreden. Het lukt heus wel, zodra je de fans hoort gillen voel je je stukken beter.' Zei Harry. Ik rolde met mijn ogen. 'Ik ben ziek, ik kan er ook niks aan doen? Ik ga echt niet optreden.' Ik draaide me van ze weg en ging naar de kleedkamer toe. Ik hoorde Liam nog 'Laat hem maar' fluisteren net voor dat ik de deur sloot.
Ik opende twitter en het eerst wat ik zag waren foto's van Zayn. Het niet van alleen Zayn, ook van Perrie. Ik voelde me maar enkelen seconden woedend, tot ik weer terug ging naar het voelen van die vreselijke leegte. Dat was tot ik de reacties van de fans op die foto's zag.
'Ze mogen ook wel wat vrolijker kijken'
'Deze foto van Zerrie ziet er nog depressiever uit dan alle foto's van Elounor bij elkaar opgeteld'
'Zayn is duidelijk niet blij in deze relatie'
Ik glimlachte naar het schermpje, en voor het eerst in tijden was het een spontane glimlach. Dit was echt wat ik nodig had. Ik dacht al die tijd dat er niemand was die me begreep, maar bij nader in zien wist ik dat er duizenden meisjes over de hele wereld zijn die ongeveer hetzelfde voelden als ik. Ik ging zitten op een bank en bleef voor een tijdje tweets lezen, voordat ik me goed genoeg voelde om terug te gaan naar de andere jongens en ze te vertellen dat ik toch had besloten om te gaan optreden.
Ik besefte me toen ook pas hoe stom het was geweest als ik echt het podium niet op was gegaan. Dan liet ik de jongens ook al in de steek, en niet te vergeten de fans, ook al was het dan misschien maar voor één avond. De jongens en de fans zijn echt de enige reden waarom ik dit nog doe. Als de jongens niet zulke goede vrienden waren, en de fans niet zo toegewijd dan had ik mezelf nu allang opgesloten in mijn huis met de gordijnen dicht en de lichten uit, hopend dat Zayn zich dan misschien zorgen om me zou gaan maken want eerlijk gezegd is dat het enige dat ik nodig heb. Dat zou misschien nog het enige voordeel zijn van een uitbarsting waar iedereen bij is met camera's en al, dan zou Zayn het zien. En dan zou ik kunnen testen of hij zich nog zorgen om me zou maken zoals hij vroeger leek te doen. Maar waarschijnlijk zou ik mezelf dan alleen nog maar meer pijn doen aangezien het hem helemaal niks gaat boeien, en ik weet niet wat ik dan moet doen.
Het concert verliep redelijk, en ik probeerde weer wat meer op de fans te focussen. Het was moeilijk omdat ik dan automatisch dingen ga voelen en het is moeilijk uit te leggen, maar ik wist gewoon niet hoe mijn lichaam op emoties ging reageren dus het was beter als ik zo min mogelijk voelde. Ik weet het, ik was verwarrend. Je bent niet de enige die dat dacht, ik snapte al helemaal niks van mezelf.
De dagen na dat concert, lag ik de hele tijd in mijn bed. En niet alleen omdat ik probeerde te doen alsof ik ziek was, ik had gewoon nergens zin in. Het was nog steeds zo dat het lezen van wat de fans hier van vonden me een beetje hielp, maar dat liet me niet vergeten hoe erg ik Zayn miste.
Maar opeens, de avond voor het volgende concert, stond ik daar. In zijn achtertuin, met mijn wijsvinger op zijn deurbel.
God, dit is ZO moeilijk om te schrijven. Aan het begin van het hoofdstuk heb ik nog geen idee hoe het gaat eindigen, alles komt gewoon tijdens het schrijven in me op en dat duurt soms nogal lang, dus sorry voor het slechte updaten en dat gaat de komende tijd alleen slechter worden waarschijnlijk want ik heb anderen dingen aan m'n hoofd, maar ja. Comment, want met een paar comments heb ik eerder de neiging om te updaten hahaha xx Nadia
