A.N: bevat geheime informatie over hoe Niall zijn voet gebroken heeft, DEEL DIT MET NIEMAND.
Ik val.
Ik val al uren lang naar beneden, mijn hoofd is gericht naar de hemel vol sterren. Ik wist het, de sterren waren er, maar vanaf aarde waren ze onzichtbaar. Maar hier... Nu ik dicht bij genoeg ben, zie ik ze weer.
Ik voel de lucht langs mijn lichaam razen, ik val met hoge snelheid maar kom geen millimeter dichter bij de grond.
Tot dat ik opeens met een plof op de grond lig, mijn voet klapt dubbel en mijn rug doet pijn, ik hijg hevig. Was dat een droom? Ik klik het nachtlampje op het kastje aan en zie mijn eenzame hotelkamer, de klok wijst drie uur. Ik probeer op te staan maar mijn voet doet teveel pijn.
Dan gaat mijn mobiel, ik strek me uit om hem te kunnen pakken en toen ik zag dat Zayn me belde, maakte mijn hart een sprongetje.
Ik neem snel op en gelijk hoor ik zijn stem. 'Niall, je bent nog wakker, gelukkig.' Ik wist dat hij me nog zou bellen, hij zal me niet nog eens pijn doen. 'Ik sta voor je hotelkamer deur, kan je even open doen?' Ik schrok me dood, waarom was hij hier opeens? 'Uh, ja. Waarom ben je hier?' Vroeg ik zenuwachtig. 'Vertel ik zo.' Antwoordde hij. 'Uhm, Zayn, Ik heb een klein probleempje.' Mompelde ik. 'Wat is er?' Vroeg hij een beetje ongerust. 'Ik- ik weet niet wat er precies is gebeurd, maar ik ben uit mijn bed gevallen en mijn voet doet pijn, ik kan niet opstaan.' Hij grinnikte zachtjes. Tsja, het klonk ook wel erg stom. 'Probeer naar de deur te kruipen, ik wacht wel.' Zei hij. 'Oké.' Antwoordde ik alleen voor ik ophing.
Het kostte me veel moeite, maar na een paar minuten was ik bij de deur aangekomen en ik strekte mijn arm uit om hem te openen. Ik zag gelijk Zayn staan, en ik glimlachte. Ook al zag hij het waarschijnlijk niet doordat het best donker was. Zayn liep snel de kamer in en deed het licht aan, hij keek geschrokken naar mij. 'Hoe kan je nou je voet pijn doen door uit je bed te vallen?' Ik haalde mijn schouders op. 'Ik heb echt geen idee, maar ik kan echt niet opstaan.' Zayn kwam naar me toe en pakte me onder mijn armen vast, waarna hij me omhoog trok. Ik voelde een stekende pijn in mijn voet toen hij de grond raakte, maar toen ik mijn knie boog ging het wel weer. Zayn hielp me naar het bed en ik plofte neer.
'Ik heb een huis gekocht, ik ga hier in LA wonen.' Glimlachte Zayn. Ik glimlachte even kort terug, maar toen ik er langer over na dacht, keek ik hem verward aan. 'En je familie dan?' Vroeg ik, waarmee ik -hoe arrogant die gedachte ook was- eigenlijk mezelf bedoelde. 'Ze komen hier binnen kort een tijdje heen, maar daarna zal ik ze wel voor langere tijd niet zien. Maar eigenlijk waren we daar toch al aan gewend.' Mompelde hij. Ik knikte, ook al snapte ik er helemaal niks van. Hij zou voor dat hij ook maar aan een solo carrière dacht, eerst meer tijd met zijn familie door gaan brengen, niet dus.
'En wij dan?' Fluisterde ik een beetje beschaamd. 'We zien elkaar vaak genoeg, je bent nu zeker nog een paar maanden in Amerika, en daarna ben je hier ook nog vaak zat.' Ik schudde langzaam mijn hoofd. 'Wat?' Vroeg hij. 'Heb ik je dat nog niet vertelt?' Vroeg ik. 'Nee, waar heb je het over?' Ik slikte, ik wilde hier eigenlijk helemaal niet aandenken. 'We nemen een lange break na deze tour, misschien stoppen we er daarna zelfs mee.' Zayn keek geschokt, ik snapte niet waarom. Had hij dan niet door dat het eigenlijk allemaal zijn schuld is hoe alles uit elkaar viel?
'Ik dacht dat jullie het nog heel erg leuk vonden.' Ik haalde mijn schouders op. 'Ik wel, Liam en Louis worden moe van al het gezeur om de band heen, en ik heb eigenlijk geen idee wat Harry hierover denkt.' Ik zuchtte diep. Ik wist eigenlijk wel zeker dat we niet meer terug zouden komen, Liam en Louis willen dat echt nooit meer, en Harry zou het ook niks uitmaken. Hij en Liam krijgen makkelijk een solo carrière, en Louis heeft al zijn eigen management. Ik ben degene die straks helemaal niks heeft.
Alleen een groot eenzaam huis, met dure spullen zonder waarden. En duizenden herinneringen die me alleen maar dag in dag uit een rot gevoel gaan geven. Waarom kan ik nou niet tegen verandering?
'Het spijt me, Niall. Ik moet hier gaan wonen.' Zei hij. 'Waarom? Van wie moet dat?' Hij antwoordde niet, en kuste me snel op mijn lippen. Ik wist precies waarom hij dat deed, het fijne gevoel aan de buitenkant overheerste mijn verwarde gevoel van binnen, en ik liet hem doorgaan, ik liet hem alles doen wat hij wilde.
...
De weken er na, zag ik Zayn amper. We waren beiden in hetzelfde land, en bijna elke avond in dezelfde stad, maar hij was altijd druk. Druk met schrijven, opnemen, zijn nieuwe huis inrichten, en een of ander meisje die ik té vaak op zijn afgeschermde Facebook profiel voorbij zag komen. Hij vertelde me dat ze gewoon een vriendin was, en dat kon ook wel, maar ik vertrouwde hem niet meer helemaal.
Beetje bij beetje, ging ik me weer rotter voelen, en Zayn praatte beetje bij beetje minder tegen me. Maar, het was anders dan voorheen. Soms reageerde hij lief om mijn berichtjes, en als ik dan wel met hem was, kreeg ik zoveel liefde en aandacht van hem. En ook al was het dan allemaal in dat ene uurtje per weet ik veel hoeveel dagen gestopt, het liet me in de waan dat hij iets om me gaf en dat we binnenkort echt samen zouden zijn.
Vandaag, was één van die dagen dat ik hem weer zag en we zaten in een café, helaas met nog veel meer van zijn vrienden, inclusief dat meisje -ik wist haar naam niet eens-. En hij deed dit keer behoorlijk afstandelijk, alsof hij 'ons' aan niemand wilde laten zien. We hadden het over wat ik ging doen als ik een break had, en ik kreeg opeens een idee.
'Kan ik anders niet bij jou in LA gaan wonen?' Vroeg ik enthousiast. Zayn keek bedenkelijk, tot opeens dat meisje aan de andere kant naast hem ging zitten en hij me lacherig aan keek. 'Natuurlijk niet, ben je geobsedeerd met me of zo?'
GRAPPIG HOE IK 90% VAN DIT HOOFDSTUK AL GESCHREVEN HAD OP DE DAG DAT INFINITY UITKWAM OMDAT IK HET DAAR OP WILDE BASEREN EN TOEN EEN PAAR DAGEN LATER BESEFTE IK ME HOE SLECHT HET WAS EN TOEN HAD IK ALLES WEER VERWIJDERD OP HET BEGIN NA EN TOEN WAS IK WEER VERGETEN DOOR TE SCHRIJVEN EN NU IS HET DIT EN HET IS NIET ECHT LEKKER MAAR ZAYNIE IS WEER EENS EEN GEMEENIE
Dit verhaal maakt me dood, ik weet niet waar het heen gaat.
Dus even een serieuze vraag, denken jullie dat het beter is als ik er binnen 1 of 2 hoofdstukken een einde aanmaak of dat ik gewoon nog 38 hoofdstukken schrijf maar wel 1x per maand update? XD Laat het please even achter in de comments oké doei. xxx Nadia.
