Black Stars // ziall

Hoofdstuk 2

Eén week later; en de zenuwen gierde door mijn lijf. Louis, Liam, Harry en ik kwamen het podium af rennen maar toen we backstage kwamen en we de gigantische bende zagen verstijfde we. Iedereen liep door elkaar heen, bijna iedereen was aan het telefoneren en om eerlijk te zijn leek het alsof er net een bom ontploft was. Niemand leek er ook maar enige aandacht aan te besteden dat ons concert in Jakarta net was afgelopen, diep van binnen wist ik precies wat er aan de hand was, maar ik durfde het niet toe te geven.

'Hey!' Riep Louis, proberend aandacht te trekken maar het hielp niet veel. Alleen een paar mensen van de plaatselijke crew keek onze richting in.

Louis, Liam en Harry begonnen weer te lopen, in de richting van onze manager. Ik stond aan de grond genageld, ik hoefde dit niet te horen.

Maar helaas, kon ik mezelf er niet voor eeuwig voor af sluiten. Na een aantal minuten voor me uit gestaard te hebben knipperde ik een paar keer, Louis gezicht stond op onweer. Hij begon weg te lopen en toen Harry hem probeerde tegen te houden riep hij iets onverstaanbaars terwijl hij begon te rennen. Een bodyguard rende achter hem aan. Liam en Harry keken in mijn richting, en kwamen al snel naar me toe lopen.

Toen ze uitspraken, wat ik eigenlijk al lang wist gingen er voor een paar seconden koude rillingen door mijn lijf, waarna ik het juist super warm kreeg.

Het zweet brak me uit en ik wilde de longen uit mijn lijf schreeuwen, vooral toen Liam's ogen vol tranen kwamen te staan, maar ik hield me stil.

Dood stil.

Ik wilde Liam niet zien huilen, ik wilde niet dat Harry me een knuffel zou geven. Die eerste seconden, was mezelf van een brug gooien het enige wat ik wilde. Net voor dat Liam's tranen vielen draaide ik me om, en begon ik weg te lopen. Ik werd gelijk tegen gehouden, omgedraaid en tegen een rillend lichaam aangedrukt. Ik keek op en zag het beeld wat ik wilde voorkomen te zien. Liam's gezicht, nat van de tranen en zijn ogen gesloten. Het duurde niet lang voor ik nog twee armen om me heen voelde en wat gemompel in mijn oor hoorde. Ik verstond er niks van. Het enige waar ik aan kon denken is die keren dat ik Zayn vertelde dat ik me klote voelde en dat hij de enige was aan wie ik het durfde te vertellen, omdat zijn reactie zo anders was als die van de rest. Hij vertelde me niet dat ik er 'over een uur wel weer over heen zou zijn' zoals de rest van de wereld, hij liet me gewoon mijn moment van verdriet, schaamte of woede hebben. Toen, was hij er niet. Sterker nog, hij was de reden dat ik me op dat moment voelde alsof ik van binnen in de fik stond. De vreselijke hitte en het prikkende gevoel in mijn keel, alsof ik van binnen huilde maar het gewoon niet aan de buiten kant kon laten zien. Ik kon er niet meer tegen.

'Laat me met rust.'

Ik wilde bot klinken maar het kwam er krakend uit, alsof ik eigenlijk om hulp riep. Ik trok me los van Liam en Harry en liep snel naar Basil. 'Kunnen we naar het hotel gaan?' Vroeg ik aan hem. 'Niall, doe niet zo idioot!' Riep Liam opeens. Ik negeerde zijn woorden, en keek ze niet meer aan.

Zodra ik de deur van mijn hotelkamer dichtgooide, realiseerde ik het me pas echt goed.

Zayn had inderdaad tegen me gelogen, hij kwam niet meer terug, hij hield niet van me, hij gaf niks om me en hij ging met een meisje trouwen, nog sneller dan dat ik had gedacht.

Uiteindelijk begonnen de warme tranen over mijn gezicht te stromen en ik liet me vallen op het veel te grote bed. Ik begon te snikken en rare dingen in mezelf te mompelen.

Die nacht, stopte zo nu en dan heel even mijn gesnik en tranen en begon ik te denken. Te denken aan alles wat er was gebeurd, en aan wat er nu zou gaan gebeuren. Maar iedere keer als ik weer bij diezelfde vreselijke conclusie kwam, begon het opnieuw.

Dat waren zo'n beetje de laatste echte emoties die ik had. Alleen die nacht nog was het mogelijk om te uiten hoe ik me voelde, ook al was het alleen maar voor mezelf.

Die dagen, weken, maanden daarna had ik mezelf niet eens meer en de wereld leek helemaal zwart.

Hier hoofdstuk 2!!! Nog steeds heel kort maar ik denk dat dat meestal wel zo is... Vinden jullie het raar/saai als ik alles wat er gebeurd zo in details beschrijf, maar dat de details nogal vaag zijn? Oké het is nogal moeilijk uit te leggen maar ik denk dat jullie wel weten wat ik bedoel, of zo... Vanaf het volgende hoofdstuk speelt alles zich af op precies dezelfde dag dat ik update denk ik omdat ik graag echte gebeurtenissen wil gebruiken om er weer fictie van te maken, wat nogal vreemd is, maar oké. Comment/vote/follow xx Nadia