Hoofdstuk 7

162 21 8
                                    

3 weken later

Ik zat in de tuin toen de schemerige hemel begon te flitsen, het kon ook niet anders na de warmte van de afgelopen dagen. Ik voelde wat regendruppeltjes op mijn blote bovenlichaam en al snel hoorde ik de donder. Toch had ik niet de neiging om snel op te staan en naar binnen te gaan, ik bleef gewoon rustig in de tuinstoel zitten.

Het duurde niet lang totdat het losbarstte en ik helemaal doorweekt was, en het maakte me niks uit. Dat was het moment waarop ik het me besefte; ik was depressief. Ik was depressief en Zayn zou het niks boeien. Ik zou hem makkelijk kunnen bellen en het hem vertellen, zelfs toen nog. Zelfs toen was het voor mij geen probleem om mijn gevoelens met hem te bespreken, maar ik wist dat het zinloos was. Waarschijnlijk had hij niet eens opgenomen. Hij was in Parijs, met Perrie, vrolijk. Hij was zo ongelofelijk vrolijk, en eigenlijk was dat alles wat ik ooit wilde, op één ding na; en dat was dat hij vrolijk moest zijn met mij. Het maakte me niet uit dat we nooit echt een relatie zouden hebben om eerlijk te zijn, als ik maar een deel was van zijn leven. Als ik maar een reden was waarom zijn glimlach bestond. En soms, maakte ik hem denk ik wel vrolijk maar ik zie aan hem, op foto's, dat het nu anders is.

Hij is eigenlijk helemaal niet vrolijk, nee, hij is gelukkig.

...

De volgende dag, voelde ik me ongelofelijk ziek, en dit keer echt. Ik stond op uit mijn bed en rende met mijn hand voor mijn mond naar de wc waar ik over begon te geven. Toen ik mijn maag geleegd had trok ik de wc Door en draaide ik me om naar de wasbak waarboven een spiegel hing, ik zag er vreselijk uit. Mijn huid was bleek, alsof er een geest in mijn spiegel stond. Mijn blonde haar was half uitgegroeid, en dat maakte mijn spiegelbeeld nou ook niet echt aantrekkelijker. Ik had die laatste maanden gewoon geen behoefte om mijn haar te verven, of überhaupt iets aan mijn uiterlijk te doen. Ik sportte niet meer, hoe erg Mark ook aandrong en kleedde me erg simpel. Sommige ochtenden had ik zelfs geen behoefde om mijn tanden te poetsen, of mijn gezicht te wassen.
Ik liet mijn boxershort zakken en zette de douche aan, ik wachtte tot het water warm was tot ik in de douchecabine stapte. Douchen deed ik eigenlijk alleen om te denken. Of eigenlijk, heb ik geen idee wat ik het kon noemen. Ik dacht niet echt over specifieke dingen, ik stond daar gewoon, soms wel anderhalf uur lang, met mijn hoofd naar beneden. Als ik de douchen uitzette wist ik niet meer waar ik aan gedacht had, ik wist alleen dat ik voor even dingen weer op een rijtje had. Zayn is een eikel, hij geeft niks meer om me en hij verdient het niet dat ik van hem hou. Hij heeft nieuwe vrienden, en ik ben niet 'cool' genoeg voor ze. Het klonk allemaal erg simpel als ik er zo aan dacht. En ik was vroeger altijd degene die zei 'Als je simpel denkt, zijn de dingen ook simpel. Als je moeilijk denkt, zijn de dingen ook moeilijk.' Maar zo werkt het gewoon niet, en misschien is dat dan ook wel het meest slechte advies ooit. De dingen simpel maken is heel moeilijk maar de dingen moeilijk maken is vrij simpel; is veel beter. Het klopt tenminste grotendeels. Grotendeels omdat het op dit moment niet alleen heel moeilijk lijkt maar zelfs onmogelijk.
Mijn mobiel ging af en ik klikte het scherm aan. Ik zag dat het een tweet was van Zayn. Misschien moet ik eens beginnen met zijn notificaties op twitter uitzetten, dat zou alweer een boel schelen. Ik pakte mijn mobiel en klikte op de notificatie. Mijn ogen werden wijder toen ik de tweet las. '@NaughtyBoyMusic you fat joke, stop pretending we're friends. No one knows you' Mijn ademhaling versnelde, en ik moest mijn best doen om niet in de lucht te springen van blijdschap. Waarschijnlijk was hij gewoon gehackt, dit sloeg nergens op.

Er gingen uren voorbij, en geen tweet van Zayn dat hij gehackt was. Maar ik bleef pessimistisch, tot dat mijn mobiel weer af ging

OMG SORRY MENSEN DIE DIT NOG LEZEN IK WAS DOOD heb je wel eens dat je eigenlijk heel veel inspiratie hebt maar je weet gewoon niet hoe je het moet opschrijven, ja dat heb ik nu dus ook want ik was drie weken geleden begonnen met dit hoofdstuk. SORRY SORRYYOSJDJSI vergeef me. Love you xx

Black Stars // ziallWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu