Toen je weg ging, nam je alles mee.
Mijn lach, die jij iedere keer moeiteloos wist op te wekken, mijn eindeloze woorden die ik diep in de nacht alleen tegen jou uitsprak, mijn tranen die ik verborgen hield voor iedereen behalve jij.
Het ergste vind ik nog wel dat jij je zo anders voelt. Jij bent vrolijk en opgewekt, alsof je mijn persoonlijkheid hebt gestolen.
En het is niet eerlijk Zayn. Het is niet eerlijk dat jij mij niet nodig hebt, en dat je leven waarschijnlijk alleen maar makkelijker is geworden zonder mij.
Het enige wat ik voel is leegte en eenzaamheid, en het is niet eerlijk Zayn.
Gisteren, wilde ik voor het eest in weken weer naar de sterren staren, zoals we altijd samen deden als je heimwee had, weet je nog?
Overal waar we waren, iedere nacht kon jij urenlang naar de sterren staren terwijl ik naar jou keek, want je was zo mooi, Zayn.
Gisteren, zag ik geen sterren ik zag alleen de trieste, donkere hemel.
Toch weet ik zeker dat ze er wel waren.
Ze konden gewoon niet meer stralen, nu jij niet meer bij mij bent.
Hey!! Dit is niet de uiteindelijke versie van de proloog, maar gewoon iets wat ik heb geschreven zodat jullie een idee krijgen van dit verhaal. Ik ben er in mijn hoofd nog niet ver mee, maar ik ga gewoon wat doen en ik hoop dat het iets wordt. Ik twijfel er nog wel een beetje over, daarom zal ik op het begin niet vaak updaten.
Xxx Nadia
