'Niall?' Ik wist niet wat ik moest zeggen, ik wist niet eens waarom ik hier was. 'Wat doe je hier?' Vroeg hij. Dat was veranderd, normaal als ik hier was rond dit tijdstip trok hij me gelijk naar binnen waarna hij mijn gezicht begon te kussen. Hij kuste alles, behalve mijn lippen, want die waren van haar. Hij haalde dan zijn handen door mijn haar en drukte zijn voorhoofd tegen het mijne, hij hoefde niet te weten waarom ik bij hem was, hij wist dat ik een goede reden had, en hij wilde gewoon dat ik me goed voelde.
Nu staarde hij me gewoon aan, wachtend tot ik iets ging zeggen, dus dat besloot ik te doen.
'Hoe gaat het?' Vroeg ik, en hij trok een wenkbrauw op. 'Goed?' Hij glimlachte, op een rare manier, ik kon het niet beschrijven. 'Waarom doe je aan de telefoon altijd zo kortaf?' Ik schrok van mijn eigen woorden, vroeg ik dat net echt? Hij zuchtte diep. 'Ik heb gewoon geen zin om het erover te hebben, ik weet dat het fout was om te liegen maar ik wil het daar niet over hebben. Ik wil gewoon door gaan met mijn leven.' Mompelde hij. Ik snapte het niet, hij wist dat hij fout zat maar hij kon nog geen eens sorry zeggen? 'Maar ik wil het daar ook niet over hebben.' Zei ik alleen. Hij knikte. 'Waarom ben je hier dan?'
Ik kon er niks aan doen. Voor ik het wist deed ik een stap dichterbij, sloeg ik mijn armen om hem heen en leunde ik mijn hoofd op zijn schouder. Ik hield hem zo stevig vast en ik wist van mezelf dat ik niet meer op deze wereld was, ik ging hier zoveel spijt van krijgen maar ik kon het niet stoppen. Voor een aantal seconden voelde ik zijn hand over mijn rug gaan. 'Hey, uh, je hoeft niet...' Ik hoorde het geluid van hakken de hal in komen lopen, alsof deze dag niet nog erger kon. 'Zayn, wat ben je aan het doen?' Hoorde ik Perrie vragen. Zayn duwde me van hem af en ik staarde naar de grond. 'Oh, hey, Niall!' Zei ze opgewekt, ik werd er misselijk van. 'Wat doe je hier zo laat, alles goed?' Ik zuchtte en knikte maar gewoon. 'Ik denk dat het beter is als we elkaar voorlopig niet zien Niall, je doet raar.' Ik keek hem aan terwijl ik mijn keel voelde branden, dit kon ik niet aan, dit was teveel. 'Nou, Zayn... Niall heeft je gewoon gemist.' Mompelde ze. 'Als hij me mist had hij wel wat meer moeite mogen doen om in contact te blijven!' Riep Zayn opeens, hij keek Perrie woest aan. 'Dit was voor hem ook moeilijk, de laatste tijd denk je echt alleen maar aan jezelf! Iedereen heeft een hekel aan je Zayn! Je moet blij zijn dat Niall hier nu staat, en je moet blij zijn dat ik nog bij je ben!' Ik kon mijn oren niet geloven, Perrie nam het voor me op. 'Misschien is dat omdat ik mijn hele leven nog nooit aan mezelf gedacht heb! Snap dat dan!' Zayn balde zijn vuisten, hij kon nu ieder moment tegen een muur slaan. 'Ik snap het niet, want zo werkt het leven niet, je kan nu niet zomaar een arrogante klootzak worden omdat je moet inhalen wat je de rest van je leven gemist hebt!' Het werd stil, Perrie had gelijk maar alsnog was ik ergens boos hoe ze dit tegen Zayn kon zeggen, want Zayn was perfect en verdiende het niet om tegen geschreeuwd te worden, tenminste, dat was in mijn hoofd zo. 'Niall, ga.' Zei Zayn alleen nog. 'Het spijt me echt zo erg.' Mompelde ik, ook al had ik geen flauw idee waarom. Zayn negeerde het en ik liep de deur uit, waarna ik hem langzaam sloot en terug liep naar mijn auto.
Ik reed naar het centrum van Londen, en bleef daar de hele nacht denkend op een parkeerplaats staan. Ik keek wel honderd keer omhoog, hopend sterren te zien; maar er was die nacht niks anders dan duisternis.
Ik hoop dat ik de komende tijd meer kan updaten want ik heb nu 9 weken 'vakantie' dus dan heb ik wel meer tijd! Inspiratie is een ander verhaal, maar ja... Je mag me altijd privé berichtjes sturen met ideetjes! Comment/vote/follow :) xx Nadia
