En daar stond ik dan, mijn vinger was minder dan een centimeter verwijderd van de sierlijke bel vlak naast de grote poort. Een beetje aarzelend drukte ik hem in en wachtte ik, maar er kwam geen antwoord. Zou hij niet thuis zijn? Ik liep naar mijn auto die ik net had opgehaald bij de garage waar die auto altijd staat als ik niet in Amerika ben en pakte mijn rugzak er uit. Ik haalde de Iphone er uit en wilde Zayn gaan bellen tot ik me besefte dat er geen simkaart in zat. Ik zuchtte diep, het kon nog uren duren voor Zayn terug ia, waarom moet alles nou altijd misgaan?
Net op het moment dat ik weer in mijn auto wilde gaan zitten hoorde ik iemand mijn naam roepen. Ik keek op en een glimlach verscheen op mijn gezicht toen ik zag dat het Zayn was die nu naar me toe kwam rennen en uiteindelijk in mijn armen sprong.
Ik leunde mijn hoofd tegen Zayn's schouder aan en hij legde zijn hand koude hand in mijn nek. Mijn hand bracht ik naar zijn rug onder zijn jasje, met mijn duim draaide ik kleine rondjes. Mijn ogen kneep ik stijf samen maar de tranen konden makkelijk ontsnappen, het maakte niet uit. Niks maakte meer uit nu ik Zayn in mijn armen had. De knuffel was lang en emotioneel, maar we spraken geen woord. Tot ik uiteindelijk op keek en Zayn met zijn duim de tranen van mijn gezicht veegde.
'Ik dacht niet dat je ooit nog zou komen.' Fluisterde hij. 'Je wist toch dat ik je vergaf?' Mijn stem kraakte en hij knikte. 'Maar zo'n beetje de rest van de wereld deed dat niet.' Nog even legde ik mijn hoofd tegen hem aan. 'Ze snappen het niet.' Mompelde ik. Zayn aaide nog even over mijn rug voor hij me los liet. 'Mijn autodeur staat nog open.' Hij grinnikte en hij liep naar zijn auto. Ik veegde de rest van mijn tranen weg met mijn mauw. Hij gooide de deur dicht en liep terug, waarna hij bukte en mijn rugtas, die ik zonder dat ik het door had had laten vallen, oppakte. Hij gaf hem aan me en pakte daarna mijn vrije hand vast, en we verweefde onze vingers in elkaar.
We liepen hand en hand door zijn tuin die echt mega groot was en ik zou willen dat het eeuwig duurde, maar helaas bereikte we op een gegeven moment de deur en liet Zayn me los. Hij opende de deur en liep als eerste naar binnen, ik volgde hem maar stopte toen ik een vieze geur rook. Het duurde even voor ik het kon plaatsen, maar na een paar seconden wist ik dat het wiet was. Zayn hing zijn jas op en keek me daarna aan. 'Had je geen jas bij? Hoe ben je hier gekomen?' Vroeg hij. 'Met het vliegtuig.' Antwoordde ik, ja dat is vast wat hij bedoelde, Niall. 'Je snapt best wat ik bedoel.' Zei hij met een grijns. 'Tja, ik moest nogal snel weg, ik heb bijna niks bij me. Liam probeerde me tegen te houden.' Zayn's grijns veranderde in een frons. 'Lul.' Mompelde hij alleen, en ook al was ik echt boos op Liam, het voelde niet goed dat Zayn hem zo noemde. Toch ging ik er maar gewoon mee akkoord. 'Het maakt niet uit, oké? Je bent nu hier en dat is alles wat uitmaakt.' Ik glimlachte alleen even naar hem, en zijn grijns kwam weer terug op zijn gezicht.
'Wat raar eigenlijk...' Mompelde hij. 'Wat?' Hij liep naar me toe en pakte mijn gezicht tussen zijn twee handen waarna hij mijn lippen tegen de zijne aantrok. Al snel relaxte ik helemaal en liet ik Zayn zijn gang gaan. Zayn proefde heel anders, de tabak smaak was vervangen door een onbekende smaak, maar ik gokte dat het ook wiet was. Ik vond het niet vies en ook niet per se onprettig, het was gewoon onvertrouwd. Niet dat hij niet vaker een joint gerookt had, in tegen deel zelfs, maar het was nooit alsof hij er ook daadwerkelijk naar proefde. Hij stopte met zoenen.
'Dat ik dat nog niet gedaan had.' Ik glimlachte alleen weer. 'Is er iets?' Ik schudde mijn hoofd. 'Je zegt niet veel.' Hij pakte dit keer mijn arm en nam me mee naar de woonkamer, waar de geur nog sterker werd en ik had het gevoel of ik spontaan stoned zou gaan worden van deze lucht. 'Niall, wat is er nou babe?' Hij liet me los en ging voor me staan. 'Je huis, het ruikt naar wiet.' Mompelde ik. Hij lachte. 'Oh, is dat het. Sorry, er waren gisteren wat vrienden.' Zei hij terwijl hij op de bank ging zitten en gebaarde dat ik naast hem moest komen zitten. Ik deed wat hij zei en ging tegen hem aan liggen. 'Ik miste je zo Zayn.' Hij antwoordde niet, het enige wat hij deed was over mijn rug wrijven. 'Blijf alsjeblieft.' Fluisterde ik. 'Nu echt, alsjeblieft blijf.' Zayn sloeg zijn andere arm nu ook om me heen maar bleef nog steeds stil en ik barstte nu echt in tranen uit. 'Z-zayn?' Vroeg ik. 'Hey, rustig natuurlijk blijf ik.' Hij kuste mijn haar en trok me stevig tegen hem aan. 'W-waarom gaf je niet gelijk a-antwoord?' En waarom was ik zo'n over-emotionele bitch? 'Ik dacht na over hoe ik het geloofwaardig kon laten klinken.' Zei hij waarna ik gelijk recht op ging zitten. 'Wat bedoel je?' Hij sloot gelijk zijn ogen en hield zijn hand tegen zijn gezicht aan. 'Sorry, dat was slecht verwoord. Ik bedoel dat ik je zo vaak teleurgesteld heb, dat ik niet wist hoe ik je duidelijk kon maken dat ik het nu echt meende.' Ik zuchtte en ging weer tegen hem aan liggen. 'Ik geloof je.' Zei ik waarna ik mijn neus ophaalde. 'Eigenlijk verdien ik dat helemaal niet.' Zei hij. 'Jawel.' Antwoordde ik simpel.
Hij verdiende in mijn mening wel honderdduizend kansen, het maakte me niet uit wat iedereen er van vond.
Die avond zaten Zayn en ik in de tuin op het gras dat kletsnat was doordat het net geregend had. Ik had een dikke jas van hem aan maar alsnog was het best koud. Toch was het ontzettend fijn om weer met hem buiten te zitten, zoals we altijd deden.
Het leek wel alsof de hemel meer sterren dan ooit telde en alsof ze feller straalde dan ooit.
En ik wist niet hoe lang dit zou duren, en of het daadwerkelijk de laatste keer was dat ik hem een kans moest geven omdat hij me vanaf nu niet meer teleur zou stellen, maar die avond was alles wat er toe deed dat ik Zayn weer terug had. Niet meer als mijn vriend, maar als mijn vriendje, wat alles nog beter maakte. Toch vroeg ik me diep van binnen af of ik me mijn verliefdheid verbeelde en eigenlijk vond dat hij een idioot was geworden, maar ik negeerde die gedachte.
Zayn was bij me, Zayn was gelukkig en er was voorlopig niemand in de buurt die me hier weg kwam halen.
En het belangrijkste was; de hemel was weer gevuld met goudgele sterren.
The end
Hey iedereen die dit nog leest! Het duurde ontzettend lang voor ik dit plaatste, zoals altijd maar ik was gewoon niet meer blij met dit verhaal en het was de laatste paar hoofdstukken echt een rotzooi. Toch, als ik het helemaal teruglees heeft het me wel geholpen om helemaal over Zayn heen te komen en toch wel een klein beetje over Ziall, ook al hou ik nog steeds ontzettend veel van hoe hun oude relatie was, ook al leek het in bijna niks op de relatie in dit boek natuurlijk. Maar heel veel van de gevoelens die Niall over Zayn had, waren de gevoelens die ik zelf in het begin had, dus vandaar. Ik denk ook dat een van de reden is dat ik geen zin meer had in dit boek is dat ik al best wel lang over Zayn zelf heen ben en daarom, ik weet niet of jullie dat al doorhadden, laat ik het ook merken dat Niall eigenlijk best teleurgesteld is in Zayn ook al laat hij het er bij. Want ook al ben ik dus over hem heen, de teleurstelling ben ik niet vergeten. (En nee de teleurstelling was in het algemeen niet dat hij uit de band ging, laat ik dat even duidelijk maken.)
Er komt nog een proloog waar Niall's teleurstelling denk ik nog wat duidelijker wordt. Ik weet niet wanneer die proloog online komt, maar als dat pas in het nieuwe jaar is dan wil ik jullie alvast een fijne sinterklaas, kerst en oud en nieuw wensen en het beste voor 2016! xx Nadia
