YARININ KIRIKLIĞI

19. Bölüm

Bölüm şarkısı • Vagon•

Şu an ne düşüneceğimi bile bilmiyordum. Düşünemiyordum. Akın, Cengiz'in oğluydu aslında fiziksel olarak benziyorlardı ve bu da ondan uzak durmam için yeterli bir sebepti.

Konuşmasına devam etmekte zorlandığı her halinden belliydi ama devam etmesi gerekiyordu ve o da bunun farkındaydı.

"Babam benim ondan uzaklaşmamı hazmedemedi. O zamanlar Murat abi de beni desteklediği için ondan  intikam almak istedi. Daha doğrusu hırsını birisinden çıkarmak istedi. Barutçular'ın tek kızı, gözdesi, seni kaçırmayı planlamış. Haberim yoktu gerçekten haberim yoktu olsaydı buna asla izin vermezdim inan bana. Arya inan bana n'olur Arya inan bana" diyerek ağlamaya başladı. Yaşları bir bir yanaklarından süzülürken gözlerinde acı bir çaresizlik hakimdi.

Sayıklıyor gibiydi. Gözleri benden asla ayrılmıyor tepki vermemi bekliyordu.

Bir tepki veremiyordum. Yıllardır tüm kâbuslarımın baş kahramanı olan adamın oğlu olduğunu söylüyordu ve bunu bile bile, tüm bu anlattıklarına rağmen benimle konuşmuş, tüm dertlerimi dinlemişti.
"Eğlendin mi bari" dedim. Sesim beklemediğim kadar sert çıkmıştı. Konuşmamla eş zamanlı yaşları durmuş öylece bana bakıyordu.
"Sebep olduklarını benden dinlerken eğlendin mi diyorum. Ne dedin gerçekten ciddiyim ne dedin? Neyi başardığımı, nasıl bir enkaz oluşturduğumu bir de ondan dinliyeyim mi !?"

Ayağa kalktım o da benimle birlikte kalkmıştı. "Söylesene ha söylese eğlendin mi, mutlu oldun mu ben ağlarken," Omuzlarından itiyordum onu. Duymak istiyordum sadece ondan duymak..

"Kendinle gurur duydun mu, aferin bana ne güzel halt etmişim dedin mi?" dedim. Böyle tepkisizce bana bakması beni çileden çıkarırken en sertinden bir tokat attım yüzüne.
"CEVAP VERSENE!!" Diye bağırdım.

Tokatımla kendine gelmiş gibi toparlandı ve yüzündeki buruk bir gülümsemeyle, keşke sussaydı diyeceğim tek bir şey fısıldadı.

"Çok.."

Dizlerimin üzerine çöktüm. Ağlamaya başladım hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Fazla gelmişti artık. Herşey fazla gelmişti. Nefesim kesiliyor, gözlerimi açık tutmakta zorlanıyordum. Karanlıkta yürürken ayağım kaymış ve bir boşluğun içinde yuvarlanmaya başlamışım gibi.

Akın gitmişti. Akın arkasına bile bakmadan gitmişti. Beni ikinci kez bir enkaz altında bırakıp gitmişti..

Yazardan~

Parti bitmiş, temizleme şirketinden çalışanlar gelmişti. Kadın çöpte  gördüğü şeyle şaşkınlıkla kalakaldı. Paketi yırtılmış çok güzel bir çerçeve içinde de eski zamanlarda çekildiği çok belli olan aile fotoğrafı olarak tahmin ettiği bir fotoğraf vardı. Önemli olabileceğini düşünerek parti sahibine, Poyraz'a götürdü.
"Poyraz Bey, bunu çöpte bulduk önemlidir diye düşünerek atmadım, atmalıyım."

Yatağında uzanan Poyraz doğruldu ve çerçeveye uzandı. Gördüğü şeyle anlık yanlış mı gördüm diye düşündü. Bu onların yıllar önce çektirdikleri aile fotoğrafıydı. Fotoğrafı çektirdiklerinde herkese birer tane verilmişti. Tüm ailede vardı bu fotoğraf. Hemen cüzdanından kendisininkini çıkardı ve kontrol etti aynıydı..

Sonra aklına Arya'nın hediyesini çöpe attığı aklına geldi. Hemen gidip o çöpe baktı. Boştu..

Nasıl yani o-o kardeşi miydi?
Yıllardır aradıkları, hasretiyle mahvoldukları, canından çok sevdikleri kardeşleri buradaydı, onlarlaydı ama onlar bunu görememişlerdi.

Poyraz o zaman o hediyeyi açsaydı herşey çok başka olabilirdi. Ne demişti çiçeği
"Geç olmadan, geç olmadan anlayın artık, görün artık beni.."

Geç kalmışlıklar...
En çok can yakanlar, son pismanlıklardır geç kalmışlıklar...

Hayatta böyleydi işte. Hayat hep aramakla geçerdi. Ne aradığını bile bilmeyenlerle geçerdi hayat, arayıp da bulamayanlarla geçerdi hayat. Karanlık gecelerin içinde uykuyu, sokağa çıktığında yolunu, dünya denen cehennemde kendini bulamayanlarla...

Poyraz o gün ağladı. Poyraz o gün çok ağladı. Kardeşine ağladı, annesinin emanetine ağladı, onun çabalarına ağladı, ona yaptıklarına ağladı, kendinden nefret ederek ağladı, kendisine küfürler saydırarak ağladı, kaderine ağladı, kardeşine ağladı..

İsteyenler ağlarlar. Gönlünden geçirenler, hayalini kuranlar,uykusu kaçanlar,derinden kıvrananlar, yarasından nefesi kesilenler ağlar. Bunca hale düşüp de güç yetiremeyenler ağlarlar.

Bir oyundaymışsın da, ebe seni unutup gitmiş gibi. Yıllarca oyunun oyunun kaldığı yerden devam etmesini bekleyen bir çaresiz gibi..

Poyraz o gün bekledi, Poyraz o gün sabaha kadar bekledi kardeşini ama Arya gelmedi.

Kaybolmuştu,kaybetmişlerdi..

------------------------------------------

Bunu öyle atasım geldi çünkü devam ettirirsem tadı kaçardı

Bunu atacağım bölümün yarısı olarak ya da çayreği olarak görünüz pilis

Oy verin bacılar...

Ha bir de yorum yapın merak ediyorum kitabı nasıl buluyorsunuz