Η ζωή μιας πόρνης

Απρόσμενη Επιστροφή

Ο καιρός μετά το μαχαιρωμα του Μαξίμου ήταν εφιαλτικος. Κάθε μέρα σηκώνομουν για να πάω στο νοσοκομείο ελπίζοντας ότι θα ανοίξει ξανά τα μάτια του. Είχε χάσει πολύ αίμα μέχρι να φτάσει στο νοσοκομείο. Εκείνη η νύχτα ήταν από τις χειρότερες της ζωής μου. Το μόνο που θυμάμαι είναι μια τεράστια λίμνη αίματος. Ευτυχώς μας άκουσε η Λίλιαν και ήρθε να δει τι συμβαίνει. Είχε την ψυχραιμία που δεν είχε κανένας μας για να τακτοποιήσει την κατάσταση. Έκανε μερικά τηλεφωνήματα για να ξεφορτωθεί το πτώμα και κάλεσε ασθενοφόρο για τον Μάξιμο. Η Σάντρα είχε παγώσει με το όπλο στα χέρια και εγώ είχα χάσει την γη κάτω από τα πόδια μου. Προσπαθήσαμε να σταματήσουμε την αιμορραγία όσο καλύτερα μπορούσαμε αλλά η μαχαιριά ήταν βαθιά και μέχρι να πάμε στο νοσοκομείο ο Μάξιμος είχε χάσει τις αισθήσεις του.

Ημασταν κάθε στιγμή δίπλα του και αλλάζαμε βάρδιες.... Εγώ, η Σάντρα και η Αννί ώστε παντα να έχει κάποιον κοντά του. Περισσότερη ώρα μαζί του περνούσε η Σάντρα. Κάθε μέρα εκεί... Έφευγε μόνο για να πάει στον ψυχολόγο και για να πάει στην δουλειά... Μαζί με όλα αυτά που μας συνέβησαν είχαμε και αυτή.
Μετά από τις συνηθισμένες πρωινές μου σκέψεις στο κρεβάτι σηκώθηκα, ετοιμάστηκα και πήρα ένα ταξί για να πάω στο νοσοκομείο. Μια εβδομάδα είχε περάσει και ο Μάξιμος δεν είχε ανοίξει ακομα τα μάτια του. Ίσως να μην τα ανοίξει ποτέ. Η σκέψη και μόνο με έκανε να δακρύζω. Μας προστάτευσε και κάθε μέρα ζει με τον φόβο ότι κάτι τέτοιο θα του συμβεί. Ίσως αυτό να δικαιολογεί πολλά πράγματα που κάνει. Δεν μπορούσα όμως να τον χάσω. Μεγαλώσαμε μαζί και όσο περίεργο και αν ακουγόταν ήθελα να έχει μια θέση στο μέλλον μου. Το ποια θέση θα είχε δεν το ξέρει κανένας όμως.
#: είστε καλά δεσποινίς;
Καθ: μην μου δίνεται σημασία. Απλά ανησυχω για ένα αγαπημένο μου πρόσωπο.
#: εύχομαι ότι το καλύτερο
Καθ: σας ευχαριστώ πολύ. Τι σας χρωστάω;
#: είναι 20€

Τον πλήρωσα και κατέβηκα. Κοίταξα τον εαυτό μου στο τζάμι ενός αυτοκινήτου. Ήμουν χάλια αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι για αυτό. Τα μάτια μου ήταν πρησμένα από το κλάμα οπότε σκέφτηκα πως θα ήταν καλύτερο να βάλω τα γυαλιά μου. Μπήκα στο νοσοκομείο και κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο του Μαξίμου.