Η ζωή μιας πόρνης

Τρόπος Διαφυγής

Έχουν περασει ακριβώς 2 εβδομάδες από τότε που έφυγε ο Άρης. Η ζωή μου είναι ένα χάος. Μέσα στην ημέρα δεν υπάρχει αρχή, μέση και τέλος. Απλά κυλουν οι ώρες αργά και βασανιστικά και εγώ πρεπει να είμαι παραγωγικη. Πράγμα δυσκολο. Στην δουλειά δεν τα πηγαινω και ιδιαίτερα καλά αλλά πηγαινω γιατί δεν έχω άλλη επιλογή. Κάπως ξεχνιεμαι εκεί μέσα. Αν και τις περισσοτερες φορές προτιμώ να είμαι εκτός σπιτιου. Όσο ειμαι έξω δεν σκέφτομαι. Η Άννι δεν μου μιλάει. Είπα στα παιδιά όλη την αλήθεια, για ότι συνέβει με τον θείο μου και εννοείται ότι με κοιτουσαν με οίκτο κάτι που απεχθάνομαι. Καταλαβαίνω ότι είναι στεναχωρημένοι με ότι άκουσαν και κυρίως επειδή ξέρουν ποσο κομμάτια είμαι μετά αφοτου ο Άρης έφυγε. Εγω από την άλλη απλά νιώθω ένα κενό μέσα μου. Σαν να μου εχουν παρει την καρδιά και να την έχουν ξεριζώσει. Σαν αυτή η καρδιά που αγαπουσε όσο τίποτα άλλο απλά να μαραθηκε. Δεν θέλω όμως να ενοχλω τους άλλους με αυτές μου τις σκέψεις. Η Σάντρα με τον Μάξιμο ειναι πολυ χαρουμενοι μαζί όπως και ο Αχιλλέας με την Τινα. Αν και αυτους τους δυο αποφευγω να τους συναντάω. Υστερα από ότι έγινε μεταξυ με εμένα και τον Αχιλλέα ντρέπομαι να κοιτάξω την Τινα στα μάτια. Όσο για τον Αχιλλέα.... Απλά σέβομαι ότι έχει κοπέλα. Αν και τον χρειάζομαι όσο τίποτα....

(Δεν βαριέσαι. Αυτή θα είναι η ζωή μου από εδώ και περα...)

Σηκώθηκα από το κρεβάτι βαριεστημενα ώστε να κάνω το οτιδήποτε. Πήγα στο μπάνιο και έκανα τα απαραίτητα. Επλυνα τα δόντια μου, χτενισα τα μαλλιά μου και κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Οι περισσοτερες μελανιές όπως και η πιπιλια του Αχιλλέα έχουνε φυγει. Κάποιες ουλές έχουν μείνει. Μερικές ίσως φυγουν με την πάροδο του χρόνου. Άλλες παλι όχι. Θα είναι στο σώμα μου για παντα. Να μου θυμίζουν όλα αυτά τα απαίσια χρόνια. Να μου θυμίζουν κάθε φορά που βιαζομουν. Υπάρχουν φορές που ακόμα ξυπνάω και φοβάμαι ότι κάποιος απο τους δυο θα μου το ξανά κάνει αλλά μετά θυμάμαι ότι είναι και οι δυο τους νεκροί. Εννοείται φυσικά ότι οι εφιάλτες έχουν γυρίσει πίσω και με στοιχειώνουν κάθε βράδυ. Εχω καταλήξει να κοιμάμαι με μουσική και κάποιο ανοιχτό φως γιατί έχω αρχίσει να φοβάμαι μέχρι και την σκιά μου. Όμως τι σας λέω και εσας. Ας παμε καλυτερα στην ημέρα μου και ας αφήσουμε τις σκοτεινές μου σκέψεις. Κατεβηκα στο σαλόνι και είδα τον Μάξιμο με την Σάντρα αγκαλιά. Τους κοίταξα και χαμογελασα ελαφρά.

Πήγα στην κουζίνα για να φτιάξω έναν καφέ.
Σαν: Καλημερα γλυκειά μου πως είσαι;
Καθ: καλά....
Σαν: Κάθι μου σε παρακαλώ μην εισαι έτσι. Μαραζωνει και η δική μου καρδιά που σε βλεπω
Καθ: και πως να είμαι Σάντρα; λες και η ζωή μου πηγαινει και ποτε καλά....
Μαξ: θα παει
Καθ: ναι ίσως... Αν πεθανω
Σαν: χτυπα ξυλο χριστιανή μου. Μην λες τέτοια πρωι πρωι
Καθ: γιατί ψέματα είναι; Αν πεθάνω δεν θα νιώθω. Οχι ότι τώρα νιώθω δηλαδή αλλά από το να είμαι ζωντανή-νεκρη καλυτερα να είμαι σκέτο νεκρή
Μαξ: σταματα τις αηδίες Κατερίνα. Δεν τελείωσε η ζωή σου επειδή ο Άρης είναι μαλάκας και αποφάσισε να φυγει
Καθ: το λες εσυ που είσαι σε μια σταθερή σχέση και δεν έχεις σκαμπανεβάσματα. Και δεν σας ζηλευω. Είστε ταιριαστοι και χαίρομαι που είστε ευτυχισμένοι και σας το ευχόμαι να ειστε για πάντα. Εγώ όμως.... Έχασα τον άνθρωπο που αγαπουσα
Σαν: θα βρεις κάποιον που θα σε αγαπάει και θα στο δείχνει καθημερινά. Οχι οπότε του καπνίσει
Καθ: δεν βαριέσαι....