SIRÂT ~ İslami Roman (Tamamlandı)

27.🌿MÜKAFAT🌿

03.06.23

🎵Hayatım Değişince (Slowed+Reverb)

Bu fonu ilk kez dinledim çok hoş...

Yıldızları parlatmayı unutmayın:)
⭐
.

"Benim için kolay mı sanıyorsun?"
Bir süredir bana açıklama yapan Ali'yi ne derse desin reddediyordum. Bensiz yurt dışına gidip işi için bir ay orada kalmak mı? Ben ona böylesine alışmaya başlamışken ne yapardım, onun sıcaklığı olmadan geceleri nasıl uyuyabilirdim ki?..
"Gönlümün nadide çiçeği... Bana bak." Ahh...o bana bu şekilde seslenirse nasıl dayanacaktım?

Çenemde hissettiğim güçlü parmaklar, nahifçe yüzümü sahibine çevirdi. Bal renkler ve yeşil hareler kavuşunca tamamiyle etkisi altına alındığımı fark ettim. Bu adamın, bir bakışıyla dahi yüreğimi yumuşatma gibi bir alışkanlığı vardı. Ayrıca...şefkat ve sevgi somut olarak görülebiliyormuş. Bunu gözlerinde öğrenmiştim...
"Oradayken toplantı koşuşturmasıyla otele doğru düzgün uğrayamayacağım bile. Seni o yabancı yerde bir başına bırakmak istemiyorum. Ailenle, burada kal. Benim de gönlüm rahat etsin birtanem..." Başımı hararetli bir şekilde sağa sola salladım "Olmaz." Gerçekten dil de bilmediğim halde orada gece yarısına dek yalnız olma fikri korkutucuydu ama yine de itiraz ettim.

Derin bir nefes aldı "Benim için de zor olacak. Ama aklım sende kalmamalı güzelim. Odaklanamam yoksa, anla beni." Kalbim acıyla sıkıştı. Şu yurtdışı meselesi mesleği için gerçekten önemliydi ve... maalesef ki bir yanım hâlâ ona hak verebiliyordu. Ama yine de itiraz ettim "Olmaz Ali. Ben...çok özlerim seni."

Yüzündeki tüm kaslar yumuşadı. Öyle ki, bir an gülümseyeceğini düşündüm ancak yapmadı. Kendini bana biraz daha yaklaştırıp yukarıdan gözlerime derin derin baktı "Sadece dört hafta karıcığım. Biz seninle ne kadar mesafe aştık. Yalnızca biraz daha sabır?" Son cümlesinde kaşları soru sorar gibi havaya kalktı. Bir yandan da parmakları yumuşakça çenemi okşuyordu. Yüreğimi yumuşatıyordu... Bu mesleği bildiğim için ona gerçekten hak verebiliyordum ve bu canımı sıkıyordu. Sorgulayan bakışlarına daha fazla dayanamadım ve pes ederek usulca başımı sallamakla yetindim. Gözlerini yumup rahat bir soluk bıraktı.

Ancak aklıma gelen şeyle kımıldanıp gözlerini açmasını sağladım "Ama söz ver. Sadece bir ay..." Gerçekten bu yaşta böyle mızmızlandığıma inanamıyordum. Sanki iş için gittiğini kavrayamayan çocuklar gibi bir de ondan söz istiyordum. Ama tek suçum sevmekti. Bu yüzdendi bu telaşlı ve ne yaptığını bilmeyen hallerim. Sıcacık tebessüm etti ve "Allah'ın izniyle." dedi net bir şekilde. İstediğimi elde etmiş gibi ferahladım ve elimi tutarak beni ilerleten kocama zorluk çıkarmadan ayak uydurdum.

Yine sahil evimizdeydik. Ali'yle gün içinde çalışma odamıza çekilmiş ve biraz Kur'an'ı Kerim, biraz da kitap okumuştuk. Daha doğrusu o okumuş ve ben de kitaba odaklanamayıp hülyalı hülyalı onu izlemiştim. Sonrasında bu konu hakkında konuşmaya başlamıştık. Son günler Ali'nin bana açıklamak için çabaladığı konuyu sonunda açıklığa kavuşturmuştuk ve o yarın gidecekti. Ama olgun bir kadın gibi davranmalı ve onun da dediği gibi bu mesafeye sabretmeliydim. Sabretmeliydik...

Beni kendisiyle birlikte çalışma odasından çıkarıp üst kata çekti ve odamıza ilerletti. İçeri girdiğimizde namazı kıldığımız için hemen uyuyacağımızı biliyordu. Bu nedenle sadece küçük gece lambasını yaktı ve yorganın ucunu kaldırıp uzanmamı bekledi. Sessiz sedasız elini bırakıp benim için açtığı soğuk nevresimli yatağa uzandım. Üzerimi örttü ama ben onsuz olduğum için çabuk ısınamadım ve bacaklarımı karnıma çekerek ısınmaya çalıştım. O yokken hep böyle mi olacaktı? Yeni alışmaya başladığım o kolların sıcaklığını mı arayacaktım? İçim huzursuzca burkuldu ancak şu son günü bu şekilde mahvetmek istemedim. Anımı yaşamam gerekirdi...