Gece Ve Günışığı

ON ÜÇÜNCÜ BÖLÜM

- Araz

- Araz yok küçük hanım ben varım

- arjin hanım

- Daha ayılamadın mı prenses

Sanki biri beynime sürekli aynı hızda vuruyordu. Beynimin içi zonkluyordu.

- Araz nerede

- Çağırayım mı?

- Gerek yok

- Ama neden. Ne güzel konuşurdunuz.

- Benim onunla konuşacak hiç bir şeyim yok

- İki gün öncesine kadar öyle demiyordun.

- İki gün mü?

- Evet, 2 gün.

- Ya annem o biliyor mu?

- Ben de tam o konuya geliyordum. Annen bilmiyor. Senin delice ders çalıştığını söyledim.

- Nasıl

- Geri kalanını sana araz anlatsın. Daha çok işim var. Kendine iyi bak.

- Daha ne kadar buradayım.

Sorumun karşılığı araz geldi. İnsanda hiç arlanma utanmada olmaz değil mi?

Hem zaten o insan değildi. Pis yaratık.

- Keşke gözlerim kanasaydı da görmeseydim.

- Zaten çok kalmayacağım

- Hiç gelmeseydin

- Sana anlatmam gerekenler var

- Anlatmana gerek yok. Ben anlayacağımı anladım.

- Ne anladın acaba

- Senin ne kadar adi, kötü bir insan olduğunu.

- Unutma gece duygular insanların zayıf yönüdür. Tabi isteklerde.

- Sen nereden öğrendin bunu.

Telefonumu gösterdi. Belliki karıştırmıştı.

- Araz lütfen git artık

- Yemek getirmiştim

- Lütfen git

- Konuşmama izin verecek misin?

- Neyi konuşmana araz söyle neyi konuşmana. Beni nasıl kandırdığını, duygularımla oynadığını. Hangisinden başlayacaksın anlatmaya.

- İsteyerek olmadı.

- Saçmalamayı kes artık. Sana güvenmiştim...

- Beni bir dinlesen

- Dinlemek istemiyorum.

- Şuan gidiyorum ama daha sonra geleceğim.

- Gelme...

- O pek mümkün değil

- Sen annen uğruna duygularını katlettin.

Sizde Arazın bana karşı duygularını görmediğimi sanıyorsunuz. Ama unutmayın ki Gece Ateş herşeyi anlar ama susar...

***

- Uyanmışsın

- Dalga geçiyorsun değil mi araz. Eğer ellerim açık olsaydı. Neler yapabileceğimi düşünemezdin.

- Ne olabilir ki. Bir tekme 2 tokat. Dayanırım sıkıntı yok.

- İstesem açamaz mıyım ellerimi ya da bu odadan elimi kolumu sallayarak çıkamaz mıyım sanıyorsun