Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-"Liya lütfen böyle yapma, aç şu kapıyı kızım."
kimseyle konuşmak kimseyi görmek istemiyordum beni bana bıraksınlar istiyordum sadece.
-"Rahat bırakın beni tedavi filan olmak istemiyorum."
-"Tamam kızım sen nasıl istersen, dinlen biraz sonra tekrar konuşuruz."
Sessizliğimi koruyup gitmelerini bekledim. Ayak seslerinden gittiklerini anladım.
Anlamak istemiyorlardı beni, yaşadığım hayal kırıklığının tarifi yoktu, hep bi umutla o kapıdan girip, hayal kırıklığı ile çıkmanın ne demek olduğunu bilmiyolardı.
Hırsla bacaklarıma vurdum
-"Nefret ediyorum, sizi hissedememekten, işe yaramamanızdan. Herkesin bana acıyarak bakmasından nefret ediyorum."
Canım çok yanıyordu.
Gözümden bi damla yaş yanağımdan süzülüp aktı.
Tekerlekli sandalyemi camın kenarına sürüp dışarıya baktım.
Bahçede uzun boylu kirli sakallı karizmatik bi adam vardı. Ah ne diyorum ben?
Kimdi ki?
Babamın adamlarından olsa tanırdım. Ama hiç görmemiştim. Gözlerini benden çekip önüne döndü. Babamla birşey konuşuyorlardı, ah ben ne ara buraya geldim. Bütün sinirim, üzüntüm girmişti bi anda bedenimi saran merakla odamdan çıkıp asansöre bindim.
