Showbiz Series #4: It Is What It Is

EPILOGUE

Crying after crying. A long day goes by.
What a fucking day! I'm sick of holding these tears and want to relieve this pain immediately.

I didn't waste my time waiting to finally be here in this situation but this is the plot twist I didn't like and wasn't ready.

"Babe, how's your feeling?" he sat beside me and tried to comfort me.

I took a deep breath "Why are you still here?" I asked him, curiously. "Josh, do not miss the chance." Tried to hold him, but he refused.

Josh put the ice bag in my ankle and 
said, "You need me." his eyes were still looking down, refusing to look at me, "I can't leave you like this."

"I can handle myself, babe." pinilit kong tumayo at pinigilan siya para alalayan ako. "Please, choose your dream."

I need him, definetly. But, I wasn't ready to
see him full of regret by not chasing his dream and choose to stay.

Tinaas niya ang ice bag malapit sa tuhod ko. "You are my dream, Andy." iwas na tingin niyang sagot.

"But you need that." for his career. "Napag-usapan na natin 'to. Pumayag naman ako 'di ba?" tanong ko pero he did not respond.

Inagaw ko ang ice bag para tuluyang maagaw ang atensyon niya. Sinubukan niyang agawin pabalik sa kamay ko pero tinapon ko sa malayo.

"Andy, ayaw kong makipagtalo sa'yo." malumanay niyang pakiusap sa 'kin bago pinulot ang ice bag. "I made a decision. I'll stay here, until you getting better." binalik niya ang ice bag sa ankle ko.

Sinapo ko ang aking noo.

"Josh, kaya ko ang sarili ko. Gagaling ako kahit wala ka sa tabi ko." hindi ko gustong sabihin 'yon pero use to.

He sighed. "Yeah, sabi mo 'yan." I brushed up my hair. "I ordered food, are you hungry?" he changed the topic.

"Umalis ka na. Go to the airport." malamig kong pagturo sa pinto. "Magiging masaya ka doon, magiging maganda yung career mo." dagdag ko habang nanatiling naka-turo.

Binaba niya ang kamay ko at nilapit ang mukha para ipakita ang kanyang ngiti.

"Mas masaya ako dito, mas masaya akong kasama ka." inayos niya ang buhok ko at humalik sa aking noo. "'Wag mo ng ipilit na umalis ako, kasi hinding hindi ako aalis." humarap ako sa kanya. Sa sobrang lapit ng aming mukha, our nose getting close.

Nilayo ko agad ang aking mukha. Umarte akong nagtatampo kahit malabo ng mangyari na mapapayag ko siyang umalis at ituloy ang offer sa kanya sa London.

"Everyone is worried." kwento niya. "Me absolutely yes." he said while his eyebrows are moving.

"You fans is also worried... worried for your career." ganti ko para makuha uli ang tingin niya. "Ayaw na ayaw kong nagsasayang ng opportunity, you know that. Hindi ko kakayanin na yung sa'yo, masasayang lang because of me." pagduro ko sa aking sarili.

Inagaw niya ang daliri ko at nilipat ang pagkaturo sa kanya, hinigpitan niya ang hawak sa kamay.

"Wala akong pagsisisihan; Pagsisisihan ko kapag hahayaan kita para lang sa hindi naman importante." tumawa ako nang malakas kahit hindi pa siya tapos magsalita.