Arystokrata

Arystokrata 19

Robert zakrztusił się, a Drugi gwałtownie przyhamował.

– Coś ty... powiedziała? – wymamrotał z niedowierzaniem pomiędzy głębokimi wdechami.

– Mówiłam, że whisky ci szkodzi. – Spokojnie czekała, aż brat uspokoi oddech.

– Jedź! Kurwa, jedź! – Robert ochłonął na tyle, aby zareagować na to, że jego osobisty bardzo wyraźnie zwolnił.

– Coś ty, do cholery, wymyśliła? – niemalże krzyknął. – Czy ty wiesz, na co się porwałaś? Wiedziałem! Wiedziałem, kurwa, że coś ci biega po tej ślicznej główce, ale w życiu nie wpadłbym na coś takiego! – Wyraźnie był zszokowany tym, co usłyszał, i nawet nie próbował tego faktu ukryć. – Najzwyczajniej w świecie jesteś szurnięta!

– Dziękuję ci bardzo – parsknęła z szyderczą uprzejmością, ubawiona wrażeniem, jakie wywarło na Robercie jej oświadczenie.

– Ja pierdolę, pojechałaś po całości! Przyszło ci na myśl, że mam w dupie politykę i te wszystkie rozgrywki? Durnia ze mnie robisz? – Wściekłość Roberta eksplodowała; przez chwilę nawet się przelękła aż tak gwałtownej reakcji.

– Tak, rozważałam taką możliwość – odpowiedziała z rozbrajającą szczerością. – Ale przyszło mi też do głowy, że gdy przemyślisz wszystko na spokojnie, to na pewno się zgodzisz... choćby ze względu na mnie.

Pokręcił głową wzburzony i uderzył pięścią w zagłówek przedniego fotela.

– Nie wierzę! No, kurwa, nie wierzę!

– To uwierz, bo tak się stanie – powiedziała stanowczo. Zaczynał Martę denerwować. – Jak długo masz jeszcze zamiar zapieprzać po dzielnicach, uganiając się za niewolnikami, i chlać wódę, bo nie masz nic innego do roboty?! Może zaczniesz robić nieco więcej niż pić i bić? – Zawiesiła na moment głos i spojrzała na mężczyznę z ukosa. – Przyszło ci może do głowy, że poza tym, co lubisz, jest jeszcze inny świat, na którym pozostało kilka niezakończonych spraw? Pamiętasz o niewyrównanych rachunkach? Może wreszcie pokażesz, że jesteś Raysem i że nasze nazwisko to nie tylko handel żywym towarem, że trzeba się z nim liczyć nie tylko na targu...

Na jakiś czas zamilkli; oboje mieli o czym myśleć, a właściwie troje, sądząc po tym, jak Drugi zareagował na usłyszane słowa, co – musiała przyznać – było dość zaskakującym odruchem w przypadku niewolnika.

– I co jeszcze? Czego jeszcze ode mnie chcesz? Żebym sam sobie przywiązał sznureczki do rąk i nóg, za które będziesz pociągać? – wtrącił, próbując się roześmiać, ale zabrzmiało to dość żałośnie. – Jesteś pewna, że tego chcesz?

Odwróciła się od Roberta i spojrzała przed siebie; Drugi ciągle ich obserwował, przyłapany natychmiast odwrócił wzrok.

– Zatrzymaj wóz i wyjdź – zwracając się już do niewolnika, odpowiedziała bratu: – Jak niczego do tej pory.

We wnętrzu auta na chwilę zapanowała cisza, przerwana przez głuchy odgłos drzwi zamykanych za wysiadającym niewolnym. Kiedy milczenie i napięcie pomiędzy nimi dwojgiem stawało się już nie do wytrzymania, odezwał się Robert: – Co cię opętało? – spytał cicho. – Narażasz się... Dla kogo? Co jest tak ważne, aby tyle ryzykować? – Mężczyzna ujął jej obie dłonie w swoje ręce i ścisnął. – Marta, tamte ideały już nie istnieją, zawsze były fantasmagorią niepoważnych ludzi... Czy mrzonki, którymi karmili się Standfordowie; to, do czego one doprowadziły, niczego cię nie nauczyły?

– Standfordowie nic do tego nie mają – westchnęła głęboko. – No, może trochę... ale mnie chodzi o coś innego... Powiedz, cóż takiego mam do stracenia? – Głos kobiety stał się nieprzyjemny. – Co więcej mogę stracić ponad to, czego już nie ma... – Nagle złociste oczy dziewczyny skupiły się na bracie, który pod wpływem przenikliwego spojrzenia cofnął się. – Oboje karmimy te same demony – jej głos stał się lodowaty – z tym, że ja nie mam zamiaru całe życie się ich bać. Kiedyś powiedziałeś, że za wszystko wcześniej czy później trzeba zapłacić, to prawda, ale nie zapominaj, że innych też to dotyczy...