10 Numara || Arda Güler

| 28 |

İlk tanışma çok iyi gitmişti. Takım liberosu Gizem ablayla da enerjilerimiz gayet tutmuştu.

İstediğim numarayı sorduklarında çekinmiştim biraz.

"Bildiğim kadarıyla kendi takımında 10 numaraydın. Yine aynı numaradan devam etmek ister misin?" Eda ablanın söylediği şeyle kafamı salladım.

(Buraya ufak bir açıklama ekliyorum arkadaşlar, biliyorum normalde Fenerbahçe Voleybol takımının halihazırda bir 10 numarası var ancak ben kurgumda böyle olmasını istediğimden dolayı bu şekilde kurguladım. Umarım yanlış anlaşılmalara sebebiyet vermez <3)

Takım önce biraz beni denemişti. Attıkları smaçları gayet güzel bir şekilde karşıladığımda Eda ablanın yüzündeki gururlu ifade her şeye değerdi.

"Açıkçası yaşına göre oldukça iyisin." Gizem abla da aynı şekildeydi.

-

"Ben sana demiştim." Arda, yapmayı en sevdiği şeyi yapmıştı ve yine bu lafı yapıştırmıştı. Gülümsediğimde o da gülümseyerek saçlarıma öpücükler kondurmuştu.

"Eve gitmek istemiyorsan bize gelebilirsin." Söylediği şeyle kafamı iki yana salladım.

"Bizimkileri yeterince yalnız bıraktım." Anlayışla salladı kafasını.

"Bir şey olursa ara." Yanağına öpücük bıraktıktan sonra eve doğru ilerledim.

Kapıyı açtığımda evde ölüm sessizliği vardı ve bu hiç hayırlı bir işaret değildi.

Anlaşıldı, bizimkiler evde değillerdi.

Abimin odasına girdiğimde Nurgül Ablayı burda görmeyi beklemiyordum.

"Abla?"

"Helin?"

"Abi?"

"Helin?"

"Hoşgeldin." Son söylediğim şeyle neler döndüğünü anlamaya çalışıyordum. Abimle Nurgül abla birbirlerinden nefret etmiyorlar mıymış yani?

Hayır öyle boş boş konuşuyorlardı yaptıkları bir şey yoktu da ne bileyim şaşırmıştım.

"Annemlere söyleme." abimin söylediği şeyle okey işareti yapıp odadan çıkmıştım. Eşyalarımı odama koyup mutfağa ilerledim. Nurgül abla, birkaç dakika sonra odadan çıkmıştı. Gülümseyerek selam verdi ve evden ayrıldı.

"Sevgiliyiz." Abimin söylediği şeyle kafa salladım.

"Anladım onu zaten." Gözlerini devirmişti. Ben de abime söylese miydim?

"Kayınçon aynı zamanda enişten oluyor yani, iyiymiş." Söylediğim şeyi çözmeye çalışıyordu. Birkaç dakika anlamasını beklediğimde en son anlayıvermişti.

"Yok artık."

"Öyle."

"Babama söyleme, canını yakmasın." abimin söylediği bu şeye alayla güldüm.

"Artık babam benim canımı yakamaz."

"Arda'yla ne zaman sevgili oldunuz oğlum siz. En son salak salak ağlıyordun." Biraz sessizlikten sonra söylediği bu şeyle kaşlarımı çattım.

"Onun için ağladığımı nerden biliyorsun gerizekalı?"

"Kızım sen küçüklükten beri bu çocukla berabersin. Hep gözlerin ışıl ışıl bakardın, çok normal yani."

Söylediği şeyle gülümsedim.

Canım sevgilim.