"Afiyet, şeker olsun kızım." Ahi'nin annesi Nergis abla samimiyetle gülümsedi. "Ne zaman istersen gel bize, çokça yaparım ben sana mantı." Ses tonunun samimiyeti içimi ısıtmıştı. Ahi'nin yeşil gözlerini annesinden aldığı çok belli oluyordu. Bakışlarında sevgiyi görmüştüm.
"Bence de sen bize sürekli gel, her gün mantı yapabiliriz." Ahi annesinin sözüne bana bakarak karşılık verdiğinde utanarak önüme dönmüştüm.
Normalde mantı yiyemeyen ben, şimdi koca tabağı bitirmiştim. Belki de anılarım sebep olmuştu buna. Çocukken kusana kadar ağzıma mantı sokmaya çalışan babam karşımda olmadığı için yiyebilmiştim, öfke ile sinirini benden çıkaran biri olmadığından.
Anılar geride kalırdı, izleri en derinde.
Yemeklerimiz bittiğinde bulaşıkları yıkamasında Nergis ablaya yardım etmiş, Ahi'nin benim içim yaptığı tatlılardan yemiştik. Samimiyetleri, gösterdikleri sevgiyle kendimi o kadar huzurlu ve değerli hissetmiştim ki bi an olsun dünya benim etrafımda dönmüştü.
"Tatlın çok güzel olmuştu." Sırıtarak karşımda oturan adama baktım. Çocuk gibi yanaklarını sıkıp, saçlarını bozmak geçiyordu aklımdan.
"Teşekkür ederim güzelim." Dudaklarını birbirine bastırdı. "Bir gün birlikte yaparız."
"Heyecanlandım şimdiden." Hayali bile güzeldi. İçimdeki kıpırtılar giderek artarken ayağa kalktım. Ahi'nin odasında başbaşaydık ve vücudumdan meltemler geçiyordu. Tenimdeki serinlik, kalbimdeki savrulmuşluk hem hoştu hem de zordu.
"İstediğin kitabı alabilirsin." Kitaplığının önünde duran bana baktı. "Hatta benim için satırların altını çizersin. Ben de okurum."
Tebessümle başımı salladım. Şu anda ihtiyacım olan bir kitap vardı. Parmaklarım yavaş hareketler kitaplarının üzerinde dolaştı. Dünya klasikleri, edebiyatımızdan ünlü eserlerler hatta şiir kitabı bile vardı. Lakin gözlerim sadece birinin üzerinde takılı kaldı.
Bilinmeyen Bir Kadının Mektubu.
Ahi'ye bi çareduygularımı anlatmak içinverdiğim kitap.
Ahi'nin benim içinsatırlarınıçizdiği kitap.
"Ben bunu almak istiyorum." Kitabı elime aldığımda zaferle güldüm. Çok inatlaşmıştı vermemek için.
