Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Taylor-Cardigan
---♡---
Hayatımda, şu koca dünyada bana biçilen sadece bir rolüm vardı. Babası tarafından sevilmeyen, annesinin merhametine sığınmaya çalışan kız çocuğu. Sadece buydum ben. Ölsem öylece silinip gidecektim. Annemin bir kaç hatırasında birazcık izim olacaktı sadece. Babam belki de sevinecekti ölmeme. Sırf biraz daha fazla hatırlanmak, unutulmamak için çabaladım. Başrol olmak istedim birinin hayatında. Neva diye biri vardı bu hayatta demelerini istedim. Adımın sadece mezar taşının üzerinde yazılı bir kaç harften ibaret olmamasını istedim.
Çok mu bencildim ben?
Bunları istemem ne kadar hakkımdı?
Baykuş dersinden çıktığımda hava tamamen kararmıştı. Eve gitmek istemiyordum, babam her seferinde o eve ait olmadığımı söylerdi. Hiç bir yere ait değildim. Kimsenin kalbine ait olamamıştım. Evsizdim. Yapayalnızdım.
Yanağıma bulaşan yaşları sildikçe yenisi ekleniyordu. Bir kaç gün içinde kurduğum tüm hayaller ellerimde can vermiş, tüm umudum onun gözlerine gömülmüştü. Onun da hayatında yerim yoktu benim. Sadece basit ve bir kaç dakikalık rolü olan yan karakterdim. Işıklar kapandığında ben de görünmez olurdum, kaybolurdum. Kimse gelip beni bulmaya çalışmazdı.
Derin bir nefes al. Rolünü oyna. Zaten çok kısa.
Kafenin önüne yaklaştığımda onu gördüm. Elindeki anahtarla kafeyi kilitliyordu. Saat kafenin kapanması için daha erkendi. Sorun olup olmadığını istemsizce düşünmüştüm. Ona doğru biraz daha yaklaştığımda yüzünü daha iyi görme şansı elde ettim. Kötü görünüyordu. Gerçekten yolunda gitmeyen bir şeyler yaşamış olmalıydı. Onu bu halde görmek kalbimi acıtmıştı. Yeşil gözlerindeki ışığın soluşu acıklı dizeler veriyordu elime.
Ceketinin şapkasını başına geçirip yürümeye başladığında arkasından aramızdaki mesafeyi koruyarak yürümeye başladım. Uzaktan da olsa onu görmek güzeldi. Cılız ışık gibiydi hayatımda. Karanlığın ortasına yakılmış kibrit çöpü gibi.
Sakin, yavaş adımları en sonunda mezarlığın önünde durduğunda ben de onunla birlikte durmuştum. İçimde nedensizce kötü duygular gezinmeye başladı. Kimi kaybetmişti de şimdi buraya gelmişti? Yakını mıydı? Çok üzülmüş müydü acaba?
Sırtımdaki okul çantası her ne kadar ağırlık yapmaya başlasa da onu izlemeye devam ettim. Mezarlıktan içeriye girdiğinde ise ilk başta tereddüt etsem de hemen ardından gitmek belki de bugün verdiğim en kötü karardı.
Mezarlığın içi sessiz ve karanlıktı. Bir kaç tane sokak lambası etrafı aydınlatmaya çalışıyordu. Korkmuştum, çok karanlıktı. Soğuk toprağın altında yatan insanları düşünmek içimi ürpertmişti. Adımlarımı hızlandırdım ve Ahi'ye daha yakın durmaya çalıştım. Onun varlığı korkularımı az da olsa bastırıyordu. Hemen önümde ilerlerken bir kaç adım sonra durdu, mezarlardan birinin yanına gidip beyaz mermerin üzerine oturdu. Kalbim iğnelemişti. Sevdiği birini kaybettiğini düşünmek benim bile canımı yakmıştı.
