KAN ÇANAĞI

8

Midra bu sabah ilk defa heyecanla uyandığını hissetti. Aklına ne zaman Dimitri ile çalışacağı gelse heyecanlanıyor ve biran önce kalan vaktinde Dimitri ile çalışmaya başlamak istiyordu. Tekrar aynı heyecanı hissetmek tuhaftı onun için çünkü Midra hayal kırıklarına çok alışkındı ama ilk kez kalp kırıkları onun için o kadar da önemli değildi.

Midra daha fazla oyalanmadan yataktan kalktı. Ayağına dolanan kedisini biraz sevdikten sonra bakışları komodinin üzerinde duran kitaba kaydı. Daha fazla kitabı evde tutmak istemediğine o an karar verdiğini hissetti. 

Midra saatini kontrol etti kitabı biraz okuyabileceğine karar verdi. Biran önce kitabi bitirip Dimitri'ye verebilirim diye düşünerek mutfağa gitti. Kahvesini yaptı. Kitabı küçük kahverengi masasına koydu. Dolaptan sandviç yapmak için gerekli malzemeleri çıkarttı ve sandviçini de masaya koyup kitabı okumaya başladı. 

İnsan Bedeni 

Sayfa 27

İnsanoğlunun bedeni kafasının içinde geçip duran iki sınır ve iki sınır arasında kalmış bir kalpten ibarettir. Ne de olsa kalp insanoğlu için hep hatırlar. Hatıralar değişir, hatıraların fısıltıları ve acısı değişir ama unutmak... Unutmak asla değişmez. O hep sınırlarını kollar ve bu illet kavram unutmasına asla izin vermez insanoğlunun.

Midra bir kez daha yazılan ufak paragrafın doğruluğu karşısında şaşırıp kalmıştı.

Unutmak istediğiniz kişinin size yaptığı en iyi ve en kötü şeyin düşünün. Kötü şeyleri düşünürken duygularınızı yönetin ve kötü şeyin içindeki iyi şeye geçince içinizdeki rahatlama hissini yok edin..

Midra'nın anısı aklına hemen gelmişti.

Geçen yıl Aralık

Lavin Akademi'nin karlı merdivenlere baktı Midra ve içinden bir kez daha derin nefes aldı. Sakin ol dedi içinden. Ateh içeride seni bekliyor. Bu sınav gelip geçici. Sınav bitecek ve sende Ateh'le çok mutlu olacaksın diye düşünüyordu Midra. 

Midra boynundaki siyah atkısını düzeltti. Beyaz kemanına bir bakış attı ve dikkatle merdivenleri çıkmaya başladı. Hızla içeri girdi. Kimliğini çıkarttı resepsiyona gidip sınav numarasını aldı. Numarası on ikiydi Midra erkenden çıkacaktı. Heyecanla on bir numaranın arkasına geçti ve sınav anını bekledi. Aradan geçen yarım saat sonunda Midra adını duydu ve heyecanla sahneye gitti.

Bej rengi sahneye ilk adımı attığı an içindeki heyecanı hissetti Midra. İlk defa kendi ayak sesleri korkutucu gelmişti ona. Sanki kalp atışları ve ayak sesleri onu arkasından kovalıyor gibiydi.

Heyecanla kafasını yerden kaldırıp kırmızı salona ve jürilere göz gezdirdi. Gözleri Ateh'i aradı ve ilk sırada oturduğunu gördü. Ateh'i görünce içine bir rahatlama hissi çöktü.

Salonda ki düzense basitti ilk üç sıraya  Lavin akademi öğrencileri oturur. Geri kalan sıralara yakınlar oturabilirdi. Midra beşinci sırada uzaktan gelen annesini gördüğünde duygulandı ve yönetici kadının sesi ile donduğunu hissetti.

Hazırlanmak için otuz saniyeniz başladı. Midra hızla beyaz kemanını çıkarttı üzerindeki montu astı ve hazır bir şekilde bekledi. 

Parça için beş dakikanız başladı. Midra çalmaya başladı ama çalarken kulağına gelen tuhaf melodileri duymazdan gelmeyi denerken jürinin eli ile onu durdurmasıyla durdu.

''Daha fazla devam etmeyin lütfen ilk dizeden hata yapıyorsunuz solden do ya yavaş bir geçiş yapmalısınız ne bu hız. Geldiğiniz için teşekkürler.'' dedi Josef ve kuru bir alkış yaptı.

Midra gözlerinin dolduğunu hissetti Ateh'e bakışları kaydığında onun umursamazca yanındaki arkadaşı ile konuştuğunu görünce diğer jürilerin dediklerine odaklanamamıştı bile.

Duyduğu alkış seslerinin anlamsızlığını düşündü Midra tuhaf bir sesti alkış tak mı çat mı yoksa daha mı farklı bir sesti bilmiyordu tek bildiği duyduğu tek şeyin hissizlik olduğuydu. İçinde öldü bir şeyler ama onu öldüren jürilerin alkışı değil Atehin alkış sesiydi Midra beyaz kemanını ve montu alarak koşarak sahneden çıktı son kez kırmızı koltukta oturan Atehe baktı. Midra Ateh'in gözlerindeki hırsı fark ettiğinde Midra hızla akademiyi terk etti hızla arkasını döndü ve akademiyi terk etti.

Karlı merdivenlere oturdu ve Ateh'in onu yanlış yönlendirdiğini anladığında içinde bir kez daha bir şeylerin kopup uzaklara gittiğini hissetti.

.

.

.