charm | bakudeku

dokuz

pantolonunun belini düzeltti.

gecenin karanlığı insanları kovmuştu sokaklardan, kimse yoktu. katsuki çıkmak için herkesin uyumasını beklemiş, ardından kocaman evden zar zor ayrılmıştı.

telefonunu alacak kadar akıllı olduğu için tam olarak nerede olduğunu ve nereye gitmesi gerektiğini biliyordu. uzaktı ama o kadar da değildi.

kafasında ne yapması gerektiğini ve risklerini tartıp yola koyuldu.

sokağa geldiğinde derin bir nefes aldı.

aynı yere geldi, karşıdaki önceki sefer adamın kaybolduğu gölgeye göz attı.

"buradayım."

arkasından adım sesleri geldiğinde kocaman bir rahatlık hissetti.

adam gelmeyecek diye çok korkmuştu.

"işler sarpa sardı demek."

arkasını döndü, kahverengi ifadesiz gözler genci süzdü.

oh. katsuki'nin kan kırmızısı gözleri her şeyi yutan bir kamp ateşi gibi alev alevdi. şişmiş, morarmış göz altları da yardımcı olmuyordu.

"demek sana da oldu ha?"

sarışın cevap vermedi.

"bir tılsıma daha ihtiyacım var."

"evlat, bunun nereye gittiğini gerçekten göremiyor musun?"

önceki ile tamamen aynıydı adam. takım elbise, elinde evrak çantası ve yine bir elinde tılsım.

"boktan bir yere gittiğini görebiliyorum."

"gitgide daha kötü olduğunu biliyorum, emin ol bundan kötüsü de olacak; eğer peşini bırakmazsan. bu senin şimdiye kadar alman gereken bir dersti: kadere meydan okuyarak daha iyi bir sonuç elde edemezsin."

sarışın yine ses çıkarmadı. ama adam bu bakışı biliyordu, son bir umut olduğunu varsayarak konuşmaya devam etti.

"başına gelenleri düşünerek bundan sonra olacaklardan korkmuyor musun? tılsımdan vazgeç, onu istemediğini söyle ve artık kabullen. senin için diyorum, yoksa sonun iyi olmayacak."

"korkmak mı?" katsuki gülmeye başladı. kahkahası gitgide büyüdü, tüm sokak ürpertici kahkaha ile yankılandı. zar zor kendini durdurdu. delirmiş gibiydi.

"gözlerime bak," adam bu bakışı zaten bildiğini düşündü.

"kimden gerçekten korkmalısın biliyor musun, ihtiyar?"

adam cevaplamadı.

"hayatta en değer verdiğini  kaybetmiş birinden. uğruna her şeyi yapacağı o şeyi kaybetmiş birinden gerçekten korkmalısın."

adam alevin büyüdüğünü görebiliyordu. ateş, açgözlüydü. ne verirsen ver dinmezdi; daha fazlasını isterdi.

"ben korkmuyorum. çünkü sikik hayatımda en korktuğum şey zaten başıma geldi."

bastıra bastıra konuştu katsuki. bu noktada korkacak tek bir şeyi yoktu.

adam orada gördüğü tek umut kırıntısının da alevin içinde kaybolduğunu gördü, alevin her şeyi yutarak büyüdüğünü ve daha da fazlasını istediğini gördü.

işe yaramayacaktı.

konuşmadan tılsımı uzattı. katsuki hızlıca elinden çekti. boynuna taktı. biraz olsun rahatlamış gibiydi.

"sağ ol." dedi yavaşça. "ve özür dilerim, yoluma çıkmak senin suçun değildi."

adam sözcükleri anlamadı. ama gözünü kapatıp açtığında ani öksürüğü, ağzından gelen kan ve göğsüne saplanmış bıçak her şeyi açıklıyordu.

sarışın gencin gözleri, elleri ile eşleşiyordu şimdi: kan kırmızısı.

tek bir pişmanlık kırıntısı olmadan çıkarıp tekrar sapladı katsuki, öldüğünden emin olması lazımdı. geri dönüp ondan tılsımları almaya çalışabilirdi.

adamın öldüğünden emin olunca ayağa kalktı. ellerine baktı.

bu izuku için.

evrak çantasına uzandı. içi bir sürü başka tılsımla doluydu. bütün gün ağlayan gözleri sonunda heyecanla doldu sarışının.

az çok tahmin edebiliyordu, bu tılsım işi kimin altından çıktıysa muhtemelen fazla kullandıkça zarar geldiğini düşündükleri için çok korumaya girmemişlerdi. kişinin kendinin fark etmesini falan istiyorlardı.

ama bunlar katsuki'nin umrunda değildi, bu noktada geride bıraktığı hayatlar veya elleriyle aldığı canlar da umrunda değildi, kaç kere kadere meydan okuması gerektiği de umrunda değildi.

izuku ile birlikte olması için tüm dünyaya meydan okuması gerekiyorsa öyle olsun. onlarca insan öldürmesi gerekirse gereksin.

kaderin ağları onu durdurmak için yoluna çıktığında her birini kesecekti.

tılsımları kontrol ederken altlarında bir kağıt buldu. okuduğunda gülüşü büyüdü.

"deku." heyecandan nefes nefeseydi. kanlı elleri kağıdı sıkıca tuttu. "bekle beni, ne olursa olsun seni bulacağım."

"bekle beni, sevgilim."