Μπήκα στο δωμάτιο και άρχισα να ετοιμάζω τα όπλα μου, το ίδιο και ο Γουίλ. Ετοίμαζε τη ζώνη του και τοποθετούσε στις θήκες τα όπλα, αλλά κάποια στιγμή μόρφασε από τον πόνο σε μια απότομη κίνηση του και έπιασε την πληγή στο πλευρό του. Εγώ πήγα κοντά του.
" Γουίλ, είσαι σίγουρος ότι μπορείς να το κάνεις αυτό; " Ρώτησα κοιτάζοντας τον στα γαλαζοπράσινα μάτια του.
" Ναι! " Απάντησε κοφτά και απότομα. Μετά ο τόνος του χαλάρωσε. " Συγνώμη, απλά δεν μπορώ να το πιστέψω ότι προσφέρθηκες να κάνεις κάτι τόσο επικίνδυνο χώρις εμένα μετά από όλα όσα έχουμε περάσει. " Μου είπε ήρεμα.
" Γουίλ τι λες; Έγω νοιάζομαι για σένα, δεν θέλω να πάθεις κάτι άλλο. Απλά θέλω να γίνεις καλά!" Του είπα γλυκά και στοργικά.
Ο Γουίλ τότε με πλησίασε και με χάιδεψε απαλά στο πρόσωπο.
" Αγάπη μου, ο μόνος τρόπος για να γίνω καλά είναι να είμαι κοντά σου. Νόμιζες στα αλήθεια ότι θα σε άφηνα να πας στο σύστημα μόνη σου και εγώ να περιμένω εδώ πεθαίνοντας από την αγωνία μου για το αν κινδυνεύεις ή αν θα γυρίσεις πίσω ασφαλής;"
Μου είπε τρυφερά.
" Ναι αλλά δεν έχεις γίνει ακόμα τελείως καλά... Φοβάμαι! " Είπα σχεδόν κλαίγοντας καθώς συλλογίστηκα το όραμα που είχα δει.
Αυτός με αγκάλιασε σφιχτά και έπειτα σήκωσε το βλέμμα του και με κοίταξε στα μάτια.
" Κάποτε μου είχες πει ότι μερικές φορές πρέπει να κάνουμε και θυσίες σωστά; Ε, εγώ λοιπόν επιλέγω να θυσιαστώ για χάρη σου! " Μου είπε και μετά με φίλησε.
Στη συνέχεια μου έπιασε σφιχτά το χέρι και εγώ κατέβασα το βλέμμα μου στις παλάμες μας.
" Θυμάσαι τι είχαμε πει πριν ξεκινήσουμε; " Με ρώτησε σιγανά.
" Ναι. " Του άπαντησα και σήκωσα το βλέμμα μου στο πρόσωπό του.
" Ότι και να γίνει θα είμαστε μαζί μέχρι το τέλος. " Είπαμε ταυτόχρονα.
Αυτός μου χαμογέλασε γλυκά ενώ εγώ δεν μπορούσα να σταματήσω να κοιτάζω το χαμόγελό του.
" Πάμε; " Με ρώτησε.
Εγώ έγνεψα καταφατικά.
" Ναι. " Είπα.
Κατεβήκαμε τις σκάλες και ο κύριος Μίλερ ήταν ακόμη στην κουζίνα. Εμείς καθίσαμε και τσιμπήσαμε κάτι στα γρήγορα και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς την πόρτα.
" Η τουλίπα; " Ρώτησα τον Γουίλ.
" Στην τσέπη μου. " Απάντησε βάζοντας το χέρι του στην τσέπη για να σιγουρευτεί.
" Είστε έτοιμοι; " Μας ρώτησε ο κύριος Μίλερ.
" Ναι! " Απαντήσαμε με μια φωνή.
" Να προσέχετε. " Μας είπε στοργικά ενώ εμείς ανοίξαμε την πόρτα. Η μέρα φαινόταν υπέροχη αλλά μάλλον αυτό δεν θα κρατούσε για πολύ. Βγήκαμε έξω και η πόρτα έκλεισε πίσω μας. Αρχίσαμε να περπατάμε προσεκτικά προς το ηλιακό σύστημα. Ο δρόμος ήταν αρκετός και φαινόμασταν και οι δυο κάπως αγχωμένοι. Εγώ ακόμη συλλογιζόμουν το όραμα με τον Γουίλ να μεταμορφώνεται σε βρυκόλακα και τον κοιτούσα επίμονα καθώς αυτός προχωρούσε. Τι να σήμαινε άραγε αυτό το όραμα και τι πρόκειται να του συμβεί. Μήπως στα αλήθεια κινδύνευε; Προσπαθούσα να βγάλω από το μυαλό μου κάθε αρνητική σκέψη και σκέφτηκα όλα όσα μου είχε πει ο κύριος Μίλερ.
~ Ο Γουίλ σε αγαπάει πραγματικά, μαζί σου έχει γίνει άλλος άνθρωπος. Πρώτη φορά τον βλέπω τόσο γενναίο και δυνατό. Όποια και αν είναι η μοίρα σας σίγουρα η αγάπη σας θα υπερισχύσει. ~
Στη συνέχεια σκέφτηκα όλα όσα μου είπε ο Γουίλ πριν λίγο στο δωμάτιο.
~ Εσύ είσαι η δύναμη μου, ο μόνος τρόπος για να γίνω καλά είναι να είμαι κοντά σου. Δεν θα σε άφηνα ποτέ να πας κάπου μόνη σου. Επιλέγω να θυσιαστώ για χάρη σου... Ότι και να γίνει θα είμαστε μαζί μέχρι το τέλος. ~
Αμέσως μετά σκέφτηκα όλα όσα ετοίμαζαν οι βρυκόλακες και η κατάρα του ματωμένου φεγγαριού. Θέλουν να μας πάρουν μαζί τους στο σκότος, στη φύση των υπερφυσικών πλασμάτων, αν δεν τα καταφέρουμε θα γίνουμε αυθεντικοί βρυκόλακες. Είμαστε απειλή αυτούς και γενικά για το σκότος. Χάρη σε εμάς μας το φεγγάρι μπορεί να χάσει όλες τις δυνάμεις του και να αφανίσει το σκότος, όλα εξαρτώνονται από εμάς και ο Γουίλ δεν έχει ιδέα για το τι πρόκειται να συμβεί. Κόντευα να τρελαθώ από όλες αυτές τις σκέψεις που τριγυρνούσαν στο μυαλό μου. Ξαφνικά εκεί που περπατούσα με έπιασε μια μικρή ζάλη, έχασα για δύο λεπτά τις αισθήσεις μου και έπεσα στα γόνατα. Έπειτα μια εικόνα ξεπρόβαλε μπροστά μου. Είδα έναν γκρεμό και κάποιος ήταν έτοιμος να πεθάνει αλλά δεν μπορούσα να διακρίνω πρόσωπα. Μέσα στην ησυχία άκουσα τον Γουίλ να ουρλιάζει.
" Όχι, όχι..." Έλεγε δυνατά...
Έπειτα η εικόνα διαλύθηκε και άκουγα αμυδρά τον Γουίλ να μου φωνάζει.
" Όχι! Λίσα ξύπνα, τι έχεις πάθει; Λίσα, μίλα μου. Είσαι καλά, τι έχεις πάθει; " Φώναζε δυνατά.
Στη συνέχεια με έπιασε από τους όμως και με σήκωσε όρθια. Σήκωσα ψηλά το βλέμμα μου και αντίκρισα το ηλιακό σύστημα.
" Πως βρεθήκαμε εδώ; " Ρώτησα κοιτώντας το σύστημα με απορία.
" Τι εννοείς; " Ρώτησε ο Γουίλ. "Περπατούσαμε και όταν φτάσαμε στο σύστημα έπεσες κάτω. Είσαι καλά; " Με ρώτησε.
" Ναι, ναι μια χαρά. " Του απάντησα.
" Πάμε τότε ; " Με ρώτησε.
Εγώ έγνεψα καταφατικά και προχωρήσαμε προς τις σκάλες του συστήματος για να ανεβούμε στον τρίτο όροφο όπου ήταν και το κεντρικό μηχάνημα. Άλλο ένα όραμα, συλλογίστηκα από μέσα μου. Κάποιος θα κινδυνέψει, σκέφτηκα και κοίταξα τον Γουίλ, ο οποίος άρχισε να ανεβαίνει τις σκάλες.
