Την άλλη μέρα ξυπνήσαμε και συνεχίσαμε να περπατάμε μέσα στο πάρκο. Βγήκαμε στο κεντρικό και ακολουθήσαμε ένα μονόδρομο. Μπήκαμε σε ένα φαστφούντ, φάγαμε με τα λίγα λεφτά που είχαμε και μετά συνεχίσαμε να περπατάμε. Στρίψαμε αρκετά στενά όμως δεν ξέραμε που πραγματικά θέλαμε να πάμε ή τι θέλαμε να κάνουμε. Προφανώς θα αποφασίζαμε την τελευταία στιγμή ανάλογα με τι θα μας τύχαινε. Η πόλη ήταν ήσυχη. Ξαφνικά ο Γουίλ σταμάτησε.
" Λίσα; " με ρώτησε με την φωνή του αναστατωμένη. "Βλέπεις κάτι παράξενο; "
Κοίταξα τριγύρω μου αλλά δεν έβλεπα κάτι παράξενο.
" Όχι. Γιατί; " Ρώτησα.
Κοίταξε αναστατωμένος τον ουρανό.
" Λίσαα... Ο ουρανός είναι θαμπός, δεν μοιάζει να έχει ήλιο. Είναι σαν να έχει χαθεί η δύναμή του. Έχει μια αρρωστημένη ατμόσφαιρα... " Είπε και κοιτούσε επάνω σκεπτικός.
Η αλήθεια ήταν ότι σήμερα η μέρα ήταν περίεργη αλλά δεν το είχα παρατηρήσει.
" Τι μπορεί να έχει συμβεί; " Ρώτησα.
" Δεν ξέρω αλλά πρέπει να μάθουμε. " Είπε αποφασιστικά.
" Ναι! " Συμφώνησα. "Πρέπει. Άλλα πώς; "
" Πάμε! " είπε ο Γουίλ και με άρπαξε από το χέρι.
" Πού; " Ρώτησα.
" Στο ηλιακό σύστημα! Να δούμε τι έγινε κάτι μου λέει πως... "
" Πες μου ότι σκέφτεσαι αυτό που σκέφτομαι; " Ρώτησα.
Έγνεψε με μια σκέψη στα μάτια.
" Κάτι μου λέει ότι έβαλαν το χέρι τους οι βρικόλακες. " Είπε ο Γουίλ. Περπατήσαμε πολύ. Όσο περνούσε η ώρα ο ουρανός αποκτούσε παράξενο χρώμα. Σαν να έχανε φως. Μετά απο μία ώρα περίπου φτάσαμε στο ηλιακό σύστημα. Ήταν τεράστιο με τρεις ορόφους και είχε εξωτερικές σκάλες που οδηγούσαν στον τελευταίο όροφο. Στους κάτω ορόφους υπήρχαν τα γραφεία και το σύστημα που το έλεγχε, ενώ στο
τρίτο βρισκόταν το μηχάνημα, το οποίο είχε στρόγγυλο σχήμα και ήταν φτιαγμένο από ειδικούς καθρέφτες που αποροφούσαν με δύναμη τις ακτίνες του ήλιου και έβγαζαν το φως από έναν σωλίνα σαν λέιζερ πάνω από πόλη. Το χρησιμοποιούσαμε όταν οι μέρες ήταν βροχερές και κυρίως το βράδυ. Όταν σκοτίνιαζε είχαμε στους δρόμους ειδικές λάμπες που άναβαν με την ενέργεια του ήλιου που έστελνε το μηχάνημα και φώτιζαν όλα τα σημεία της πόλης. Πλησιάσαμε προσεκτικά, όσο πιο κοντά μπορούσαμε. Μπήκαμε μέσα και κρυφτήκαμε πίσω από ένα μικρό μηχάνημα. Μέσα υπήρχαν ένα σορρό βρυκόλακες. Ξαφνιστήκαμε. Μάλλον θα είχαν σκοτώσει τους υπεύθυνους και με κάποιο τρόπο θα το είχαν καταλάβει. Πλησιάσαμε λίγο πιο κοντά και κρυφακούσαμε δύο βρυκόλακες όπου συζητούσαν μεταξύ τους.
" Λοιπόν Ντανιέλ όπως σου είπαμε και πριν έχουμε σχεδιάσει να εισβάλουμε στην πόλη. "
" Και πώς θα γίνει αυτό Κρις; "
" Έχουμε ήδη δηλητηριάσει το σύστημα τους. Όπως βλέπεις έχει αρχίσει ήδη να χάνει τις δυνάμεις του. Σιγά σιγά δεν θα μπορεί να απορροφάει την ενέργεια από τις ακτίνες του ήλιου και έτσι θα μπορέσουμε να τους αιφνιδιάσουμε. "
" Τι εννοείς Κρις; "
" Πριν κάτι χρόνια οι πρόγονοι μας, οι αυθεντικοί βρυκόλακες ζούσαν σε αυτή την πόλη όμως, δεν μπορούσαν να ζήσουν στον ήλιο διότι ήταν βρυκόλακες από τη φύση τους. Έτσι για να τους ξεφορτωθούν, οι άνθρωποι δημιούργησαν αυτό το σύστημα για να κρατούν ζωντανό τον ήλιο στην πόλη με αποτέλεσμα να τους αφανίσουν. Μερικοί εξαφανίστηκαν λόγο πείνας, σταμάτησαν να γεύονται ανθρώπινο αίμα και πέθαιναν. Ενώ κάποιοι άλλοι έφυγαν αλλού να αναζητήσουν την τροφή τους. Έτσι άρχισαν να ρουφούν το αίμα διάφορων ανθρώπων από διάφορες περιοχές και στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο μεταμόρφωναν κανονικούς ανθρώπους σε βρυκόλακες. Έτσι δημιουργηθήκαμε εμείς. Έμεις έχουμε τη δυνατότητα να ζούμε στον ήλιο διότι δεν είμαστε βρυκόλακες από τη φύση μας αλλά γίναμε. Οι άνθρωποι δεν το ξέρουν αυτό και έτσι θα τους αιφνιδιάσουμε. Θα πάρουμε εκδίκηση από αυτούς τους ηλίθιους επιχειρηματίες που ασχολήθηκαν με το σύστημα και συμμετείχαν στην εξαφάνιση της οικογένειας μας. Μέχρι να καταστραφεί τελείως το σύστημα και μέχρι να έρθει το Χειμερινό Ηλιοστάσιο - σε τρεις εβδομάδες περίπου, θα καταλάβουμε το μυαλό των ανθρώπων και θα τους κάνουμε να νομίζουν ότι όλα κυλούν φυσιολογικά. "
" Πώς θα τους μεταμορφώσουμε σε βρυκόλακες Κρις; Αυτή την δυνατότητα την έχουν μόνο οι αυθεντικοί βρυκόλακες; "
" Γι' αυτό το λόγο δηλητηριάσαμε το σύστημα Ντανιέλ! Για να μπορέσουν να εισβάλλουν στην πόλη και οι αυθεντικοί. Όπως ξέρεις κάθε χρόνο την νύχτα των Χειμερινού Ηλιοστασίου το φεγγάρι ματώνει. Τότε οι αυθεντικοί βρικόλακες θα εισβάλλουν νύχτα στην πόλη και θα μπορέσουν να μεταμορφώσουν τους ανθρώπους σε βρικόλακες της νέας γενιάς. "
Μου είχε κοπεί η ανάσα. Και εγώ αλλά και ο Γουίλ είχαμε μείνει σαστισμένοι. Το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να βγάλω μια πνιχτή κραυγή αλλά αμέσως ο Γουίλ μου έκλεισε το στόμα.
" Τι ήταν αυτό; " Ρώτησε ο Κρις.
" Ακούστηκε πίσω από το μηχάνημα " Είπε ο Ντανιέλ.
Έπειτα ο Γουίλ έβαλε το δάχτυλο του στα χείλη του.
" Ησυχία. " Μου είπε ψιθυριστά. Κοίταξε προσεκτικά να δει τι κάνουν και μετά γύρισε απότομα προσπαθώντας να κρατήσει τη ψυχραιμία του.
" Έρχονται προς τα εμάς! Τρέξεεε! " Μου είπε ο Γουίλ.
Βγήκαμε γρήγορα από την αντίθετη μεριά του μηχανήματος και τρέξαμε προς την έξοδο.
" Εισβολείς! " φώναξαν οι βρικόλακες και άρχισαν να μας κυνηγάνε.
Τρέχαμε πανικόβλητοι τις σκάλες και βγήκαμε στο δρόμο. Η ταχύτητα των βρικολάκων ήταν απίστευτα γρήγορη νόμιζα ότι δεν θα γλιτώναμε. Όμως συνηδητοποίησα ότι ήμασταν γρηγορότεροι από αυτούς.
" Λίσα! Από 'δω, στρίψε! " Μου φώναξε ο Γουίλ. Ήμασταν πραγματικά γρήγοροι. Κόντευαν να μας χάσουν. Μπήκαμε μέσα σε μια είσοδο ενός ουρανοξύστη και μετά από λίγο είδαμε τους βρυκόλακες να τρέχουν ευθεία πέρα στο τέλος του δρόμου. Είχαν σχεδόν εξαφανιστεί από την περιοχή.
" Ουφ! Παραλίγο! " Είπε ο Γουίλ ανακουφισμένος.
" Αχ, Ναι! " Είπα λαχανιασμένη.
" Τι θα κάνουμε; " Ρώτησε ο Γουίλ. " Τους άκουσες; Θα μας καταστρέψουν! "
" Νομίζω ότι πρέπει να βρούμε τον κύριο Μίλερ. " Είπα εγώ.
" Τον υπεύθυνο για την ασφάλεια της πόλης; " Με ρώτησε ο Γουίλ.
" Ναι! Είναι ο μόνος που μπορεί να βοηθήσει." Απάντησα. "Άσε που νομίζω ότι ήρθε η ώρα να μάθω κάποια πράγματα για τον πατέρα μου! "
Ο Γουίλ με κοίταξε στα μάτια σαν να καταλάβαινε τι εννοούσα.
" Πάμε! " Μου είπε.
