Έπρεπε, έπρεπε να κάνουμε κάτι αλλά ήταν αδύνατο. Ο Γουίλ προσπαθούσε να αγγίξει με το στόμα του τον λαιμό μου ενώ εγώ με μανία προσπαθούσα να τον συγκρατήσω. Όμως η μυρωδιά του με ζάλιζε. Καρφώθηκα στο λαιμό του Γουίλ. Ήταν τόσο... τα χείλη μου έπαιζαν γύρο του. Το ίδιο και ο Γουίλ. Τελευταία στιγμή πετάχτηκα.
"Γουίλ, μη!" Ούρλιαξα.
Ο Γουίλ σήκωσε το βλέμμα του και με κοίταξε.
" Γουίλ άκουσε τη φωνή μου. Σ'αγαπώ πολύ. Δεν πρέπει να το κάνουμε αυτό. Πρέπει να συγκρατηθούμε. " Είπα κοιτώντας τον στα μάτια.
Ο Γουίλ έκλεισε τα μάτια του έβγαλε μια δυνατή κραυγή προσπαθώντας να κάνει αυτό που λέω.
" Δεν μπορώ. Λίσα δεν μπορώ. " Είπε με ραγισμένη φωνή. " Ή υπερφυσική μου δύναμη με επηρεάζει απόλυτα. Είναι λες και έχει πάρει τον έλεγχο. Βλέπω και μυρίζω αίμα χωρίς να υπάρχει στα αλήθεια. Φύγε, Λίσα. Φοβάμαι ότι σου κάνω κακό. " Μου είπε κλαίγωντας.
" Γουίλ όχι, δεν θα φύγω. Ξέρω ότι είναι δύσκολο και σε εμένα ακριβώς το ίδιο συμβαίνει. Και εγώ νιώθω ότι θέλω να σε βλάψω αλλά Γουίλ..." Είπα κάνοντας μια παύση. " Αυτό συμβαίνει γιατί έχει υπερισχύσει η υπερφυσική μας δύναμη αν όμως μείνουμε ενωμένοι και προσπαθήσουμε να συγκεντρωθούνμε στην ανθρώπινη φύση μας ίσως και πετύχει. " Είπα με μια ελπίδα στα ματιά.
" Δεν ξερώ αν μπο..." Πήγε να πει ο Γουίλ αλλά εγώ τον άρπαξα απότομα και τον φίλησα παθιασμένα στο στόμα. Ήταν ο μόνος τρόπος. Όταν σταμάτησα αυτός σήκωσε το βλέμμα του και με κοίταξε μέσα στα μάτια. Έπειτα κάτι έγινε και ένιωσαν ακόμη ένα τράνταγμα. Το ίδιο συνέβαινε και στον Γουίλ. Έπεσε στα γόνατα και έπιασε το κεφάλι του. Έπεσα δίπλα του και τον αγκάλιασαν σφιχτά.
" Γουίλ, σε παρακαλώ συγκεντρώσου στην ανθρώπινη φύση σου. Σκέψου, σκέψου εμένα." Είπα με γλυκιά φωνή.
Στη συνέχεια έκλεισα και συγκεντρώθηκα στις σκέψεις μου. Ένιωθα τον Γουίλ να τρέμει στην αγκαλιά μου. Είχε υδρώσει. Κάτι μου έλεγε ότι πάλευε πολύ μέσα του όμως με χαροποίησε το γεγονός ότι με είχε ακούσει και προσπαθούσε να συγκεντρωθεί στην ανθρώπινη φύση του. Αφέθηκα στον εαυτό μου και ακολούθησα με τη σειρά μου τις σκέψεις μου. Στο μυαλό μου ήρθε η εικόνα του κύριου Μίλερ και άκουγα όλα όσα προσπαθούσε να μας διδάξει. Στη συνέχεια η σκηνή αλλάξε και οδηγήθηκα στο πάρκο όπου γνώρισα τον Γουίλ για πρώτη φορά. Ήταν και αυτός εκεί αλλά ήμασταν σε απόσταση. Με κοιτούσε στα μάτια και κάποια στιγμή μου άπλωσε το χέρι του.
" Δεν πρόκειται να σου κάνω κακό, το υπόσχομαι! " Μου είπε.
Το μυαλό μου έπαιξε μπάλα και άρχισα να σκέφτομαι όλα όσα είχα ζήσει με τον Γουίλ και ένιωσα έντονα το πόσο πολύ τον αγαπώ! Με αγκάλιασε και με έρειξε στην πάνω του. Με κοιτούσε με μάτια καρφωμένα, πρώτα στα μάτια και μετά στα χείλια μου. Ακούμπησε το μέτωπό του στο δικό μου και έκλεισε τα μάτια του. Έπειτα με πλησίασε αργά και ακούμπησε τρυφερά με τα χείλη του τα δικά μου.
" Σ' αγαπώ πολύ, Λίσα. Είσαι ότι πολυτιμότερο θα μπορούσε να μου είχε συμβεί. Δεν πρόκειται να σε βλάψω ποτέ, το υπόσχομαι. " Είπε με σιγανή φωνή. Η είκονα ξεθώριασε και τότε ο Γουίλ και εγώ σηκώσαμε ταυτόχρονα τα κεφάλια μας και κοιταχτήκαμε σαν να είχαμε βγει και δύο από το ίδιο όνειρο. Μετά σηκωθήκαμε μαζί και μου έδωσε το χέρι.
" Δεν πρόκειται να σε βλάψω, το υπόσχομαι. " Μου είπε και με μια φωνή φωνάξαμε δυνατά προς το ματωμένο φεγγάρι:
" ΔΙΑΛΕΓΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ! "
Τότε ακούστηκε μια δυνατή έκρηξη και το ματωμένο φεγγάρι ανατινάχτηκε. Το κόκκινο χρώμα έμοιαζε λες και χυνόταν στον ουρανό και μια τεράστια λάμψη έμοιαζε λες και κατευθυνόταν προς την γη. Τότε πέσαμε με δύναμη και οι δύο κάτω καθώςκαθώς όλη η λάμψη στριφογυρνούσε γύρο μας.
" Τι γίνεται; " Φώναξε ο Γουίλ.
" Οι δυνάμεις του Φεγγαριού μπαίνουν μέσα μας. Όπως ακριβώς είχε πει ο κύριος Μίλερ. Πρέπει να διαλέξουμε πια θα είναι η μοίρα όλου του σκότους. " Είπα φωναχτά.
Τότε και οι δύο σηκωθήκαμε αργά επάνω καθώς ελέγχαμε όλη τη δύναμη του Ματωμένου Φεγγαριού στα χέρια μας.
" Ξέρεις τι πρέπει να κάνουμε έτσι; " Τον ρώτησα.
" Ναι! " Μου απάντησε.
Στη συνέχεια κλείσαμε τα μάτια μας και συγκεντρωθήκαμε στις δυνάμεις του Φεγγαριού.
" Επιλέγουμε να εξαφανιστεί μια για πάντα το σκότος και όλα τα υπερφυσικά πλάσματα που υπάρχουν, έτσι ώστε να μην ξανά δημιουργηθεί πρόβλημα. " Σκεφτήκαμε. Αστραπές τυλίχθηκαν γύρο από τα χέρια μας και αμέσως μετά χάσαμε τις αισθήσεις μας. Όταν ξυπνήσαμε ήταν πρωί και ο ήλιος είχε ανατείλει. Βρισκόμασταν στον κάτω όροφο του ηλιακού συστήματος.
" Πώς βρεθήκαμε εδώ; " Ρώτησε ο Γουίλ.
" Δεν έχω ιδέα! " Απάντησα ανήσυχα.
Τότε παρατήρησα κάτι.
" Κοίτα!" Είπα και έδειξαν τα χέρια μας.
Είχε σχηματιστεί το Ματωμένο Φεγγάρι.
" Τι σημαίνει αυτό! " Ρώτησε ο Γουίλ.
" Σημαίνει ότι εσείς οι δύο νικήσατε το Ματωμένο Φεγγάρι και την κατάρα του. " Είπε μια γυναικεία φωνή πίσω μας.
Γυρίσαμε τα κεφάλια μας είδαμε την κυρία Μπένιγκτον να μπαίνει στην αίθουσα. Σηκώθηκα απότομα και έτρεξα να την αγκαλιάσω.
" Είστε καλά! " Είπα χαρούμενη.
Με κοίταξε και μου χαμογέλασε. Ο Γουίλ μας πλησίασε.
" Εσείς είστε καλύτερα; " Ρώτησε.
" Ναι. Τι, τι έγινε; " Ρώτησα.
" Σήμερα τα ξημερώματα σας βρήκα λυπόθυμους και δεν ήξερα που να σας πάω." Είπε και χαμήλωσε το βλέμμα της.
" Είστε σίγουρα καλά; " Ρώτησε ο Γουίλ.
" Σήμερα είναι η κηδεία του κύριου Μίλερ. " Είπε σιγανά.
Εγώ και ο Γουίλ χαμηλώσαμε τα βλέμμα τα μας.
" Λυπάμαι πολύ. " Είπα.
Ο Γουίλ με κοίταξε και έφυγε.
" Τι έπαθε; " Ρώτησε η κυρία Μπένιγκτον.
" Αα, εμμ, τίποτα απλά στεναχωρήθηκε λίγο. Πάω να τον παρηγορήσω. " Είπα και έφυγα βιαστικά.
" Γουίλ, περίμενε. " Φώναξα.
Αυτός σταμάτησε και γύρισε αργά προς το μέρος μου.
" Λίσα, εγώ αυτό για όλα όσα έγιναν. Εγώ σκότωσα τον κύριο Μίλερ. Εγώ, εγώ..." Είπε αλλά στο τέλος ξέσπασε.
Εγώ τον πλησίασα και τον αγκάλιασα.
" Γουίλ, δεν τον σκότωσες εσύ. Τον σκότωσαν αυτοί. " Είπα αγκαλιάζοντας τον τρυφερά.
" Δεν, δεν μπορώ να πάω στην κηδεία του. " Είπε σιγανά.
" Άμα δεν θέλεις δεν θα πάμε. " Του είπα.
" Όχι Λίσα, εσύ πρέπει να πας. " Είπε με σιγουριά.
" Όχι δεν σε αφήνω. Ο κύριος Μίλερ αν ήταν εδώ θα καταλάβαινε Γουίλ. Την ημέρα που τον βρήκα στα τελευταία του μου είχε πει να σε σώσω, διότι δεν έφταιγες εσύ. " Είπα κοιτώντας τον στα μάτια.
Αυτός σκούπισε ένα δάκρυ και εγω τον αγκάλιασα. Καθήσαμε έτσι για ώρες ολόκληρες και μετά ο Γουίλ με πήγε στο πάρκο που συναντηθήκαμε.
" Ξέρεις, χθες όταν προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στην ανθρώπινη φύση μου σκέφτηκα αυτό το μέρος όπου γνωριστήκαμε. " Μου είπε τρυφερά.
" Και εγώ το ίδιο! " Είπα έκπληκτη.
Και τότε ο Γουίλ με πήρε στην αγκαλιά του όπως ακριβώς το είχα ονειρευτεί τότε. Έκλεισα τα μάτια μου και αυτός με φίλησε.
" Σε ευχαριστώ. " Μου ψιθύρισε.
" Για πιο πράγμα; " Ρώτησα απωρημένη.
" Για όλα! Σε ευχαριστώ που με έσωσες και πίστεψε σε εμένα. Σ'αγαπώ πολύ, Λίσα! " Μου είπε τρυφερά.
" Και εγώ σ' αγαπώ! " Του είπα και ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη μου.
" Θέλω να κάνουμε μια νέα αρχή Λίσα. Να ξεχάσουμε τα πάντα. Να ξεχάσουμε το σκότος, τη κατάρα, το φεγγάρι, όλα! Θέλω να είμαστε εμείς και μόνο εμείς. " Μου είπε και με αγκάλιασε απαλά.
" Σύμφωνοι! " Του είπα κλείνοντας το μάτι και μείναμε εκεί καθώς το φεγγάρι έφεγγε από πάνω μας. Και αυτή τη φορά δενόταν πιο φιλικό από ποτέ!
~The End
Ελπίζω να σας άρεσε ήταν η πρώτη μου ιστορία και ελπίζω να τα πήγα καλά!!!! :)
