The Rain☆ | Han Seojun | Park Sun Hee

~13

Beğenirsen oy verebilirsin iyi okumalarr<3

*
*
*

Kapıyı açtığımda karşımda kızgınca annem duruyordu.

"Siz nerdesiniz küçük hanım?!"

"Parktaydı-"

"Sus! Cevap verme annene!"

Yukarı, odama kaçtım. Gitarımı alıp çalmaya başladım. Onu özledikçe her gün çalıyordum.

***

Şarkıyı kaç kez çaldığımı bilmiyordum ama yorulduğumu anladığımda çalmayı bıraktım ve kendimi yatağıma bıraktım.
Soğumuş olan demir kolyem boynuma deydiğinde uyumuştum bile..

3 ay sonra

Okula gitmeye başlamıstım. Sangmin ile
çok yakın arkadaş olmuştuk. O da bizim sınıftaydı ve bizimkilerle tanıştırmıştım. Onlar da beraber çok iyi anlaşmışlardı. Hep beraber takılıyorduk ama ben hâlâ Seo-Jun'u düşünüyordum. 4 ay sonra ancak onu görebilecektim ama o bile şansıma kalmıştı.

Bahçedeki çardakta hep beraber oturuyorduk. Zil çalınca kalktılar ama sadece ben ve Sangmin kalmıştık. Tam ben de gidecekken seslendi.

"Sun Hee"

"Noldu Sangmin?"

"2 dakika kal, birşey söylıycem"

"Tamam, ne oldu?"

"Biliyorum hâlâ Seo-Jun'u seviyorsun. Ama içimde kalmasın istedim.. Senden hoşlanıyorum"

"Çok özür dilerim Sangmin. Seni sadece arkadaş olarak görüyorum"

Bir elini omzuma koyup "Sorun değil, sadece söylemek istedim" dedi ve gülümseyip gitti.

Ben de kendime gelince peşinden gittim.
Derse tam geç kalacakken yetişmiştim.

Sırama oturup dersi dinlemeye başladım. Okula geri dönünca ders notlarımı yükseltmem gerekmişti.

***

Son zil de çaldığında Joon'u aramaya başladım. Onunla neredeyse hiç konuşmuyordum.

"Joon! Hadi gel"

Beraber yürümeye başladık. Yol boyunca ikimiz de konuşmadık.

"Joon bir kac aydır çok uzaklaştık. Bugün beraber sinema gecesi yapalım mı?"

"İstemiyorum Sun Hee"

"Sen bana kızgın mısın? Birşey mi yaptım?"

"Go-un'un (Seo-Jun'un kardesi, adı buydu sanırım)  Seo-Jun'un kardeşi olduğunu neden söylemedin?! Belki son şansımdı ona söylemek için!"

"Bilmiyordum Joon.."

"Tabi kendi derdini düşünmekten başka insanları düşünmeyen bir bencil olduğunu unutmuşum!" Dedi ve beni yolun ortasında bırakıp eve koştu.

Yolun ortasında yığıldım ve ağlamaya başladım. Ne zaman bu kadar bencil olmuştum..?

                                 ***

Uyandığımda olduğum yerin kokusundan hastanede olduğumu anladım. Etrafıma bakınmak için gözlerimi açtım ve karşımdaki koltukta annem ve Joon vardı. Annem ona baktığımı farkettiğinde hem telaşlı hem de mutluluk karışımı bir sekilde gülümsedi.