Bana Öyle Bakma (Yarı texting)

23. Bölüm

Bu bölümüde atıp kaçıyorum. Yeter bence yani öyle değil miii kdkdkksdksk

İyi okumalarrr perilerimm

——————-

Biraz sakinleştikten sonra kaldırımıma oturduk. "İyi misin şimdi?" Dedi. Kafamı salladım sadece. "Su alayım mı sana?" Kafamı iki yana salladım. "Gitme." Dedim sadece.

"Tamam." Dedi.
"Gitmiyorum bir yere."

"Burada ne işin vardı?" Diye sordum merakla. Yani tesadüf olamazdı öyle değil mi?

"Bilmiyorum. Sanırım hissettim. İçimdeki bir hisle kendimi dışarı attım. Yürüyüş yaparken ayaklarım beni buraya getirmiş. Zaten buraya yakın oturuyorum." Güldü. "Aşk tesadüfleri sever." Diye mırıldandı duymayacağımı sanarak. Güldüm. "Saçmalama."

"Cidden." Dedi. İnandım. Belki yalandı. Belki değil. Ama yine de inandım. "Ne yapabilirim Bulut?" Sen söyle ne yapayım?" Derin bir nefes aldım ağlamamak için. Dikkatle bana baktı. "Annem yanımda yokken. Babam hayatını başka bir kadına bağlamışken, benim yüzüme dahi bakmıyorken. Bir de o kadın var. Tüm yıllarımı mahveden o kadın." İç çektim yine. "Sen söyle." Başımı ona çevirdim. "Ne yapayım?"

"Ölmeyebilirsin mesela Ada. Pes etmeyebilirsin. Çalışıp meslek sahibi olup kendi güzel yuvanı kurabilirsin."

"Olmaz ki. O güç yok bende. Tükettim tümünü. Ne o güç var, ne de istek." Ne diyeceğini bilemiyormuş gibi baktı. "Tek başına olmazsın. Birileri olur yanında. O zaman kalkar mısın ayağa?" Güldüm. "Ne birilerinden bahsediyorsun Bulut? Demin birisini aramak istedim. Annemi aradım. Açmadı biliyor musun? Açmaz. Açamaz artık çünkü." Gözümden düşmek üzere olan bir damlayı sildim hemen. Elimi tuttu. Sıktı bırakmak istemeyerek

"Ben varım Ada. O kadar sohbetimiz yaşanmışlığımız yok. Biliyorum. Ama yine de varım işte. Buradayım. Aramızdakine ne dersen de. Ama seninleyim. Buradayım." Elimi daha kuvvetli tuttu. "Yanındayım."

Gülümsedim. "Keşke tanışıklığımız farklı olsaymış." Dedim. O da güldü. Elini çekti elimden. "Olsun." Dedi. "Ben Bulut. Bulut Kaya."

"Nevra." Dedim. "Nevra Ada Aksoy." Elini uzattı sıkmam için gülümseyerek sıktım. "Tanıştığıma memnun oldum Bulut." O da gülümsedi. "Bende Ada. Bende tanıştığıma hiç bu kadar mutlu olmamıştım."

"Ben satıcı falan değilim artık. Sıradan 12. Sınıf öğrencisiyim. Bıraktım artık." Dedi. Şaşkınlıkla baktım.
"Gerçekten mi?" Başını salladı. "Gerçekten."

Dahada gülümsedim.
"Teşekkür ederim Bulut."

"Neden?"

"Beni az da olsun gülümsettiğim için."

"Bundan sonra böyle Ada hanım. O güzel dudaklarınızda gülümseme hiç eksik olmayacak."

"Tamam arkadaşım." Dedim. Arkadaş kelimesini bastırarak.

"Tamam arkadaşım." Dedi o da yüzünü ekşiterek.

"Ben gideyim artık. Geç oldu. Babam merak etmiştir." Kafasını salladı ve ayağa kalktı. Bende ardından kaktım ayağa. 

"Görüşürüz." Dedim.

"Görüşürüz." Dedi. 

Ve arkamı dönerek apartmana girdim. Girmeden önce el salladım tabii. O da salladı.

Artık Ada ve arkadaşı Bulut vardı...