KAÇAK DÜŞLER

1. Başlangıç

"Söyle, buldun mu aradığın aşkı? Söylee!"

Yatağımda ayakta deli gibi şarkı söyleyip Zeytin'e konser verirken odamın kapısı bir anda açılmış, ikizim koşarak üstüme atlayarak sesimin kesilmesine neden olmuştu.

"Gerizekalı!"

Kahkaha attı ve yanağımı öpüp sinir olduğumu bilerek salyalarını bıraktı.

"Konserine engel olmak istemezdim ama senin yüzünden geç kalmak istemiyorum canım ikizim."

Sonunda üstümden kalkmış ve oturur vaziyete gelmişti. Nefes nefese ben de kalktım ve tekmemle onu yere düşürdüm. İnlemesiyle zafer kahkahası atarak ayağa kaltım.

"Hiç mi acıman yok kızım?! Ah, gitti çanak!"

"İğrenç tükürüğünü yüzüme bulaştırmadan önce düşünmeliydin bebeğim."
Üstünden zıplayarak tüylerini yalayan Zeytin'i kucağıma aldım ve odamdan çıktım. Merdivenlerden inerek salona ulaştığımda annemle babam kahvaltıyı hazırlamış bizi bekliyorlardı.

"Günaydın." Neşeyle oturan babama yaklaştım ve yanağını öperek onunda öpmesi için yanağımı uzattım. Bu hareketim zaafıydı diye bilirim.
Gülerek öpücüğünü bıraktı. "Günaydın çiçeğim." dedi.

"Yemek yerken kedini getirmemeni kaç kere söyleyeceğim Ahu?"

"Kedisini benden çok seviyor anne." Canım ikiz kardeşim homurdanarak merdivenlerden indi ve yavaş adımlarla gelerek yanıma oturdu. Zeytin'i yere bırakıp ona döndüm.

"İyi bari, bildiğin iyi oldu." Dil çıkardım ve tabağıma kahvaltılıklardan koymaya başladım.

Onunla çocukca uğraşmayı seviyordum. İkizim tek arkadaşım, her şeyimdi.

"Bavulunu topladın mı Ahu?"
Yalnız yaşama hayalimizi asla desteklemeyen ailem 1 hafta önce kendileri bizi İstanbula gönderme kararı aldıklarında çok şaşırmıştık.
Yalnız yaşamamıza tabii ki de izin vermemişlerdi. Bu yüzden amcamızın yanına taşınacaktık.
Aniden neden böyle karar aldıklarını halâ anlamamıştık.

Babamın ilk eşinden olan abilerim de İstanbulda yaşıyorlardı. Küçük abim Ege her yaz tatilinde gelir, bizimle yapardı tatilini. Ortancıl abim Tuna işiyle ilgili her zaman gelemese de vakit bulduğu an gelir, her gün arardı. En büyük abim Arslan'ı ise en son 3 yıl önce babannemin cenaze töreninde görmüştüm. Hiç aramazdı diğer abilerimin aksine.

"Evet anne, topladım her şeyimi."

Annem ailenin en otoriter, dakik ve ciddi üyesiydi. Sevgisini pek göstermese de hayatında en değer verdiği kişilerin biz olduğumuzu da biliyorduk. Aslında sevgisini gösterme şekli farklıydı. Derslerimde yardım eder, her zorluğumda yanımda olurdu. Ama bir kızın annesi tarafından saçının okşanmasına her zaman ihtiyacı olurdu işte. Ama o anlarda cismen yanımda olmuş, hiç bir zaman şefkatini göstermemişti.

"Çocuklar, aslında size söylememiz gereken bir şey var."

Bakışlarımı tabağımdan kaldırdım ve merakla babama baktım. İkizim Ali tedirgince bana baktı ve benim gibi babama döndü.

"Artık bizimle yaşamayacağınızı biliyorsunuz. Biz de içimiz rahat olsun diye ve daha güvenli olması için konuştuğumuzun aksine amcanızın değil, abilerinizin yanına taşınmanızı düşündük."

Ne? Tabii ki de hayır! O kasıntı, ne yapıp nasıl olduğumuzla ilgilenmeyen adamla asla aynı evde kalmak istemiyorum!

                                ***