Runelya, geriye tek kişi kaldığı ailesinin büyük bir yalan üzerine kurulu olduğunu öğrenir.
Dış dünyayla ilişkisini koparan ailesi öldüğünde, onların yaşattığı travmalarla baş ederken öğrendiği gerçekler onu gösterişli ama yalnız bir hayattan mütev...
Bir kaç dakika sonra kapıdan içeri giren müşteriye gülümseyerek "Hoş geldiniz." dedim.
Bugün fırında babama ve Uraz'a yardım ettiğim için içimde ayrı bir heyecan vardı. Babam bir işi için kısa süreliğine dışarı çıkmış, Uraz ise arka tarafta pastaları yapmakla uğraşıyordu.
"Hoş bulduk." diyen genç çocuk benim yaşlarımdaydı sanırım. Gözleri üzerimde fazlaca oyalandığında gülümsemem bir tık soldu.
"Ne alırsınız?" diye sorduğumda camdan görünen tatlılara bakmaya başladı.
Gülümseyerek elini tezgaha yasladı ve "Siz ne önerirsiniz?" dedi.
"Bütün tatlılarımız taze ve çok güzel. Siz hangisini isterseniz onu verelim." dedim ifademi bozmadan.
"O halde." dediğinde olduğum yerin önüne kadar geldi. "İzmir bomba alayım diyeceğim ama, kendinizi paketleyemezsiniz sanırım."
Müşteriye kaba davranmak istemesem de kaşlarım çatılmıştı çünkü oldukça laubali bir tavrı vardı.
Derin bir nefes alarak "Beyefendi.." dedim bastırarak. "Lütfen bir şey alacaksanız siparişinizi söyleyin." dedim.
'Tezgahın önünü kapatma kardeşim.' diyecektim neredeyse. Bunu da Uraz öğretmişti gıcık müşteriler için.
"Seni daha önce buralarda görmedim. Burada mı çalışmaya başladın?"
Kendime sabır dileyip arka kapıya baktım Uraz'la sorun çıkmaması için.
"Ailemin dükkanı burası." dedim düz bir sesle. Umarım artık giderdi.
"Ben bir çok şey alacağım, ama yanında numaranı da almak isterim?" dediğinde gözlerim büyüdü. Ne laftan anlamaz birisi çıkmıştı.
"Beyefendi beni rahatsız ediyorsunuz, size satış yapamayaca-" diyecektim ki Uraz bir hışımla kapıyı açıp "Ben vereyim sana numaramı ne dersin şerefsiz?!" dedi burnundan soluyarak.
"Uraz.. Beyefendi gidiyordu." dedim telaşlanarak. İlk kez yardıma geldiğim günden sorun çıksın istemiyordum.
