Runelya, geriye tek kişi kaldığı ailesinin büyük bir yalan üzerine kurulu olduğunu öğrenir.
Dış dünyayla ilişkisini koparan ailesi öldüğünde, onların yaşattığı travmalarla baş ederken öğrendiği gerçekler onu gösterişli ama yalnız bir hayattan mütev...
Bu bölüm benim için çok özel, bol bol yorum bekliyorum. 🥹
Çok heyecanlıyım, hemen bölüme koşalım! :)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
35. Bölüm: Davetsiz Misafir
Bazen hiç istemediğimiz durumların içinde bulabiliyorduk kendimizi.. Şu an da tam o durumdaydım.
Hemen arkamda duran aileme bakmaya cesaretim yoktu. Gözlerim yerden bakışlarını ayırmayan Akın'dan ayrılmıyordu.
Söylemek istediğim kesinlikle bu değildi.. Elbette ki evlenmeyi düşünüyordum ancak benim bahsettiğim şimdiki zaman içindi.
Akın'ın herkesin içinde, benimle konuşmadan bu şekilde söylemesi hem heyecanlanmama hem de gerilmeme sebep olmuştu. Bu yüzden ağzımdan çıkanı düşünmeden söylemiştim.
Bakışlarını yavaşça yerden kaldırıp bana dönüp dudakları iki yana hafifçe kıvrıldığında mideme yumruk yemiş gibi oldum. Bu gülüşün zorlu bir gülümseme olduğunu anlayacak kadar iyi tanıyordum onu.
Boğazını temizleyip sokağa baktı önce. Sonra tekrar bana bakıp kafasını salladı..
"Anladım. Sorun kalmadığına göre ben gideyim artık." dediğinde endişeyle öne doğru bir adım attım.
"Akın."
Bir kaç saniye derin bir ifadeyle yüzüme bakıp "Sorun değil." dedi ve öyle bir gülümsedi ki ağlamak istedim hüngür hüngür.
"Konuşalım ama olur mu?"
Bu şekilde ayrılmak istemiyordum. Bu gece böyle bitmemeliydi. Sadece bir kaç saat önce hayatımızın en mutlu anlarını yaşarken böyle ayrılamamalıydı yanımdan. Ailem yanımda olduğu için gitmesine izin veriyordum. Yarın konuşup bütün düşüncelerimi anlattığımda bana hak vereceğine emindim.
Kafasını sallayıp "İyi geceler." dedi ve bir daha bakmadan arkasını dönüp yürümeye başladı. Gözden kaybolana kadar arkasından bakarken ağladığımın farkında bile değildim.
Akın'ı kırmıştım. Akın ilk kez bana kırgın gözlerle bakmıştı.
Parmak uçlarımla gözyaşımı silip arkama döndüğümde kapıda kimsenin olmadığını görünce kısa süreli bir şaşkınlık yaşadım.
Mirza abimi içeri girmeye nasıl ikna etmişlerdi?
Merdivenlerden çıkıp içeri girince ayakkabılarımı çıkarttım. Koridorda yürürken Akın'ın bana olan bakışı bir an olsun aklımdan çıkmıyordu.
Salonun kapısına geldiğimde Çınar abimi ve Mirza abimi fısırdaşırken gördüm. Beni fark ettiklerinde hemen konuşmayı kesip zorla gülümsediler.
