Runelya, geriye tek kişi kaldığı ailesinin büyük bir yalan üzerine kurulu olduğunu öğrenir.
Dış dünyayla ilişkisini koparan ailesi öldüğünde, onların yaşattığı travmalarla baş ederken öğrendiği gerçekler onu gösterişli ama yalnız bir hayattan mütev...
Bir süredir üzerimde bir durgunluk var. Bebeğimin hastalığı, aynı zamanda çalışma yoğunluğum ev vs derken buraya çok yoğunlaşmıyorum. Benden dört gözle bölüm bekleyen okuyucularım olduğunu bilmesem bir süre ara vereceğim ama finale az kaldı. Yaklaşık 3-4 bölüm sonra final yapacağım. Çok uzatmak istemiyorum 🥺
Merak etmeyin, sizi bırakmaya hiç niyetim yok :) Yeni bir kurgu yazıyorum müsait oldukça. Öyle bomba şeyler yazıyorum ki ben bile düştüm kurguya dhsjdksklsls
Neyse hadi bölüme koşalım ♥️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
34. Bölüm: Karışan Ortalık
"Annecim al poğaça ye. Açlığını yatıştırır." diyen anneme gülümseyerek hâlâ sıcak olan poğaçayı aldım.
"Teşekkür ederim annem."
Yaklaşık üç saattir yoldaydık ve Bursa İnegöl'e gidiyorduk.
Doğum günümü kutladıkları o güzel günün üzerinden beş gün geçmişti. O gün eve gittiğimde odamda beni bir sürü hediye bekliyordu. Kıyafetler, makyaj malzemeleri, bileklik ve kolye aldıklarını gördüğümde sevinmiştim fakat yaptırdıkları dövmeden daha değerli bir şey yoktu benim için.
Hayatımda her şeyin yolunda gitmesi beni sevindirdiği kadar korkutuyordu. Son günlerde hiç kötü olay yaşamamıştım. Şirkette durumlar oldukça iyiydi. Akın'la anneme söyleyerek babamlar işten gelmeden bir kaç saatliğine görüşüyordum. Meriç ve Utku beni yalnız bırakmıyor, her gün yanıma geliyordu.
Şükretmem için bir sürü sebebim vardı. Ve bu mutluluğumun elimden alınmaması için dua sebeplerim..
Elimdeki poğaçamdan kocaman bir ısırık alan Uraz abime sinirli bakışlar atarak elimi geri çektim.
"Ya abi!"
Yanağımdan makas alarak "Yemeyenin malını yerler güzelim." dediğinde "Daha bir sürü var. Git saklama kabından ye sen." diye söylendim.
Çınar abimin omzumdaki kolu beni biraz daha sıkı sararken "Kızdırma minik civcivimi." dediğinde Uraz abime dil çıkarttım.
Gözleri hayretle açılırken "Bu kız git gide başka birine dönüşüyor. Bana dil çıkarttı gördünüz mü?!" dediğinde herkes "Yoo." derken gülerek kafamı iki yana salladım.
"Yalan söylemen hiç hoş değil abicim."
Parmağıyla kendini göstererek "Ben mi yalan söylüyorum?" dedi. Ardından kaşlarını çatarak "Gel kez bitireceğim o poğaçayı!" diye üzerime atılmaya çalıştı.
Ben çığlık atarken Araz abim ensesinden tuttuğu gibi yerine oturttu Uraz abimi.
