Gerçek ailem

45. bölüm ✨

Merhaba

Kitabımı nerden okuyorsun?

Hadi başlayalımmm
2 gün sonra

Kolumda hisetiğim acıyla gözlerimi araladım annem elimi tutmuş hemşire kolumdaki serum çıkartıyordu annem bana bakıp

"Günaydın annecim serumun biti kontrolerini yapıp bu gün çıkacağız hastaneden"

"Günaydın anne"

Diyip başımı saladım bizimkileri görmeyeli iki gün olmuştu annemin dediğine göre hepsi dışarıda ama ben görmek istemediğim için kimse cesaret edip içeri giremiyor derin bir nefes aldım belim ilk güne göre çok daha iyi sabah kalktığımda belime korse takıyorlar iki yan tarafında demir var belimi sabit tutmama yardımcı oluyo kolumdaki serum çıkardıktan sonra koluma bant takıp hemşire geçmiş olsun diyip odadan çıktı

"Su annecim istersen önce kahvaltı yapalım?"

"Olur anne"

"Ama önce senden kan tahlili alınacak daha sonra yemek yiye biliriz"

Dediğinde başımı salladım annemle zaten bu süreçte o bana anlatır ben kısa kısa cevaplar veriyordum üzülüyordu evet ama elimde değildi konuşmak kimseyi görmek istemiyordum lavaboya annemin yardımları ile gidiyordum zaten on güne kadar da banyo yapamıyorum dikişlerden dolayı. Annem hemşireyi tekrardan çağırmak için odadan çıktı ardından iki dk sonra odanın kapısı açıldı uzandığım için kimin geldiğini görmedim ki muhtemelen annem di tam dönüp bakacak Ken biri ağzımı kapatı o anın şoku ile ani hareket yaptığım için belimde keskin bir acı yayıldı ağzımı kapatan kişi tam önüme geldi bu bu oyudu beni bulmuştu

"Merhaba küçük şeytan"

Dediğinde çoktan akmaya hazır göz yaşlarım akmaya başlamıştı bağırmaya çalıştıkça daha çok bastırdı elini

"Şşşş sesiz ol"

"Yine ölmemişsin"

"Seni almaya gelicem küçük şeytan sadece biraz zaman ver bana"

"Hahaha seni seviyorum"

Dedi elini ağzımdan çektiği an çığlık atmaya başladım hiç durmadan bağırıyor kalkmaya çalıştım olmadı odanın kapısı açıldı içeri annem girdi beni öyle görünce koşarak yarıma geldi bir andan dizlerime vuruyor bir yandan da bağırıp ağlıyordum koluma dokundu

"Dokunma ahaha dokunmayın bana"

Diye deli gibi bağırıyordum gözüm hiç bir şey görmüyor duymuyor gözlerim kararmaya başladığında en son odanın kapısında bizimkileri görmem idi.

YAZAR DAN DEVAM

Esra hanım hemşireyle odaya doğru giderken koridor saran bağırış sesleriyle koşarak kızının yanına giti hızla kapıyı açıp içeri girdi kızı bir yandan bağırıp bir yandan da dizlerine vurmaya çalışıyordu koşarak yanına gittiğinde geçe dokunmayın bana diyerek bağırmaya başladı Esra hanım ağlamaya başladı su nun gözleri kapanmaya başlayınca bayılacağını anlayıp kızını tutu Esra hanım hemşireler hemen gereken mudahaleyi yaparken Esra hanım kapıya taraf döndü o sorada eşini ve çocuklarını gördü koşarak kocasına sarıldı.

1 saat sonra

Esra hanım sakinşmiş bildiklerini çocukları ve eşine anlatmıştı şimdi ise herkes sunun uyanmasını bekliyordu gece hafif kımıldamaya başladığında herkes oraya odaklandı Esra hanım yerinden kalkıp kızının yanına giti gece gözlerini açıp önce biraz düşündü sonra ağlamaya başlamıştı bu durum ailesini oldukça korkutmuştu gece su gerçekten de iyi değildi