Something To Live For (unfinished)

7-1-15 Anthony; Job Offer

Ierland, Cork

7-1-15

10:03

'Wacht.' Ik bleef vol afschuw in de deuropening staan. 'Jij bent de eigenaar?'

'De manager, de eigenaar en binnenkort, als ik zo doorga; heerser van de wereld.' William Callaghan leunde achterover in zijn stoel met zijn handen achter zijn hoofd. Verrukking over zijn hele gezicht te lezen.

Weldra direct wist ik dat dit geen toeval kon zijn. Nooit.

Er was een overvloed aan woorden waarmee je William kon beschrijven, van al die woorden was manipulatief het meest toepassend.

Achter alles wat hij deed zat een reden. Een motief.

'Neem plaats.' William knikte naar de stoel die het dichtste bij de deur van het kleine kantoor stond.

Ik bleef staan waar ik stond. Plaats nemen was wel het laatste wat ik wou doen.

Ik drukte mijn lippen op elkaar. 'Jij bent degene die de flyer in mijn tas heeft gestopt.'

Het was geen vraag. Ik wist het zeker.

Toen ik gisteren thuis was gekomen en de boodschappen uit mijn tas had gehaald had er een opgerolde flyer in gezeten. Erop stond de naam van een bedrijf. Daaronder stond in dikke opvallende letters dat ze op zoek waren naar nieuwe werknemers.

Ik had me niet kunnen herinneren waar ik het vandaan had gehaald. Ik had er niet al te veel over na gedacht. Het was een drukke dag geweest. Op drukke dagen kon je weleens wat vergeten.

Het gebeurde de beste persoon nog.

Ik was bovendien toch opzoek naar een nieuwe baan, dus besloot ik het een kans te geven.

Nu wist ik niet meer zo zeker of ik de baan wel wou.

'Klopt.' Gaf William onbeschaamd toe. 'Een bedankje kan er wel vanaf hoor. Ik bied je een prachtbaan aan. Een prima salaris, redelijke werktijden en een ruime keuken om je Tiramisu en Frimaka te bereiden.'

'Het is Frittata.'

'Wat jij wilt.'

Ik moest toegeven dat William gelijk had.

Wat hij me hier aanbood was vele malen beter dan mijn vorige baan in de bakkerij. Ik zou hier meer betaald krijgen en had veel meer vrijheid.

Ik was inmiddels al twee hele dagen opzoek naar een nieuwe baan.

Toch hield het idee dat William juist mij om een of andere reden wou me tegen.

William keek me intens aan met zijn karamelkleurige ogen. Wachtend op mijn antwoord.

Ik zag aan hem dat hij wist dat ik deze baan nodig had. Dat ik niet al te lang zonder werk kon zitten voor de rekeningen zich op zouden hopen en ik in de schulden zou zitten.

De gedachte alleen al dat William zijn zin zou krijgen, was genoeg voor mij om nee te zeggen.

Wat me nog meer ergerde was dat, toen ik de baan weigerde, William het niet eens erg leek te vinden.

Hij was degene die de flyer in mijn boodschappentas had gesmokkeld. Hij was degene die mij graag als werknemer wou hebben. Niet andersom.

Waarom was ik dan de enige in deze kamer die zich ontevreden voelde?

William bedankte me voor mijn tijd. Hij boog zich weer over de papieren op zijn bureau.

Ik bleef staan.

William krabde met zijn hand over de bruine baard die hij pas had laten groeien. Zijn gezichtshaar was iets lichter dan zijn bakkebaarden en het donkerbruine haar boven op zijn hoofd.