Something To Live For (unfinished)

24-10-13 William

Ierland, Cork

24-10-13

13:47

'Als je me wilt ontslaan. -' Ik spreidde mijn armen. 'Kom maar op. Er is geen reden om eromheen te draaien.'

Ik wist wel dat May zich op een dag zou bedenken. Dat ze er spijt van zou krijgen.

Als ik in haar schoenen had gestaan had ik mezelf ook ontslagen. Wie hield er nou een werknemer nadat ze hem hadden zien drugsdealen in je eigen zaak.

 Als de politie erachter kwam zouden ze May ervan kunnen beschuldigen dat ze met me samenwerkte. Dat ze haar zaak gebruikte als een hotspot voor illegale zaken.

Ik had niet alleen May en haar zaak in gevaar gebracht, maar ook Denise en de rest van mijn collega's.

Ontslag was nog een lichte straf. Ze had de politie kunnen bellen. Me kunnen verraden.

Ik zou direct terug moeten naar de gevangenis.

May zei echter niks. Ze keek me alleen maar teleurgesteld aan van achter haar bureau.

Ik wist niet waarom het me ook maar iets kon schelen. Waarom ik niet gewoon wegliep. Fuck it. Ik was May niks verschuldigd.

Dat was niet volledig waar.

Of ik het nou wou of niet, May was mijn rots in de branding geweest. Ze had me een baan aangeboden. Een manier om een onderkomen te betalen. Zonder haar had ik nog steeds op straat rondgezworven of van het ene krot naar het andere krot gereisd. Daar was ik haar dankbaar voor. Zeer dankbaar.

Ik was haar wel degelijk wat verschuldigd.

'Ik ga je niet ontslaan, Will,' zei ze.

Daarop trok ik mijn wenkbrauwen op. 'Nee?' Vroeg ik met verbazing in mijn stem.

'Dat zou hetzelfde zijn als een alcoholist alleen opsluiten in een bierbrouwerij. ' Ze wenkte dat ik moest zitten. 'Jou ontslaan lost niks op, mijn jongen.'

Ik liet mezelf in de stoel tegenover haar zakken. De stoel kraakte lichtjes onder mijn gewicht. Ik wist niet zeker wat ze met die vergelijking bedoelde. Ik was niet verslaafd aan het dealen van drugs noch het straatleven.

May wist hoe ik me voelde over die jaren in de gevangenis. Ik had het haar verteld in een moment van zwakte. Iets aan May had me aan Colleen doen denken, wat het makkelijker had gemaakt erover te praten. Te makkelijk misschien.

Suggereerde ze dat ik heimwee had naar de gevangenis?

 Ik wou een stabiel leven. Ikwou deze baan houden.

Ik was blij dat May me niet wou ontslaan, want ik had er in nog geen honderd jaar voor gesmeekt.

Daar had ik te veel trots voor.

'Wat wil je dan dat ik doe?' Vroeg ik aarzelend.

Ik wou mijn excuses aanbieden. Zeggen dat het me speet. Dat ik niet wist wat me bezielde.

Ik deed het niet.

 Ik was nooit echt goed geweest in mijn excuses aanbieden. Het gaf me een gevoel van zwakheid.

'Ik geef je nog een kans,' zei May. Haar vertrouwen in mij was misplaatst. Het zou niet lang duren voor ik het weer zou verkloten. Dit wist ze waarschijnlijk zelf ook.

'Je bent een goede man, Will, maar je bent zelf destructief.' Ze keek me ernstig aan.

Zelfdestructief? Waar haalde ze dat vandaan?

'Je bent eindelijk uit de gevangenis na meer dan vier jaar. Je hebt de kans een nieuw leven op te bouwen. Je hebt een baan. Wat bezielt je? Waarom zou je ook maar aan drugs denken?'

Ik haalde mijn schouders op. Het was zo makkelijk om eraan te komen. Je kocht het en verkocht het voor een duurdere prijs aan een of ander onwetend persoon in een disco. Het was zo simpel om op die manier tweehonderd euro binnen te halen.

Voor ik in de gevangenis had gezeten had ik dit twee keren gedaan, maar ik was minderjarig geweest. Dat maakte het moeilijker om eraan te komen.

Of ik het geld nu nog nodig had? Niet zozeer. Een groter appartement zou fijn zijn, maar het was niet noodzakelijk.

'Is het omdat je ongelukkig bent?' Vroeg May.

Hierop lachte ik. 'Ik ben nooit gelukkig geweest.'

Dit toegeven kwam als een even grote verassing voor mij als voor May. Ik had er nooit over na gedacht of ik gelukkig was. Ik leefde nog. Dat was wat.

Ik had dan wel geen ouders of familie, behalve mijn oom die nog een aantal jaar in de gevangenis zou zitten, maar ik had het prima gered tot nu toe.

Desallnietemin moest ik denken aan de uitspraak; unbeing dead isn't being alive. Wat ik tot nu toe had gedaan was meer overleven dan echt leven.

De vier en een half jaar in de gevangenis had ik volledig op automatische piloot doorgebracht. Je persoonlijkheid werd naar achter geduwd. Je was gedwongen je anders te gedragen. Je moest wel, als je niet in de problemen wou raken. Ik had nu pas het gevoel dat ik mijn persoonlijkheid terug begon te krijgen.

Ik kon me niet voorstellen waarom ik daar ooit had willen blijven. Dat ik bang was geweest voor het leven buiten de gevangenis. Bang om weer de echte wereld in te stappen.

Hoewel ik hier, net als in de gevangenis, geen ander doel had dan gewoon simpelweg bestaan , verkoos ik dit leven zonder twijfel boven dat in de gevangenis. Niemand hield er van om zijn vrijheid afgepakt te krijgen.

May leunde naar voren in haar stoel. Ze glimlachte me bemoedigend toe. 'Misschien wordt het tijd dat je daar wat aan gaat doen.'

----------

Helemaal vergeten dit hoofdstuk gisteren te uploaden zoals ik had beloofd :'I sorry!