Something To Live For (unfinished)

9-1-15 Anthony; Quinten

Ierland, Cork                                                  

 9-1-15

12:17

'Net wakker?' Vroeg Casey aan de andere kant van de telefoonlijn.

Ik sloeg de deken van me af en duwde mezelf op een elleboog omhoog. 'Ja,' antwoordde ik nog een beetje suf.

Dankzij de gesloten gordijnen was de slaapkamer nog even donker als toen ik in slaap was gevallen.

De gordijnen waren gemaakt van een dikke, bruine, gemêleerde gordijnstof. Het hield licht en warmte buiten als de beste.

Ik was niet echt de netste persoon. Overal op de grond lagen slordig stukken kleren verspreid. Op het nachtkastje naast mijn bed stonden lege flesjes water en zakjes chips.

Ik was een uitslaper en meestal een sloddervos. Twee eigenschappen die mijn ouders vreselijk hadden gevonden.

Ik kwam, als ik geen werk had, niet eerder dan na twaalf uur mijn bed uit.

'Voorspelbaar,' zei Casey. 'Ik belde even om te kijken hoe het gaat. Hoe is werk?'

'Ik heb ontslag genomen.' Ik kwam helemaal overeind en gooide mijn benen over de rand van het bed.

'Wat!? Waarom!?'

Ik wist dat het Casey niet echt kon schelen dat ik mijn baan kwijt was. Ze maakte zich meer druk over hoe ik haar nu zou moeten betalen.

Iedere maand stuurde ik een bedrag aan geld naar haar. Het was om spulletjes voor Jaimy te kunnen kopen en de kinderopvang te kunnen betalen. We deelden samen de zorg dus we betaalde beiden de helft.

Casey was negentien en volgde een studie voor secretaresse.

Ik negeerde haar vraag. Ik had geen zin om Casey in details te vertellen over wat een viespeuk Denzel was.

'Geen zorgen. Ik heb al ander werk gevonden.' Zodra ik het gevoel had dat ik wakker was gleed ik mijn voeten in mijn sloffen. Ik slenterde naar de keuken. 'Het betaald beter. Hoe gaat het met Jaimy?'

Ik opende en sloot wat keukenkastjes op zoek naar eten.

'Goed, mijn moeder heeft vandaag vrij dus ze past even op. Jaimy heeft gisteren een tekening voor je gemaakt. Het zijn een paar rechte potloodlijnen, maar het gaat om het idee.'

Ik lachte.

'De vijfentwintigste zet ik haar bij je af, ja?'

Ik knikte heftig, maar besefte dat Casey me niet kon zien. 'Ja, natuurlijk!'

Ik kon niet wachten. Dat was over zestien dagen. Ik zou de dagen zoals altijd ongeduldig aftellen.

We wisselden de zorg voor Jaimy om de twee weken om. Deze keer was ze een weekje langer bij Casey gebleven omdat een vriendinnetje van haar een feestje gaf. Ik vond het vervelend om nog een week langer te wachten, maar zeurde er niet over. Ik had Jaimy immers ook een keer drie weken lang hier gehad.

De vorige keer was ik naar Manchester gevlogen om haar op te halen. Nu was het Casey haar beurt.

De vlucht was niet zo duur en duurde ook niet lang.

'Mijn pauze is voorbij,' zei Casey. 'Ik spreek je nog wel. Wees voorzichtig.'

'Jij ook.'

Ik at twee broodjes en een banaan voor ik in een rood trainingspak schoot. Misschien dat ik even het huis op zou ruimen. De laatste keer dat ik hier had gestofzuigd was drie weken geleden.