Something To Live For (unfinished)

26-10-13 William ; Dixon's

Ierland, Cork

26-10-13

10:56

Er waren een aantal dingen die me irriteerde. Honden, bijvoorbeeld.

Harige rotbeesten, dat waren ze. Constant aan het blaffen of rondrennen.

Het ergste was dat iedereen er wel een had..

Je kon geen minuut rustig in het park zitten voor je besprongen werd door zo een mormel, waarbij je witte broek besmeurd werd met modder. Dat deed me aan nog iets denken waar ik absoluut niet tegen kon; bemoeizuchtige mensen. Mensen die geen grenzen kenden als het ging om je privéleven.

Ik kon het ook niet uitstaan als de dingen niet op mijn manier gingen. Wanneer ik geen controle had over een situatie.
Dit gedrag had ik ontwikkeld nadat ik uit de gevangenis was vrijgelaten. Niet zo gek, wanneer al je vrijheid voor meer dan vier jaar van je afgepakt werd, was controle over je eigen leven een zegen.

Ik was niet van plan om iemand dat af te laten pakken.

Zo had iedereen zijn ergenissen, dingen die hij of zij niet uit kon staan.

Personen die ze niet aanstonden.
Bijvoorbeeld mensen zoals hem.

Ik bekeek de man vol afkeer.
Hij praatte met Denise. Het was meer lastigvallen dan praten. Zijn bovenlichaam was dwingend over de bar heen gebogen, terwijl hij, voor mij onverstaanbare dingen, naar haar fluisterde.

Denise deed alsof ze het niet hoorde en hield daarbij haar gezicht perfect in de plooi.

De spanning in haar schouders vertelde me echter wat anders.

Ik had het idee dat ze hieraan gewend was. Denise was een aantrekkelijke vrouw. Ze was zelfverzekerd en trok al snel de aandacht. Als het niet kwam door haar constante gepraat wel door haar uitbundige kledingstijl.

Denise hield van de aandacht die ze kreeg en was niet bang om dat toe te geven. Niks mis mee als je het mij vroeg.

Vandaag had Denise echter te maken met iets wat ik een koppige hufter noemde.

Denise had hem meerdere keren duidelijk gemaakt dat ze geen interesse had, maar dit leek niet echt tot de man door te dringen.

Denise en ik waren niet echt close.
We tolereerden elkaar.

Denise probeerde mij wanhopig vaak over te halen om buiten werktijden met haar naar een café te gaan om te 'kletsen.'

Ik hield haar liever wat op een afstand.

We waren collega's. Niet vrienden.

Ik zette de bezem waarmee ik de vloer van de pub had aangeveegd terug tegen de muur naast de bar.

Ik ving iets van de man zijn opmerking op. Het was obsceen en niet echt charmerend. Ik kon me niet voorstellen dat hij dacht dat zulke opmerkingen hem een vriendin zouden opleveren.

Denise gaf me een blik vanachter de bar. Ik wist wat ze met die blik bedoelde.

Ik overwoog het te negeren. Aan de andere kant stond ik bij haar in het krijt.

Een week geleden was ik minstens een uur te laat geweest. Denise had me aan May kunnen verlinken, maar had het niet gedaan.

Dat waardeerde ik.

Ik was niet een complete klootzak. Misschien was het tijd om iets terug te doen.

Ik spuugde mijn kauwgom in de prullenbak voor ik op Denise en de man afstapte.

Zonder te controleren of Denise er oké mee was, sloeg ik mijn arm om haar heup en plantte ik een vlugge kus op haar wang. 'Ik heb net een tafeltje voor ons geboekt bij Dixon's,' zei ik tegen Denise.

Ik negeerde de man aan de andere kant van de bar.

Denise keek me even verward aan, maar corrigeerde zichzelf al snel.

'Geweldig lieverd!' Riep ze opgetogen. 'Je hebt het onthouden!' Ze keerde zich tot de man achter de bar. 'We zijn precies vandaag al twee jaar samen,' zei ze trots. Ze klopte met haar hand op mijn borst.

'Twee ondragelijke jaren,' mompelde ik grappend.

Denise gaf me een waarschuwende por in mijn zij.

'Twee ondragelijk mooie jaren, toch mijn suikerklontje?' Verbeterde ze me. Ik knikte instemmend en probeerde mijn afkeer van het rare koosnaampje te onderdrukken.

De man achter de bar bekeek ons kort. Met eens nors gezicht gooide hij een briefje van vijf op de bar voor hij de pub verliet.

Ik liet Denise los. 'Graag gedaan.' Ik draaide me om naar de glazen en schonk voor mezelf wat te drinken in. 'Vertel me alsjeblieft niet dat je je vriend 'mijn suikerklontje' noemt.'

Denise negeerde mijn opmerking. 'Ik mag hopen dat je daarvoor betaalt,' zei ze droogjes.

Ik zette het glas aan mijn lippen.
'Ooit gehoord van werknemerskorting?'

'De korting is vijftig procent schat, niet gratis.'

Ik haalde mijn schouders op. We konden heus wel een paar milliliter aan drinken missen.
Het is niet alsof Denise nooit wat naar binnen smokkelde. Ik had haar meerdere keren wat naar binnen zien werken in de keuken.

'Nog plannen voor vanavond? Stappen met vrienden misschien?' Vroeg Denise.

Ik antwoordde niet. Ik keek haar koeltjes aan, alvast waarschuwend in de hoop dat ze me niet ging vragen wat ik dacht dat ze zou vragen.

'Ik en Noel zouden eigenlijk een film kijken,' deelde Denise mee. 'Zijn broer heeft vanmiddag een auto ongeluk gehad dus dat zal wel niet door gaan. Zijn broer is -'

'Denise,' onderbrak ik haar scherp. Soms bleef ze maar door ratelen. 'Je punt?'

Zeg het niet, dacht ik geïrriteerd bij mezelf.

'Wat als ik nou echt een plekje bij Dixon's reserveer?' Stelde ze vrolijk voor. 'Het eten is heerlijk. Ik betaal.'

Ik gaf geen antwoord. In plaats daarvan werkte ik de rest van het drankje naar binnen.

Ze rolde met haar ogen en porde me. Ik kneep mijn ogen naar haar samen. 'Als vrienden, natuurlijk,' voegde Denise eraan toe. 'Kom op William. Je bent altijd zo serieus. Je kan wel een nacht uit gebruiken.'

Ik zette het lege glas neer op de bar. 'Prima, maar we betalen beiden de helft,' zei ik. 'En geen woord over die stomme zwerfdieren die je altijd van straat plukt.'

Denise maakte een enthousiast geluid. Ze haalde haar mobiel uit haar zak. 'Als jij even de bar overneemt ga ik het regelen.'

Voor ik nog iets kon zeggen was ze weg gehuppeld.

--------

Hoii,
Ik ga weer verder!
Ik zal waarschijnlijk maar 1x in de vier/vijf dagen updaten, net als bij This is war

Nog een fijne school/werkweek!