Something To Live For (unfinished)

24-1-15 Anthony ; Meet

Ierland, Cork

24-1-15

7:01

'Papa!' Jaimy wees naar de deur van May & Medina's. Ze keek me met haar grote bruine ogen aan. 'Kijk een klavertjevier!'

Ze wees met haar kleine vingertje naar het klavertje vier dat in de deur was gegraveerd, net een stukje boven de brievenbus. Die had ik zelf nog nooit gezien.

'Weet je wat die doen, papa?' Vroeg Jaimy.
Ze trok ongeduldig aan mijn mouw toen ik niet meteen reageerde.

Ik was voor het grootste deel bezig met mijn gezicht in de plooi houden. Vanochtend toen ik uit bed was gestapt was de pijn in mijn buik nog steeds niet compleet verdwenen. Iedere keer dat ik me bukte om Jaimy op te tillen deed het pijn. Als ik Jaimy vast had, zoals nu, en ze plotseling een wilde beweging maakte kon ik wel door de grond zakken. Ik had vanochtend een korte blik erop gewaagd.

Op de plek waar William me had geraakt had mijn huid een diepblauwe, paarsachtige kleur.

Het zag er naar uit en zo voelde het ook.

Ik had nog maar net op tijd mijn trui naar beneden kunnen trekken voor Casey naar binnen kwam.

'Nou, vertel het papa eens?' Antwoordde ik.

'Geluk!'

Ik liet mijn mond geschrokken open vallen. 'Nee toch? Dat werkt toch niet echt?'

'Jawel!' Riep ze. 'Sanne zegt van wel.'

Casey grinnikte. 'Sanne heeft ze klavertjes laten zoeken in het park,' legde ze uit.
Sanne was een van de begeleiders op de kinderopvang. Een vriendelijke vrouw. 'Onderweg naar huis vond ik wat geld op straat. Jaimy is ervan overtuigd dat het door het klavertje kwam.'
Jaimy knikte heftig.

'Weet je wat?' Ik keek Jaimy aan. 'Dat komt goed uit. Papa kan wel wat geluk gebruiken.'

Ik was zenuwachtig, maar Jaimy haar aanwezigheid stelde me wat gerust.

Jaimy was altijd al een vrolijk kind geweest. Ze huilde weinig en wist zichzelf altijd bezig te houden.

Ze was nieuwsgierig maar kon ook ontzettend koppig en vastberaden zijn.
Ik zou het niet anders willen.

'O hemel!' Riep Denise vrolijk toen we naar binnen stapten. Ze liep om de bar heen op ons af. 'Dan moet jij Casey zijn.' In plaats van een hand te geven, gaf ze Casey zonder waarschuwing een stevige knuffel. Casey keek me van over Denise haar schouder even verbaasd aan. Ik haalde mijn schouders op. Denise was nou eenmaal spontaan.

Ze deed me een beetje denken aan een moeder. Niet mijn moeder natuurlijk. Mijn moeder was heel wat onplezieriger dan Denise.
Denise had een zorgzame, moederlijke sfeer om zich heen. Iets dat er voor zorgde dat je je meteen op je gemak voelde.

'Ik ben Denise,' stelde ze zichzelf voor toen ze eenmaal los had gelaten. Casey glimlachte vriendelijk naar haar.
'Leuk je te ontmoeten,' zei ze vriendelijk.

'Van hetzelfde, lieverd,' Ze keerde zich met een glimlach tot Jaimy. 'En wie is dit voor schattebout?' Vroeg ze aan Jaimy. Ik had Denise al verteld hoe Jaimy heete, maar ik vond het leuk dat ze Jaimy de kans gaf zichzelf voor te stellen.

Jaimy gaf haar een glimlachje terug maar leek niet iets te durven zeggen. Ze kon weleens verlegen worden bij onbekenden. Ze wende echter al heel snel aan mensen.

'Wat een drolletje,' zei Denise.

Ik moest een beetje lachen om Denise haar enthousiasme.

'Hoelang blijft ze?' Vroeg Denise nieuwsgierig.

'Twee weken,' zei ik vrolijk.

'En jij?' Vroeg ze aan Casey. 'Wil je iets te drinken?'

'Ik vertrek over twee uurtjes,' legde Casey uit. 'Ik was gewoon nieuwsgierig naar Anty zijn werkomgeving. Ik zou graag wat blijven drinken, maar ik heb Anty beloofd wat boodschappen voor hem in te kopen.'