Something To Live For (unfinished)

8-1-15 Anthony; Denise & William

Ierland, Cork

8-1-15

7:10

De volgende dag overwoog ik om mijn werk af te bellen.

Ik kon altijd nog ergens anders solliciteren. Er waren genoeg restaurants, bars en bakkerijen in de stad.

Genoeg keuze.

May en Medina's was bekend en werd veel bezocht door de mensen.

Dit kwam omdat de keuze er veelzijdig was.

Je kon er ontbijten en lunchen. Je kon de zaak boeken als je een feestje wou geven of er komen om aan de bar een pint te nuttigen met je maat.

Ik kwam er persoonlijk zelden.

In de twee keren dat ik er was geweest had ik nog geen glimp opgevangen van William.

Daarom was ik zo verbaasd dat hij de eigenaar bleek te zijn.

Ik besloot dat de afstandelijkheid van William alleen niet goed genoeg was om me te weerhouden van zo een goede baan.

Ik had het geld nodig.

'Daar ben je!' Denise keek me glimlachend aan van achter de bar.

Denise had enigszins een hese stem. Ze had haar haar geverfd. Gisteren was ze nog blond geweest. Nu had haar haar een donkere zandachtige kleur. Het leek een beetje op mijn haarkleur. Al leunde dat van mij meer naar lichtbruin.

'Ik begon me al af te vragen waar je bleef. Anthony Maguire was het toch?'

'Ja, sorry, verslapen.' Ik sloot de deur achter me. 'Het zal niet nog eens gebeuren.'

'Maak je er maar niet druk om.' Ze zette het glas dat ze zojuist had afgewassen netjes opzij. 'Is het goed als ik je Tony noem?'

'Natuurlijk.'

Ik had eigenlijk een hekel aan die afkorting. Mijn moeder gebruikte hem altijd wanneer ze boos op me was of als ik een klusje niet had gedaan.

Iedereen noemde me inmiddels zo dus ik ging er niet moeilijk over doen.

Ik keek om me heen.

Er zaten maar drie klanten in de ruimte. Alle drie hadden ze een laptop voor zich op tafel staan.

May en Medina's was niet echt mega groot. Het restaurant had een zeer karakteristiek interieur. Je kon aan alles merken dat ze de inrichting hadden gebaseerd op een typische traditionele Ierse pub.

Authentieke schilderijen hingen aan de donkere muren, houten zitjes stonden aan de bar, de ramen waren gegraveerd en er was geen kleur helderder te vinden dan dat van de flessen alcohol in de metershoge eikenhouten kasten.

Ik had bij mijn eerste bezoek aan de pub het plafond, dat uitermate hoog reek en bestond uit brede balken en imposant gekerfde tekeningen, staan bewonderen.

De radio stond er aan van openingstijd tot sluitingstijd.

Het had iets charmerends.

'Heeft Will je al verteld wat je taken zijn?' Denise verdween achter de bar. Ze kwam weer tevoorschijn met een zwart vest in haar handen.

'Nee.'

Denise gooide het vest naar me. Ik ving hem onhandig op. Het vest had geen rits. De naam van de kroeg stond in grote blauwe letters op de achterkant geschreven.

'Rhianne en Jacqueline werken vandaag niet. Over een anderhalf uur zal Blaine wel komen opdagen. Ik geef je een korte rondleiding. Als je vragen hebt kan je ze aan mij stellen.'