Something To Live For (unfinished)

18- 9-13 William

Ierland, Cork

18- 9-13

13:12

'Denk je niet dat je genoeg hebt gehad, schat?' De oude vrouw met de hoofddoek gaf me een kritische blik vanachter de bar.

'Bij lange na niet.' Ik leunde achterover in mijn stoel. 'Als je klaar bent met doen alsof het je wat kan schelen. -' Ik schoof mijn lege glas naar haar toe.

Ieder andere dag had ik misschien de tijd genomen om de vrouw nog wat verder af te snauwen.

Haar erop te wijzen dat wat ik bestelde haar niks aanging, zolang ik het netjes betaalde en me fatsoenlijk gedroeg.

Terwijl de vrouw het glas opnieuw vulde keek ik om me heen.

Het was rustig in de pub.  Er zaten een aantal mensen verspreid door de ruimte. De meeste waren alleen en typten afwezig weg op het toetsenbord van hun laptop.

Ergens achter mijn rug, waar een kleine familie zat, klonk rustig gepraat en gelach.

Ik wist niet hoelang ik hier al zat. Het moest minstens een uur zijn. Het bier was hier goedkoop en de stoelen waren comfortabel. Dit was de derde keer dat ik hier kwam. Medina's heette de pub.

'Wat zit je dwars, jongeman?' Vroeg de vrouw met de hoofddoek. Ze zette het glas Guinness voor me neer. Ik geloofde dat ze de eigenares was.

Alle drie de keren dat ik hier was geweest had ik haar gezien. Ze was altijd bezig.

De vrouw had iets vriendelijks in haar gezicht. Ze had zachte donkerbruine ogen, glimlachte veel en maakte graag praatjes met klanten die aan de bar zaten. Haar ogen en mondhoeken waren omringd door rimpels. Ik schatte haar rond de vijfenzestig jaar.

Ik antwoordde haar niet. Als ik zou antwoorden dacht de vrouw dat ik een gesprek wou voeren.

Dat betekende meer vragen en meer woorden. Dat was het tegenovergestelde van wat ik hier wou bereiken. Ik wou stilte. Ruimte om mijn depressie weg te drinken. Nergens over na te hoeven denken.

De vrouw liet zich echter niet zo makkelijk afwimpelen. 'Je lijkt mijn kleinzoon wel. Die zit ook constant te mokken.'

Ik zette het glas aan mijn lippen en deed alsof ik de vrouw niet hoorde.

'Ik vermoed dat hij het leven in Maleisië mist. We zijn twee jaar geleden hierheen verhuisd met de hele familie.' Ze begon met het afwassen van de vieze glazen. 'Niet iedereen kan even goed omgaan met veranderingen.'

'Interessant,' zei ik sarcastisch. 'Vertel me meer over je leven.'
Het kon me niet schelen hoe onbeschoft ik klonk. Hoe eerder de vrouw erachter kwam dat ik geen gezellige kletspartner was hoe beter.

'Prima,' zei ze. 'Dan draaien we de rollen toch om.'

Ik snoof luid.

'Nou kom op,' drong ze aan. 'Je bent hier altijd alleen. Is er geen een vrouw? Kinderen? Waar is je familie mijn jongen?'

Ze praatte tegen me alsof ik een vijftienjarige jongen was die van huis was weggelopen. Alsof ze op het punt stond de kinderbescherming te bellen. Misschien was dat dat ook wel was hoe ik eruit zag. Hulpeloos en lam. Het leven uit mijn ogen gezogen. Ik kon me de laatste keer dat ik oprecht blij was niet eens meer herinneren. De laatste keer dat ik had gehuild kon ik me echter nog precies herinneren. Ik was alleen geweest in de wc van een openbaar café. Hoe laag kon je zakken?

Dat was inmiddels al zeventien dagen geleden. De dag na mijn vrijlating.

Ik had die dag terug willen reizen naar Dublin. Mijn tante bezoeken.