Something To Live For (unfinished)

25-1-15 Anthony ; Don't Call

Ierland, Cork

25-1-15

9:11

'Aan tafel!' Riep ik. Ik pakte het brood uit de broodrooster en smeerde er boter op.

Jaimy greep Liesje vast en trippelde in haar onesie naar de speciaal voor haar opgezette eettafel.

Ik legde het brood op het bord naast de stukjes banaan en aardbei. Jaimy was niet echt een grote eter. Tijdens het avondeten was ze dan ook echt niet te genieten. Meestal hoefde ze na drie happen niet meer. Dan was ze een half uur bezig met de rest van haar bord naar binnen te werken.
Het hielp als je haar beloonde. Ze hield van die kleine bakjes yogurt die je in de supermarkt kon kopen, dus gebruikte ik dat als een manier om haar te motiveren.
Bord niet leeg = Geen toetje.

Ik zette het bord voor haar neer op de tafel.

'Wil je melk of -'

'Ja!' Stemde ze in nog voor ik iets anders kon voorstellen.

Ik grinnikte. 'Heb je lekker geslapen?' Vroeg ik terwijl ik haar prinsessenbeker voor de helft vulde.

Jamie knikte. 'Moet je vandaag centjes verdienen, papa?' Vroeg ze met volle mond. Ze plette met haar vork een stukje banaan.

'Niet met je eten spelen,' waarschuwde ik haar. Ik zette de beker neer op tafel. 'Nee, papa hoeft vandaag niet te werken.' Ik liet mezelf op mijn hurken zakken. 'Raad eens wat wij vandaag gaan doen?' Ik grijnsde geheimzinnig.

Jamie keek me met grote ogen aan. 'Naar rapunzel!?'

Ik trok een grimas. 'Heeft mama dat verklapt?'

Jamie knikte terwijl ze door at.

Typisch iets voor Casey. Ze was vreselijk in het bewaren van geheimen.

'Ik weet dat je die film graag wou zien dus we gaan vanmiddag gezellig naar de bioscoop.' Ik stond op zodat ik mijn eigen ontbijt kon gaan bereiden. 'Dan kunnen we na de film lekker uit eten bij McDonalds.'

Jamie haar ogen lichtte op. Ze sprong vrolijk op en neer.

Ik begon te denken dat ze enthousiaster was voor de McDonalds dan de bioscoopfilm.

Dat kon ook best nog wel eens waar zijn. Casey liet Jamie zelden fastfood eten.

Ik hield me zelf ook aan die regel, maar wou soms weleens een uitzondering maken.

Eens in de maand kon geen kwaad.

Toen we beiden klaar waren met eten zocht ik een outfit voor Jamie uit.

Zodra we allebei aangekleed waren waste ik vlug af voor we onze jassen aantrokken.

'Handje?' Vroeg ik. Toen ik de deur op slot had en we de trap afliepen.

Jamie schudde haar hoofd. 'Ik kan het zelf.'

'Mijn prinsesje wordt al groot,' zei ik trots toen ze beneden was. Ik kon me nog de tijd herinneren dat ze nog niet eens kon kruipen.

We liepen de straat af. 'Over een paar jaar heb je je oude papa niet eens meer nodig.'

'Als ik groot ben wil ik zo een groot kasteel -' ze stak haar armen in de lucht om aan te geven hoe groot het kasteel wel niet was. 'Dan wonen jij, mama, papa Levi en ik allemaal samen!'

'Papa Levi?' Herhaalde ik haar vragend.

Ik moest even over de naam nadenken voor ik me herinnerde dat Casey hem had genoemd. Levi was de nieuwe buurjongen.

Ik was een beetje verbaasd dat Jaimy hem nu al papa noemde. Dat moest betekenen dat hij al een behoorlijk aantal keer over de vloer was geweest.

'En wat vind je van Levi?' Vroeg ik een beetje achterdochtig.

'Lief!' antwoordde ze meteen. 'Hij neemt altijd snoep mee.'

Ik fronste. 'En weet hij hoe mama daar over denkt?'

Ik kon me niet voorstellen dat Casey hem toe liet Jaimy vol te stouwen met snoepgoed.

Jaimy schudde dan ook haar hoofd.

Toen we bij de bioscoop aankwamen kocht ik bij de balie een bakje met popcorn.

We zochten samen een plekje ergens in het midden van de zaal.

Ik werd afgeleid door het trillen van mijn mobiel.

Ik keek vlug op het display.

Onbekend nummer.

Ik nam vlug op voor de film zou beginnen.

'Hallo?'

'Bedrijfsuitje bij Dixon's om zes uur,' klonk een stem aan de andere kant.

Hoe kwam William aan mijn nummer? O, natuurlijk, mijn sollicitatiebrief.

'Nee, dankje,' zei ik bot.

'Ik sta erop, Anthony,' zei hij opdringerig voor ik kon ophangen. 'Het is al gereserveerd.'

En hoe was dat mijn schuld? Wie reserveerde er nou voor iemand die misschien niet eens kon?

'Ik heb al plannen met mijn dochter.'

'Neem haar mee.' Kaatste hij meteen terug. 'Hoe meer zielen hoe meer vreugd...en dat soort dingen.'

'Wat laat je denken dat ik met jou aan één tafel zou willen zitten?'

'We zijn met zijn zevenen, plus een kind. Plaats genoeg. Tot vanavond.'

Nog voor ik kon reageren hing hij weer op.

Ik beet op de binnenkant van mijn wang.

Ik sloeg zijn nummer op in mijn contactenlijst voor het geval hij nog eens zou bellen. Dan wist ik tenminste wanneer ik niet op moest nemen.