Something To Live For (unfinished)

26-1-15 Anthony ; Trust

Kort hoofdstukje!!
----------

Ierland, Cork

26-1-15

23:09

Ik staarde afwezig naar mijn tv. Mijn handen lagen op mijn buik die vol zat met McDonalds en mijn voeten steunden op de bijzettafel. Laat mijn moeder dat nooit zien, want ze zou me vermoorden. God, wat was ik blij dat ik op mijzelf woonde. Ik geloof niet dat ik mijn moeder haar gecomandeer nog langer aan had gekund.
Een of andere soapserie was bezig
Ik was er niet echt bij met mijn gedachten.

Ik moest denken aan die vreemde jongen, Riley. Hoe hij zo plotseling was verschenen.
Zomaar.
Na zijn bezoekje aan de pub was William de hele dag niet meer om te genieten geweest. Bij iedere poging die ik deed om hem aan te spreken wimpelde hij me kortaf af. Ik besloot het niet te persoonlijk op te vatten. Hij had hetzelfde gedaan bij Denise.

Ik vond het allemaal maar vreemd.
En dan wat Riley had verteld. Over hoe ze elkaar in de gevangenis hadden ontmoet.

Waarom had William daar nooit iets over gezegd?

Oke, er was nooit echt een reden geweest om het erover te hebben, maar alsnog. Riley had me wel iets laten beseffen.
Ik besefte me dat ik William misschien zo goed kende als ik mezelf had laten denken.
Ik wist bijvoorbeeld niks over zijn familie. Alleen dat hij geen fijne thuis situatie gehad moest hebben. Ik wist niet waar hij was opgegroeid, hoe zijn ouders heette en of hij broers of zussen had.

William in tegendeel, wist bijna alles van mij.

Het enige wat hij niet wist was dat ik vroeger een pestkop en een dief was geweest.

Ik vroeg me af of de reden dat hij naar de gevangenis had gemoeten iets te maken had met drugs.
Als dat inderdaad de reden was, was hij dan echt zo dom om er gewoon mee door te gaan?

Ik had William ge-sms't en gevraagd of hij vanavond langs wou komen.
Ik wou met hem praten over ons.

Niet een onderwerp waar hij het graag uitgebreid over had, maar als hij net zo graag als ik wou dat dit zou werken zou hij er toch echt wat moeite in moeten steken.

Ik beet gespannen op mijn lip.
We waren een uur verder en hij had nog steeds niet gereageerd.
Ik was net van plan om de televisie uit te doen en naar bed te gaan toen de buitenlamp aanvloog als teken dat er iemand buiten stond.
Toen er zachtjes op de deur werd geklopt ademende ik opgelucht uit.

Ik sprong van de bank af, maar wachtte nog even voor ik de deur open deed.

Ik wou niet dat het leek alsof ik de hele avond op hem had staan wachten.

Wat wel het geval was.

Ik opende de deur.

William stond met een tas in zijn hand op de veranda. Hij gaf me een beetje een sombere glimlach. Ik wist dat hij in nog geen honderd jaar zijn excuses zou aanbieden voor zijn snauwerige gedrag tegenover mij en Denise vanmiddag. Zijn gezichtsuitrdrukking liet me echter zien dat het hem wel degelijk speet en dat vond ik genoeg. William zei misschien niet veel, maar hij was makkelijker te lezen dan hij zelf leek te denken.
'Mag ik binnenkomen?' Vroeg hij.

Ik hield de deur verder open zodat hij langs me naar binnen kon stappen.

Ik deed de deur achter hem dicht.

'Er was uitverkoop bij de speelgoedwinkel,' zei William. Hij schudde met de tas. 'Ik heb wat voor Jaimy meegenomen. Als je het niet erg vindt.' Hij zette de tas neer op de grond.

Dat was lief. Heel lief. Iets te lief zelfs voor William zijn doen. Hij miest zich wel schukdig voelen.
'Dankjewel,' zei ik. Ik grijnsde breed.
Ik was altijd al bang geweest, nadat Casey en ik het uit hadden gemaakt, dat ik verliefd zou worden op iemand die een hekel aan kinderen zou hebben.
Dat zou nog eens een ramp zijn. Een beetje zoals de situatie tussen Denise en Noel.
Noel wou kinderen, Denise niet. Het had praktisch hun gehele relatie verwoest.
Het deed me goed om te zien dat William aan Jaimy dacht. Dat was weer een zorg minder.