Something To Live For (unfinished)

8- 1-09 William; God'll cut you down

Ierland, Limerick

8- 1-09

17:30

''Doe niet iets waarvan je de consequenties niet aankan'' was iets wat mijn tante mij mijn gehele jeugd had verteld.

Overal zaten consequenties aan.

Als je bereid was om een winkel te overvallen, moest je niet gek opkijken als je in de gevangenis zou belanden.

Een politieagent in elkaar trappen? Taakstraf.

Drugs dealen? Gevangenisstraf.

Moord? Zet je schrap voor een leven lang achter de tralies.

Na een moord had je niet alleen je slachtoffer zijn leven beëindigd, maar ook dat van jezelf.

Ik had het alle vier gedaan, maar was voor één opgepakt.

Als de politie erachter zou komen wat ik allemaal op mijn kerfstok had zou ik levenslang krijgen. Ik zou nooit meer voelen hoe het is om vrij te zijn.

Nu hoefde ik maar vier jaar te zitten.

Mazzel, zouden de meeste mensen dat noemen.

Anderen zouden het onrechtvaardig noemen.

'Als we hem te pakken krijgen zal ik hem eens wat laten zien,' siste de zwartharige jongen, Riley, tegenover me. Zijn vuisten gebald op tafel en ogen tot spleetjes geknepen. Hij was woedend. Nee, razend.

Toch was het woord ''gevaarlijk'' wel het laatste dat in mijn hoofd schoot als ik naar hem keek.

Hij was te klein en te mager om gevaarlijk te zijn.

Ik prikte ongeïnteresseerd met mijn vork in de doperwten op mijn bord.

'Vier en een half jaar vast in dit gat.' Riley liet zijn hoofd moedeloos in zijn handen vallen.

Dit was het gezeur waar ik de hele dag naar moest luisteren en het was pas onze vijfde dag hier.

'Accepteer het,' zei ik nors. 'Of blijf uit mijn buurt.' Ik plette de erwten tussen mijn kaken. 'Ik voel zelf wat meer voor optie twee, maar de keuze is aan jou.'

Riley hield zijn mond dicht, wat in zijn eigen voordeel was.

Hij zou het hier geen dag overleven zonder mijn hulp. Nee, dat was niet waar. Hij zou het op zijn minst een halve dag volhouden, voor hij de gehele gevangenis tegen zich zou keren met zijn brutale mond.

Ik had achteraf niet het beste team gekozen voor het overvallen van een juwelierszaak.

De één was te dom en de ander een verrader.

We hadden een goede kans gehad, tot Trent ons had verraden dan.

Trent was degene die ons naar de juwelierszaak had gereden en ons weer zo snel mogelijk weg zou brengen.

Toen Riley en ik het geld en wat juwelen hadden en naar buiten kwamen rennen was hij verdwenen.

Op de voet maakte je geen schijn van kans.

We waren binnen een aantal minuten opgepakt.

Trent had de dag ervoor al laten blijken dat hij het idee niet meer echt zag zitten. Hij was bang dat we gepakt zouden worden.

We hadden hem over weten te halen het toch te doen.

We hadden geen van beiden verwacht dat Trent hem zou smeren.

Achteraf wenste ik dat ik het alleen had gedaan.

Ik had al eerder ongemerkt dingen uit winkels gestolen.

Misschien dat ik, als ik dit alleen had gedaan, nu ergens zonder zorgen bij een vijf sterren hotel in de zon lag.

Dan had ik met het geld een vrijstaand huis gekocht en mezelf lekker verwend.

Na maanden op straat geleefd te hebben verdiende ik dat wel.

Ik had Trent en Riley pas drie dagen voor de overval leren kennen. Het was eerlijk gezegd ook niet echt slim van me om een winkel te overvallen met twee vreemden.

Ik had overnacht in een leegstaand pand ergens in een buitenwijk. Daar was ik ze tegengekomen.

We zaten alle drie in geldnood en besloten het geld van de overval onder elkaar te verdelen.

Zo had het helaas niet mogen gaan.

We hadden Trent altijd nog terug kunnen pakken door hem te verraden aan de politie.

Iets wat ik met plezier had gedaan.

Het probleem was dat Trent niet eens zijn echte naam was.

We hadden niet genoeg informatie. Voor wat wij wisten was hij nu in een compleet ander continent.

Het kon de politie overigens toch niks schelen.

Ze hadden de twee gewapende overvallers te pakken, wie kon de chauffeur nou wat schelen?

Ik was net als Riley bitter, maar er was niks aan te doen.

Ik was niet van plan om mijn gehele verblijf hier door te brengen denkend aan wraak.

Ik had andere plannen.