Parmaklarım duruyor tuşların üstünde.Adım atıp atmamakta kararsız.Bu kadar kararsız değillerdi eskiden.Ne ara böyle oldum ben?
Adımlarımı nereye atacağımı bilirdim eskiden.Ama şimdi bir adım ötesini bile göremiyorum.Önümü göremiyorum.Yolu göremiyorum.Artık bir şey görmüyorum bana dair.Acıtmıyor mu?Hangimizin acımadı ki.
BEĞENİP BEĞENMEDİĞİNİZ HAKKINDA YORUM YAPARSANIZ SEVİNİRİM BU BENİM KENDİMİ GEÇİŞTİRMEM AÇISINDAN ÖNEMLİ *_*
İLK ÜÇ BÖLÜM BİRAZ KISA OLABİLİR AMA LÜTFEN OKUMAKTAN VAZGEÇMEYİN :)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KALICI DÜŞÜŞ
RandomYalnız başına oturan bu sessizlik beni anlatan bir üsluptur yalnızca.Sustukça çoğalan satırların arasında sıkışmış beni sayıklar.İçimde konuşturamadıklarımı bir gölge sanatına dönüştürür.Sergiler bütün gizlerini eski meydanlarda.Düşünceler büyür bey...
