Silinmez kederler gibi izini takip eden kaderler vardı.Takip ederken yorar seni.İç acımalarının iç kanamasına dönüşmesi gibi eksiltir ruhundan bir şeyleri.Sinsi bir hastalık gibi yayıldığını farketmezsin.Bakmışsın ki daha şimdiden geç kalmışsın.Bozuk oyuncakları tamir edemeyecek kadar beceriksizken ruhundaki delikleri nasıl sıvayabilirsin?Bir el uzanmadan düştüğün çukurdan çıkamayacağını bilerek beklemek ve kimsenin gelmediğini görmekle aynı şey değil midir bu.
Öyleyse sussun kelimeler.İşe yaramayan nokta mı var?Konuşmasın harfler.Yabancısına bir şeyler anlatmaya çalışmasın.Anlamayacağını bildiği halde yaralamasın bilmeyeni.En çok anlamamak acıtacak yüreğini.Herkesin bildiği gibi duyulmayacak cevapları.Soru sormanın bir anlamı var mı?
Bir anlamı yoktu.Anlamsızlıkta anlam aramak akıl karı değildi.Anlamamanın acı buruk tadı zehirleyecekti onu.Buna rağmen anlamıyordu.Ölüme rağmen kabullenmişti anlamamayı.Demek ki anlamamak için direndiği önemli bir anlam vardı,tarihi geçmiş.Bilse de zehirlenecekti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KALICI DÜŞÜŞ
RandomYalnız başına oturan bu sessizlik beni anlatan bir üsluptur yalnızca.Sustukça çoğalan satırların arasında sıkışmış beni sayıklar.İçimde konuşturamadıklarımı bir gölge sanatına dönüştürür.Sergiler bütün gizlerini eski meydanlarda.Düşünceler büyür bey...
