Bir ses var kulaklarımda çınlayan.Sensizliğe adım atmış bir nefes.Her nefes çekişte çoğalan bir yas var.Ağlarım her sabah mezarın başında.Gömülmeyen boş tenekeye bakar ağlarım.Gözyaşlarım kurutur çiçekleri.Silinmeyecek bir iz bırakır teninde toprağın.Anlayamamanın anlamsızlığına ağlarım mezarın başucunda.Gömülmüş bana ağlarım.Sessizce ağlamak makbuldür gözyaşlarını saklamak isteyen bana.Ve ağlarım duyulmaz haykırışlarım.Çünkü ben susmayı seçmiştim insanlığa.Bağırıp çağırsam da duymazlardı sanırım.Duymalarını beklemedim ki.Benim uçurumlarımdan kim kurtarabilirdi elini?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KALICI DÜŞÜŞ
RandomYalnız başına oturan bu sessizlik beni anlatan bir üsluptur yalnızca.Sustukça çoğalan satırların arasında sıkışmış beni sayıklar.İçimde konuşturamadıklarımı bir gölge sanatına dönüştürür.Sergiler bütün gizlerini eski meydanlarda.Düşünceler büyür bey...
