'Onun benim için ne demek olduğunu biliyor musunuz?' denilen cinsten değildim ben.Ben beklentisiz yaşayan türdendim.Hiçbir zaman gerçek olmayacağını bildiğiniz şeylerin peşinden koşanlardan değildim.Böyle olmak daha çok koruyordu beni.Böyle olmak yaşatıyordu hayallerimi.Ben ben olmaktan vazgeçeceğime sahte düşlerden vazgeçerim dedim kendi kendime.Sahte sözlerle avunmaktansa avunurum hayallerimle.Ben böyle olmayı sahte insanlar yüzünden seçtim.Ama pişman değilim.Böyle olmak bir şey kazandırmıyor belki ama kaybettirmiyor da.Ben pişman olmamayı da öğrendim.Neden olacaktım ki?Böyle olmayı seçtim diye.Kendimden taviz vermemeyi seçtim diye neden pişman olacakatım.
İşte bu yüzden birgün bir arabanın hızlıca üstüme geldiğini gördüm.Önünden hızlıca kaçtım.Sonra ayağım takıldı yere düştüm.Bir acı hissetim.Dizim kanamaya başladı.Dizimi vurmuştum.Yerden ayağa kalktım.Etrafıma baktım.İnsanlar bin bir düşünceyle devam ediyorlardı hayatına.Ellerimdeki kumları temizledim.Avuçlarımın içi hala acıyordu.Bir taksi çağırdım cebimdeki son harçlığımla.Dizim hala kanıyordu eve vardığımda aldırmadım.İşte ben olmak böyle bir şeydi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KALICI DÜŞÜŞ
AcakYalnız başına oturan bu sessizlik beni anlatan bir üsluptur yalnızca.Sustukça çoğalan satırların arasında sıkışmış beni sayıklar.İçimde konuşturamadıklarımı bir gölge sanatına dönüştürür.Sergiler bütün gizlerini eski meydanlarda.Düşünceler büyür bey...
