KALICI DÜŞÜŞ

YAŞADIKLARIMIZ ÖLDÜRDÜKLERİMİZDEDİR ASLINDA

Kaybettiği gibi kazanabilir mi insan? Denese,çabalasa,cesaret edebilse yeniden bir olabilir mi? Bir kere kırsa bile bin sevgisini serse önüne özürleriyle beraber çiçek gibi düşünceler sunsa affettirebilir mi kendini? Neden zordur affetmek? Gururundan mı affetmezsin yoksa ondan kurtulmak için bir bahane midir bu? Eğer geri dönülmez bir suç işlememişse  vazgeçmek nasıl bu kadar kolay olabilir? Verilen sözler nasıl bu kadar çabuk unutulabilir? Korkma diye teskin ederken en büyük korkuyu yaşatmak nedir? Birini affetmeyecek kadar yitip giden nedir kalpte.Birini bu derece silebilecek kadar? Gitmeye yer mi arıyordur yoksa çoktan gitmiş midir? Terketmenin resmiyeti midir affetmemek? İçinde ne ölür bu kadar bir insanın? Birilerini kenara fırlatacak kadar? Bu katı duygulara sahip olmaktaki sır nedir? Bu aşılmaz duvarlara? Soru işaretlerinden başka bir manaya gelir mi itelenmek.Hiç değer verilmediğini öğrenmek bir yıkım doğurmaz mı? İnatla özrün karşısında inatla affetmemek nedir? Neden sadece susarlar,soru soran kişiye kızarlar? Hayatlarını böyle yaşamanın kolay olacağını mı düşünürler? Tepeden bakmanın karakter olduğunu? Karanlığın içinde boğulurken aydınlıkta yaşadıklarını düşünürler.O karanlıktan çıkmak istemezler. Kurtarılmayı reddedip sırf kurtardım sözünü duymamak için acılarıyla yaşamaya devam ederler. Gönül dolusu mütevaziliğide reddederler. Duvarların ardında güvende hissetseler bile her zaman bir acabaları olacak. İnsan bazen düşünmüyor değil acaba affetseydim diye düşünmüşler midir? Ya da biz gibi özlem duyarlar mı? Başkalarınında acıları olduğunu görürler mi? Bir gün duraksayıp bakarlar mı etraflarına? Elimi uzatsaydım bir olur muyduk gibi düşünceler geçer mi akıllarından saniyelikte olsa? Sormuşlar mıdır hiç kim kurtarabilir beni karanlıklarımdan? Arama yolunda dua etmişler midir? Yoksa hep şikayet mi etmişlerdir? Peki hiç sevmişler midir? Gözlerini kırpmadan silebildiklerine göre sevmemişlerdir.