Değer mi?| KEREM AKTÜRKOĞLU

-HELAL OLSUN AŞK OLSUN-

Bu gün en mutlu günüm.En mutlu günümüz.

Bu gün Kerem ile düğünümüz var.

  Çok zorlandık.Yıprandık ama ben şuan makyaj masasında oturuyorum.Keremde kendi evinde beni gelin evinden almayı bekliyor.

   Bazen her hatayı,her yanlışı olmamış gibi saymak gerekir mutlu son için.Bende öyle yaptım.Yok saydım.Mutlu sonum için,mutlu sonumuz için.

"Eslem seni böyle görmek...Çok garip Eslem çok güzel olmuşsun be kızım."

  Ağlayan Hatice"ye döndüm.Bende ağlıcaktım.Ama dayanmak zorundaydım.

"Hatice ağlama bak kızda ağlıcak sonra panda gibi dolaşacak."diyen Hayrunisa'ydı ama kendisi ağlıyordu.

   Söyledi şey odada ağlayan herkesi güldürdü.Yerimden kalktım ve kollarımı iki yana açtım.Hepsi koşarak sarıldı.Hatice,Zoya,
Hayrunisa,Rüya,İkra ve Tuğçe.

    Ağlıyordum.Ağlıyorduk.Ama mutluluktan.Başka bir şeyden değil.Mutluluktan.

  Bizi bölen şey odamın kapısının çalması oldu.

   Annemgil ve dedemgil Ankara'dan gelmişti.Odaya giren Annemden başkası değildi.Demin ağlamıştı belliki.

"Hadi kızım aşağı ininde kuşak bağlayalım."

  Hepimiz gözyaşımızı sildik.Ben kafamla onayladım ve gelinliğin eteğinden tutup kapıdan çıktım.Gelinliğin arkasınıda kızlar tutuyordu.

   Merdivenlerden inerken ağlıyordum.Çünkü bu evi belkide bir daha hiç kullanmıcaktım artık.

   Aşağıya indiğimde tüm akrabalarım gelmişti.Çorum'dan baba tarafı.Niğde'den anne tarafı.Herkes burdaydı.

   Elinde kırmızı kuşakla ve takım elbisesiyle bekleyen dedem'e baktım.

   Dedemi hiç ağlarken görmemiştim.Ama şuan bana bakıp ağlıyordu.

   Arkadaki babama baktım.Oda ağlıyordu.Aslında genel olarak herkes ağlıyordu.Çünkü benim yaşadıklarıma rağmen mutlu olmam bir mucizeydi.

  Dedemin yanına geldiğimde kızlar kenara geçti.Videolar çkelimeye başladı.

   Dedem bana bakıp sarıldı sıkıca.Sonrasında gözümdeki yaşımı sildi.Bana bakıp konuşmaya başladı.

"Bundan sonra asla mutluluk dışında ağlama kızım.Artık bizden biri değilsin belki ama şunu unutma her zaman bir Yalçın,bir Akın'sın.Artık bizden değilsin belki ama hep bizimsin."

   Küçükken benim soyadım Akın değil.Yalçın derdim.Çünkü dedemin soyismini isterdim.Anneannemgilde büyüdüm ben derdim.

   Kafamı yukarı kaldırıp göz yaşımı sildim.Sonrasında Dedemde göz yaşını sildi.Ve kırmızı kuşağımı belime dolamaya başladı.Kaç kere dolamış gibi yapıp dolamadı bilmiyorum ama beni bırakmak istemiyordu.

  En sonunda kuşağımı bağladı ve sarıldı.Dedemi çok seviyordum.Herşeyden çok.

   Sıra babama geldi.Babam belimdeki kuşağı çözdü.Eline aldı ve konuşmaya başladı.

"Kötü günler geride kaldı artık iyi günlerin vakti kızım.Artık benim soyadımı değil kocanın soy adını taşıcaksın.Bir insanı babanın soyadından çok seviyor olman ve onunda seni,daha çok seviyor olduğunu bilmek bana güven veriyor.Artık mutlu ol kızım."

  Babamda sarılıp kuşağımı bağlamaya başladı.Oda çok kez bağlamış gibi yaptı.Ama bağlamadı.

  En son bağladı sanırım sona yaklaştık.