Değer mi?| KEREM AKTÜRKOĞLU

-SON PİŞMANLIĞIMIZ-

Maçımızın başlamasına iki saat vardı.Adana ile olan maçımızdan dolayı Adana'ya gelmiştik dün gece.

Ben Zaniolo ile oturmuş ve ona yaşananları baştan sona anlatmıştım.Elbette biliyordu olayı ama benden dinlemek istemişti.

Soyunma odasında durmak istemediğim için sahaya çıktım.Nicolo'da benimle çıktı.

Ufak ısınma hareketleri yapıyorduk.Yedek külübesinde olan telefonumun çaldığını görüp koşarak oraya gittim.

Annem arıyordu.Bu sezon boyunca onlarda beni ne aramıştı ne sormuştu.Telefonu açıp kulağıma tuttum.

"Efendim anne."Eskiden Annem di artık anne.

"Nasılsın kızım?" Şaşırdım.

"İyiyim bir kaç saat sonra maçım var.Siz nasılsınız?" Çaktırmamaya çalıştım.

"Evet biliyorum kızım.Bizde iyiyiz.Aslında ben bir şey söylemek için aradım." Durdu bende durdum sonra derin bir nefes alıp devam etti.

"Kızım biz senden özür dileriz seni ne aradık nede sorduk.Biliyorum kızgınsın bize ama biz evden taşındık."

Ne?

"Anne neden bana söylemediniz?"

"Kızım telefonlarımızı açacak vaktimiz dahi yoktu.Açsak bile işle ilgili şeylerdi."

"Dedemgil duruyor değilmi? Hala." Dedemgil benim çocukluüumdu eğer onlar gittiyse...

"Hayır kızım onlarda taşındılar."

Kaldım orada sadece.Ben herşeye çabuk bağlanan bir insanım ama evimi değiştirmek...

"Anne ne diyorsun ya?Nereye taşındınız Allah rızası için satın alan kimse yok demi orayı nolur."Ağlamak üzereydim.

"Kızım sakin ol lütfen.Ankarada yız gene ama Çankaya ya taşındık sadece.Ve evet satın alan biri var."

Ağlamaya başlamıştım bile.Nicolo bunu görüp yanıma gelmiş ve ne olduğunu anlamaya çalışıyordu.

"KİME SATTINIZ ANNE KİME?!"

Eğer satılmış olmasaydı alabilirdim.

"Bilmiyoruz kızım bir adam geldi ve parayı verdi evrakları gösterdi gitti.Kim olduğunu söylemedi."

"TAMAM ANNE KAPAT YA!"

Telefonu kapattım.Şuan yayın vardı.Neden maç başlamadan yapıyorlardı yayını?

"Annemgil taşınmışlar.Dedemgilde gitmiş ve ev tanımadığımız birine satılmış.Çocukluğum gitti.Nicolo napıcam ben ya."

Koltuklardan birine oturdum.Ağlarken italyanca konuşmak çok zordu.Elimi gözüme doğru götürdüm.

Nicolo yanıma oturdu ve ingilizce konuşmaya başladı.

"Bu maçı alalım gideriz bakarız eve kim almış kimdeymiş buluruz.Alırız evi."

"Gerek yok." Kafamı yan tarafa çevirdim.

Yanımda Kerem oturuyormuş.Ben yeni fark ettim.Dünden beri hiç konuşmamıştık.

"Seninle konuşmuyoruz zaten." Dedim ve ayağa kalktım.Zaniolo da arkamdan kalktı.

"Sahibini elbet bulucaz Eslem sakin ol."

Arkadan ses geldi.

"Bulmanıza gerek yok sahibi benim."

Arkamı bir hışımla döndüm.