Ailem

2.0

Son kez aynadan kendime baktım ve biraz uzamış omuzlarimin üstüne gelen salık saçlarımı elimle tekrar düzelttim fazla uzamışlardı neden uzattigimi bilmiyordum aileme olan inancım geri mi gelmişti yoksa vakit mi bulamamıştım kesinlikle vakit bulamamıştım başka bir anlamı olamazdı koridordan gelen canın sesiyle kapiya ilerledim
"Sayeee hadi çıkmamız lazım" kapıyı açtım ve merdivenlere yöneldim "çıktıııım" salona geldiğimde herkes çıkmıştı şaşırdığım nokta ise onur poyraz ve aren de bizimle geliyordu dünden beri bana laf da etmiyorlardı şaşırtıydı

Ayakkabılarımı giydikten sonra dışarıda bekleyen mehmet beylerin yanına gittim
"Geldim" dediğimde mehmet bey konuşmaya başladı
"Güzel kızım sakın endişelenme dava hakkında her en ufak bilgiyi aldım merak etme kazanacağız sakın korkma olanları anlat ifadeni ver ve gerisini avukat beye bırak" dedikten sonra yanıma adımladı ve beni kendine çekerek sarıldı bu sefer tereddüt etmedim ve kollarımı bende ona sardım birinin desteğine ihtiyacım vardı ve bu kişiler yeni tanışmış olsamda ailem olmalıydı mehmet bey benden ayrıldıktan sonra konuştu
"İkı arabayla gidiyoruz ben öykü can barış benim arabamda poyraz saye onur aren onurun arabasında itiraz istemiyorum haydi arabalara" dediğinde o iki sihirli "itiraz istemiyorum" sözcüklerini kullandığı için kimse bir şey demedi ve arabalara bindik

Yolculuk çok sessiz geçmişti 3 uyuzdan hiç birisi bana karışmamış hakaret etmemiş benimle muhatap olmamışti dünden beri bir tuhaftilar adalet sarayına geldiğimizde abim kapıda bekliyordu stresliydim sürekli tırnaklarım ile oynuyor tırnaklarının kenarındaki deriyi soyuyordum ve bir kaç tırnağımın kenarı kanamıştı ama stresten acısını bile hissedemiyordum abim yanima adimlayarak ellerimi birbirinden ayırdı ve konuştu
"Güzelim kaç defa konuştuk bunu hani yapmayacaktın" dediğinde ellerime bakan gözlerimi abime çevirdim
"İsteyerek yapmıyorum ki abi" dediğimde abim beni kendine çekti ve sarıldı
"Biliyorum güzelim biliyorum stres yapma alacağız bu davayı" Bende kollarımı ona sardım daha sonra ayrıldık ve hep birlikte içeri girdik

Şuan bizim mahkeme salonunun önünde çağırılmayı bekliyorduk çok stresliydim sürekli alnımı kaşıyor tırnaklarımın kenarı ile oynuyordum ve koridorda volta atıyordum tabi abimde benimle birlikte stresten hiç kimseyi göremez duyamazken yanıma birisi geldi ve tırnaklarımla oynayan elimi tuttu
"Yapma" Can gelmişti ona baktım ve zorla gülümsedim
"Elimde değil stresten işte" dedim can
"Biliyorun alnını da kaşırken kıpkırmızı yapmışsın merak etme alacağiz bu davayı o şerefsiz de hak ettiği cezayı alacak" dedi ama bundan bir türlü emin olamiyordum
"Bilem-" derken canın bir anda sarılmasıyla yerimde kala kaldım yanında ilk defa ailemin varlığını hissetmek bana iyi hissettiriyordu bunu ne kadar kabul etmek istemesemde aileme alışıyordum ve bunu hiç istemiyordum kırılmaktan korkuyordum önceki yaşadıklarımı yaşamaktan korkuyordum tabi herkes ayni değildi onlara şans vermeyin sebebi de buydu ama korku çok farklıydı işte can benden yavaş yavaş ayrıldığında kollarımı ona sarmadığımı fak ettim düşünmekten unutmuştum gözlerindeki üzüntüyü her şeyi açıklıyordu ve ben o an hiç yapmayacağım bir şey yaptım cana kendim sarıldım evet ben yaptım can bir kaç saniye yerinde donup kalırken bir kaç saniye sonra kollarını bana sardı biraz öyle kalıp ondan ayrıldıktan sonra gözlerindeki parıltı beni mutlu etmişti böyle olmamalıydı onlar mutsuzken mutsuz onlar mutluyken mutlu olmamalı onlara alışmamalıydim

"Sayın davacı saye keskin" o an gelmişti ve kalbim duracak gibi çarpıyordu çok korkuyordum etrafıma yeni tanıştığım aileme baktım daha sonra abime baktım göz göze geldiğimizde yapacağız der gibi kafasını eğdi bende aynısını yaptım ve yavaş yavaş ilerlemeye başladım tam o sırada elimde bir el hissettim kafamı kaldırıp baktığımda abim ile tekrar göz göze geldim gözlerim doldu abime gülümsedim hep hep benim yanımda o vardı kimsem yokken o vardı ve şimdi de o vardı iyi ki vardı yanımda onun desteğini hissetmek her şeyden daha güzledi kapının önüne geldiğimizde derin bir nefes aldım ve abime tekrar baktim tekrar bana kafasını eğdi yapacağız anlamında yapacaktık abim bir söz veriyorsa sözünde dururdu yalan söylemezdi ayni hareketi bende yaptım stresimi tamamen gitmişti abime güveniyordum abimin elini bıraktım ve avukat bey ile içeri girdim başlıyorduk